Drift is een onverbloemd verhaal over iemand die wegloopt van huis omdat ze jarenlang wegliep van zichzelf. Over hoe overweldigend een eerste liefde is. En hoe elk liefdesverhaal uiteindelijk draait om bedrog.
Uitgever
Das Mag (<3 das mag)
Hoe ik het vond
Das Mag (<3 das mag)
Hoe ik het vond
Ik kende de naam Bregje Hofstede van De Correspondent en Das Mag. Beide media vind ik onwijs tof dus dit boek moest ook wel tof zijn, was mijn beredenering. Ik schafte het aan bij Athenaeum, denk ik, of Scheltema, maar in ieder geval een van deze twee.
Wat ik ervan vond
Ik las dit bijna vierhonderd pagina’s tellende boek in ongeveer vier dagen uit. Onderuitgezakt op de bank, in bed, in de metro (hier lees ik normaal nooit!) - ik kon het niet wegleggen. Ik denk dat dit boek om een vreemde reden voor veel mensen voelt als het boek dat precies op het goede moment komt: luchtig maar toch gevoelig. Het gaat over het liefdesverdriet van een ander en een stapje uit je eigen persoon op zo een geloofwaardige manier is altijd waardevol. Ik genoot van begin tot eind - en ik denk dat de beste samenvatting van dit boek is dat ik vooral heel veel vóelde. Het is een verhaal over intense liefde en hoe dit ook niet altijd goed werkt, over kracht van het samenzijn maar ook van de eenzaamheid, een ode aan alles dat je traanbuizen iets meer doet tintelen.
Het had ook wat minder positieve puntjes, maar dat hoort bij ieder fijn boek. Ergens op Goodreads las ik dat een medelezer het gevoel had dat Hofstede beter haar liefdesverdriet had kunnen verwerken voor ze dit boek schreef. Nadat ik dit las spookte het af en toe door mijn hoofd, op momenten dat het boek een beetje eenzijdig werd, begon te voelen als een snauw naar de ex die wel echt bestaat - maar het schrijven an sich is ook een respectabele therapie dus op een gegeven moment vond ik het minder storend. Het paste bij het boek, had dit ontbroken was het statischer geweest, minder alsof je iemand anders dagboek leest op een zolderkamer op een zondagmiddag.
Mooie quotes
O o o, genoeg. Ik geloof dat ik mijn potlood pas op het midden van de rit vond, maar hier wat ik terug kon vinden…
P.157: 'Dat ik niet kon slapen, denk ik als ik dit lees, was misschien omdat ik het niet durfde.'
P.116: '[...] het leek me minder pijnlijk om te falen in wat ik niet probeerde.'
P.278: 'En ik zag voor me dat er altijd iemand zou zijn om tegen te zeggen: 'Zie je hoe het stof danst in die bundel van zonlicht?' En dat het antwoord niet zou luiden: 'We moeten weer eens schoonmaken.''
Eindoordeel *****
Wat ik ervan vond
Ik las dit bijna vierhonderd pagina’s tellende boek in ongeveer vier dagen uit. Onderuitgezakt op de bank, in bed, in de metro (hier lees ik normaal nooit!) - ik kon het niet wegleggen. Ik denk dat dit boek om een vreemde reden voor veel mensen voelt als het boek dat precies op het goede moment komt: luchtig maar toch gevoelig. Het gaat over het liefdesverdriet van een ander en een stapje uit je eigen persoon op zo een geloofwaardige manier is altijd waardevol. Ik genoot van begin tot eind - en ik denk dat de beste samenvatting van dit boek is dat ik vooral heel veel vóelde. Het is een verhaal over intense liefde en hoe dit ook niet altijd goed werkt, over kracht van het samenzijn maar ook van de eenzaamheid, een ode aan alles dat je traanbuizen iets meer doet tintelen.
Het had ook wat minder positieve puntjes, maar dat hoort bij ieder fijn boek. Ergens op Goodreads las ik dat een medelezer het gevoel had dat Hofstede beter haar liefdesverdriet had kunnen verwerken voor ze dit boek schreef. Nadat ik dit las spookte het af en toe door mijn hoofd, op momenten dat het boek een beetje eenzijdig werd, begon te voelen als een snauw naar de ex die wel echt bestaat - maar het schrijven an sich is ook een respectabele therapie dus op een gegeven moment vond ik het minder storend. Het paste bij het boek, had dit ontbroken was het statischer geweest, minder alsof je iemand anders dagboek leest op een zolderkamer op een zondagmiddag.
Mooie quotes
O o o, genoeg. Ik geloