Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: Peachez, een romance - Ilja Leonard Pfeijffer

Voor Peachez, een romance heeft Ilja Leonard Pfeijffer zich gebaseerd op een waargebeurd verhaal: dat van een professor in Amerika die verliefd wordt op een fotomodel dat hij surfend op het internet leert kennen en voor wie hij een alles overstijgende liefde gaat koesteren die zijn leven overhoop haalt. Uiteindelijk blijkt zijn liefde te zijn gegrond op een fantasie. Maar geldt dat niet in wezen voor alle liefdesrelaties?


Uitgever
De Arbeiderspers

Hoe ik het vond
Op bol.com, soms is het zo simpel. Ik las nooit eerder iets van Pfeijffer. Dit verhaal sprak mij aan door het fictieve schrijven vanuit de gevangenis (misschien zoek ik nog steeds reden om Lolita niet uit te hoeven lezen), en het feit dat het gebaseerd werd op een waargebeurd verhaal.

Wat ik ervan vond
De eerste pagina is er direct al één die ik liet lezen aan iedereen die maar een beetje geïnteresseerd leek. Hij zet de toon voor het hele boek: die van een naïeve, hopeloos verliefde professor die in fantastische literaire volzinnen schrijft over zijn online liefde. Het verhaal is een moderne catfish voor professionals maar leest als een klein sprookje. Pfeijffer baseerde dit boek op een verhaal van de New York Times en dit voegt veel toe: weten dat iets grotendeels ‘echt’ is gebeurd versterkt de geloofwaardigheid, iets wat dit verhaal wel nodig had. Het gaat naar mijn idee dan ook niet per se om de verhaallijn maar meer om de mooie zinnen die Pfeijffer weet te formuleren - iedere pagina is een cadeautje. Uiteindelijk blijft vooral de boodschap die hij meegeeft hangen: liefde is in alle gevallen gebaseerd op niet heel veel méér dan onze eigen ideeën erover.

Mooie quotes 
Sla dit boek open op een willekeurige pagina en je vindt er minstens twee. Ondanks dat toch een greep uit mijn onderstreepfestijn...

P.61: 'Maar het hele leven overkwam mij voor het eerst in mijn leven [...].' 
P.68: 'Zelfs Rome heb ik nooit willen zien, omdat ik het al kende uit de talloze geschriften en omdat de werkelijkheid alleen maar kon tegenvallen ten opzichte van het volmaakt werkelijke beeld dat ik van haar had gevormd.' 
P.169: 'Het is niet Gods schuld dat Hij niet bestaat. [...] Het is niet God die onze levens verrijkt, maar ons geloof in hem.'

De laatste passage is het opzoeken waard; hier maakt Pfeijffer een fantastische vergelijking van geloof en liefde en hoe deze beiden in stand worden gehouden door onze fantasie en wil om te geloven. 

Eindoordeel *****


Recensie: The Overstory - Richard Powers

‘Tot in de hemel’ van Richard Powers is het verhaal van negen mensen die de wereld van de bomen leren zien – en horen. Een laadmeester bij de Amerikaanse luchtmacht die tijdens de Vietnamoorlog gered wordt door een bodhiboom, een verguisde wetenschapster die bomen met elkaar hoort communiceren, een kunstenaar met een bijzondere verzameling foto’s van een bedreigde kastanjesoort: deze drie, en nog zes anderen, allen onbekenden van elkaar, zullen op verschillende manieren betrokken raken bij een laatste, heftige verzetsdaad om de resterende paar hectare oerwoud van het Noord-Amerikaanse continent van de ondergang te redden.



Ik las dit boek in het…
Engels

Uitgever
W.W. Norton & Company

Hoe ik het vond
Dit boek stond al een tijd op mijn lijstje, ik weet niet meer waar ik het in eerste instantie vond maar ik nam me voor het aan te schaffen zodra ik het tegen zou komen. Op een gegeven moment liep ik met een verse boekenbon door de Scheltema en schreeuwde de hysterische kaft mijn naam - en zo geschiedde.

Wat ik ervan vond
Powers’ boek ontvouwt zich op een manier die ik nog niet eerder tegenkwam. De eerste helft bestaat uit negen korte verhalen, variërend van een geschiedenis van de familie Hoel tot een kort stukje over een wilde student die zichzelf elektrocuteert. De onderwerpen en lengtes lopen ver uiteen maar een overeenkomst is het steeds terugkerende thema van de boom.

Het korte verhalen-gedeelte
Het lezen van korte verhalen is prettig: een snel verhaaltje voor het slapengaan, een tekst die je ook uit kunt lezen in de trein. Het eerste gedeelte van dit boek was om die reden ook fijn. Powers stelt heel veel personages voor: sommigen sterven dramatisch, verdrietig - maar er blijft er altijd op zijn minst één over. Ook heeft ieder verhaal op de een of andere manier met bomen of natuur te maken.

‘Trunk’, ‘Crown’, en ‘Seed’
Waarom Powers de karakters in het eerste gedeelte van het boek introduceert wordt duidelijk in de gedeeltes Trunk, Crown, en Seed. Hier ontmoeten personages elkaar, worden ze verliefd, breken ze harten, redden ze de natuur en worden ze gearresteerd - er gebeurt simpelweg heel veel. Dat is ook waar dit boek een klein beetje de mist in gaat: zoveel verhaallijnen ontvouwen zich dat ze af en toe in de knoop raken, dat het om de paar pagina's nodig is om even terug te bladeren naar de indexpagina. Dat was prima geweest, als het nut van de vele verhaallijnen duidelijk was gebleken. Voor mij gebeurde er echter te veel en was het krachtiger geweest met minder. De hoeveelheid details is overweldigend, en niet altijd op de goede manier.

Wat wel bijzonder is aan dit boek is dat Powers je forceert om rustig te lezen. Hij schrijft pagina's lang over bomen, natuur, alles wat er in leeft - en dan gebeurt er weer iets spannends en snels dat je haast mist door de intense omschrijvingen. De boodschap is wel duidelijk: bomen zijn grootser dan we denken, de mens is nietiger dan we hopen.

Gedurende het hele boek verwonderde ik me over wat het einde zou zijn. Het stelt niet teleur. In een pagina of tien relativeert Powers het hele leven, zet hij krachtig neer dat onze relatief jonge mensheid in een fractie van tijd de aarde opmaakt, uitput. Dit is dan voor mij ook het mooiste van het boek: de honderden personages die een pagina later niet meer bestaan waren overbodig, het verhaal staat ook zonder gevoelige omwegen. De vele personages laten echter op hun eigen manier ook weer zien hoe klein de mens is, hoe weinig we er in feite toe doen vergeleken met de aarde.

Concluderend stelde het boek niet teleur. Het was duidelijk dat het een doorheenploeterboek zou worden; ik heb flink onderstreept, herlezen, teruggebladerd. De hoeveelheid detail is krankzinnig en soms net iets te veel; maar met een mooie boodschap als deze doet dat haast niet af aan het geheel. Dit is één van de boeken waar je misschien minder van geniet tijdens het lezen, maar uiteindelijk dichtklapt met een voldaan gevoel en toch wel fijne herinneringen.

Fijne quotes
(Veel. Heel veel. Hier een kleine selectie...)

P.199: '[...] where she and her father liked to sit on summer nights and listen to what other people called silence.' 

P.500: The next day dawns. The sun rises so slowly that even the birds forget there was ever anything else but dawn. 

P.423: 'In a world of perfect utility, we, too, will be forced to vanish.'



Eindoordeel ****,5


Recensie: Drift - Bregje Hofstede

Een jonge vrouw trouwt met haar jeugdliefde. Op een winternacht verlaat ze hem en neemt alleen haar dagboeken mee. Die vrouw ben ik. Die nacht is nu. Alles ervoor en erna is een verhaal.

Drift is een onverbloemd verhaal over iemand die wegloopt van huis omdat ze jarenlang wegliep van zichzelf. Over hoe overweldigend een eerste liefde is. En hoe elk liefdesverhaal uiteindelijk draait om bedrog. 



Uitgever
Das Mag (<3 das mag)


Hoe ik het vond
Ik kende de naam Bregje Hofstede van De Correspondent en Das Mag. Beide media vind ik onwijs tof dus dit boek moest ook wel tof zijn, was mijn beredenering. Ik schafte het aan bij Athenaeum, denk ik, of Scheltema, maar in ieder geval een van deze twee.

Wat ik ervan vond
Ik las dit bijna vierhonderd pagina’s tellende boek in ongeveer vier dagen uit. Onderuitgezakt op de bank, in bed, in de metro (hier lees ik normaal nooit!) - ik kon het niet wegleggen. Ik denk dat dit boek om een vreemde reden voor veel mensen voelt als het boek dat precies op het goede moment komt: luchtig maar toch gevoelig. Het gaat over het liefdesverdriet van een ander en een stapje uit je eigen persoon op zo een geloofwaardige manier is altijd waardevol. Ik genoot van begin tot eind - en ik denk dat de beste samenvatting van dit boek is dat ik vooral heel veel vóelde. Het is een verhaal over intense liefde en hoe dit ook niet altijd goed werkt, over kracht van het samenzijn maar ook van de eenzaamheid, een ode aan alles dat je traanbuizen iets meer doet tintelen.

Het had ook wat minder positieve puntjes, maar dat hoort bij ieder fijn boek. Ergens op Goodreads las ik dat een medelezer het gevoel had dat Hofstede beter haar liefdesverdriet had kunnen verwerken voor ze dit boek schreef. Nadat ik dit las spookte het af en toe door mijn hoofd, op momenten dat het boek een beetje eenzijdig werd, begon te voelen als een snauw naar de ex die wel echt bestaat - maar het schrijven an sich is ook een respectabele therapie dus op een gegeven moment vond ik het minder storend. Het paste bij het boek, had dit ontbroken was het statischer geweest, minder alsof je iemand anders dagboek leest op een zolderkamer op een zondagmiddag.


Mooie quotes
O o o, genoeg. Ik geloof dat ik mijn potlood pas op het midden van de rit vond, maar hier wat ik terug kon vinden…

P.157: 'Dat ik niet kon slapen, denk ik als ik dit lees, was misschien omdat ik het niet durfde.' 

P.116: '[...] het leek me minder pijnlijk om te falen in wat ik niet probeerde.' 

P.278: 'En ik zag voor me dat er altijd iemand zou zijn om tegen te zeggen: 'Zie je hoe het stof danst in die bundel van zonlicht?' En dat het antwoord niet zou luiden: 'We moeten weer eens schoonmaken.''

Eindoordeel *****

Recensie: Twee vrouwen - Harry Mulisch

'Als je je altijd een dochter voelt, is er maar één manier om van je moeder af te komen, en dat is door zelf moeder te worden.'

In 1975 verraste Harry Mulisch zijn publiek met een ogenschijnlijk traditioneel vertelde roman over de liefde tussen een gescheiden kunsthistorica en een jong meisje. Maar Twee vrouwen vertoont ook parallellen met de Oedipus- en Orpheus-mythen en loopt af als een klassiek noodlotsdrama.



Uitgever
De Bezige Bij

Hoe ik het boek vond
Ik was voor laatst snel een pakketje ophalen toen ik langs de openbare boekenwisselkast aan de Weesperzijde reed. Ondanks dat ik geen teruggeefboek bij me had nam ik een snel kijkje. Meestal staat er niets spannends tussen, maar ik las nog nooit eerder iets van Mulisch dus ik wilde het graag proberen.

Wat ik ervan vond
Hmmmmmm.


Op de kaft van dit boek staat dat dit het boek is dat je niet slechts leest, maar dat je er ook 'met anderen over praat'. Het biedt volop 'stof tot discussie over liefde, homoseksualiteit, man-vrouwverhoudingen'... et cetera. Niet per se, voor mij. Het kan er mee te maken hebben dat het werd geschreven in 1975 en er in 45 (!) jaar andere discussieonderwerpen zijn opgekomen dan homoseksualiteit; maar zelfs als ik dit niet meetel vond ik het geen bijzonder spraakmakend boek.
Het boek gaat over een vrouw die een meisje tegenkomt op straat, mee naar huis neemt, en direct uitnodigt om bij haar te komen wonen. Ze raken verwikkeld in een liefdesrelatie. Het wordt niet tegen de ouders van Sylvia, het jonge vriendinnetje van de hoofdpersoon Laura, verteld. In plaats hiervan pretendeert Laura een zoon te hebben - Thomas - bij wie Sylvia intrekt. De setting waarin het verhaal verteld wordt is de verleden tijd in een terugblikvorm: Laura’s moeder is overleden en ze racet op het moment van schrijven naar het zuiden, waar haar moeder de laatste jaren van haar leven doorbracht. Gedurende deze reis herinnert ze zich de voorgaande gebeurtenissen. Ook de ex-man van Laura komt aan bod, en op de laatste paar pagina’s gebeuren er nog allemaal spannende dingen.

Het is een ingewikkeld uitgelegd doch simpel verhaal. Het was een prima boekje, maar ik heb er niet echt van genoten. Misschien is het omdat ik het snel heb gelezen, onder mijn bureautje, op stage; misschien omdat ik niet zo graag naar achterliggende mythes en verhalen op zoek ga als het me niet helemaal duidelijk is hoe. Ook was het me af en toe te overdreven: ik geloofde niet echt in de liefde tussen Laura en Sylvia, wat in een sterk thematisch boekje als dit wel behoorlijk belangrijk is. Het einde was bijzonder dramatisch maar ook dit 'voelde' ik niet helemaal - al met al een boekje dat emotioneel poogt te zijn maar me niet raakte. 

Mocht je het ooit tegenkomen in een kast waar je het gratis kunt pakken neem het vooral - het is een prima 'overgangsboekje', tussen het ene fantastische werk en het andere in - meer dan dat is het echter niet.

(Ik heb verder nog nooit iets van Mulisch gelezen. Nee, ook niet De ontdekking van de hemel of andere vergelijkbare werken. Ik ben erg benieuwd naar Het stenen bruidsbed omdat dit een aanrader was van een mede-boekenclubbijwoner, dit hoop ik te vinden op een boekenmarktje.)

Mooie quotes
P.62: '[...] Daarbij voelde hij zich gesteund door het oudste verhaal van de mensheid, het Gilgamesh Epos, waarin ook een man zijn vriend gaat zoeken in de onderwereld. 'Zullen we daar heengaan?', vroeg ik aan Sylvia. Misschien, dacht ik, leverde het stuk iets op dat vorm kon geven aan de toestand, waarin wij zelf verzeild waren geraakt; misschien konden wij achteraf over dat stuk spreken, terwijl wij het in werkelijkheid over onszelf hadden. Op die manier kon het dan in bedwang worden gehouden.' 

Eindoordeel **

Recensie: In Cold Blood - Truman Capote

In november 1959 leest Truman Capote in The New York Times een bericht over het boerengezin Clutter in Holocomb, Kansas, dat bruut uitgemoord wordt door twee jonge criminelen. Hij stort zich op de zaak en besluit deze tot het onderwerp te maken van een roman. Zes jaar lang doet hij onderzoek, hij interviewt alle betrokkenen en begeleidt de moordenaars tijdens hun laatste gang naar hun executie op 14 april 1965. In koelen bloede is de magistrale reconstructie van een gruwelijke moordzaak, waarin Capote de kunst van de romanschrijver paart aan de techniek van de journalist. Met de publicatie in 1965 van dit overrompelende boek was een nieuw literair genre geboren: de non-fictie-roman, ook wel faction geheten. In koelen bloede is zinloos geweld avant la lettre. 



Gelezen in het...
...Engels.

Uitgever
Random House

Hoe ik het boek vond
Marie (een goed vriendinnetje) en ik dronken koffie en natuurlijkerwijs vloeide ons gesprek naar één van onze favoriete onderwerpen, boeken. Ze was laaiend over dit boek en op het moment dat anderen mij iets aanraden met zo’n groot enthousiasme wil ik het eigenlijk sowieso lezen: het is maar af en toe dat een getipt boek echt teleurstelt. We wandelden naar Athenaeum, ik kocht het, en zo geschiedde. 

Wat ik ervan vond 
Het was in eerste instantie lastig om in het boek te komen: ik verwachtte er wel veel van maar na een pagina of tien was me nog niet helemaal duidelijk wat er nu zo goed aan was. Dat veranderde snel. 

Wat bijzonder is aan dit boek is dat het niet echt fictie is, maar ook niet echt non-fictie. Het is gebaseerd op feiten, maar Capote citeert gesprekken die hij niet heeft kunnen horen. Hij creëerde echter wel een geloofwaardige en krachtige weergave van de gebeurtenissen. Voor je het boek gaat lezen weet je al dat een onschuldige familie op gruwelijke manier wordt vermoord, dit neemt echter niets van de spanning weg. Af en toe heb je hetzelfde als in een film die op feiten is gebaseerd: het stemmetje in je achterhoofd dat roept dat het geen verzinsel is, speelt ook voor zeker twintig procent mee in je ernstbeleving. Het boek leest niet als een thriller, meer als een bijzonder uitgebreid achtergrondverhaal dat stukjes criminologie, psychologie, en gezellig gekwebbel meeneemt. 

Capote heeft vanuit verschillende hoeken kritiek gekregen op dit boek. Het zou sensatiebelust zijn, zonder daadwerkelijke interesse in de moordenaars na het schrijven gepubliceerd zijn, en ondanks dat het boek gebaseerd is op echte gebeurtenissen vinden er gesprekken plaats waar hij niets van heeft kunnen meekrijgen. Zelfs wanneer je deze beschuldigingen in je achterhoofd houdt is het een bijzonder boek dat de grens tussen feit en fictie op een interessante manier bevraagt. 

Mocht je dit boek ooit tegenkomen op een boekenplank of in een bieb - neem het dan vooral mee. Ik las zelf nog nooit andere boeken van Capote, maar bijvoorbeeld Breakfast at Tiffany's staat nu hoog op mijn lijstje. 

Mooie quotes 
Het is lastig om in dit boek te strepen aangezien het niet geschreven was om mooie levenslessen in krachtige zinnen te bundelen; desalniettemin vond ik fijne stukjes. 

P.54-55: 'Tonight, having dried and brushed her hair and bound it in a gauzy bandana, she set out the clothes she intended to wear to church the next morning: nylons, black pumps, a red velveteen dress - her prettiest, which she herself had made. It was the dress in which she was to be buried.' 

P.239: 'Duntz asked Smith. 'Added up, how much money did you get from Clutters?' - 'Between forty and fifty dollars.'

P.179: '[...] and she was afraid of drink - yet she drank.' 

Eindoordeel *****

De boekenblog

Wel wel wel - welkom op mijn blog. Als je hier komt via Bloglovin': het klopt, dit was ongeveer vier jaar lang een Engelstalige lifestyeblog. Net verwijderde ik, met toch wel een klein steekje in mijn hart, alle 240 posts. Het doet een beetje pijn, maar stiekem is het ook wel een - toepasselijk - hoofdstuk dat ik achter me wil laten. Het is tijd voor iets nieuws, iets waar ik wel passie voor heb, namelijk mijn geliefde boeken.

Dit internetplekje, www.lemontierres.com, heb ik omgedoopt tot mijn boekenblog. Vanaf nu kun je hier recensies en ander hopelijk leuks vinden. 

Ik tik ook nog stukjes voor www.lemontierres.nl, deze wel punt-nl maar evengoed gewoon in het Nederlands.

Snap je het nog? Ik ook niet helemaal, maar ach.

Mocht je ideeën of wat dan ook hebben, stuur me een mailtje: sjoukjecroux@gmail.com.

Voor nu, welkom en veel leesplezier; on- en offline;

Sjoukje


 

zoek!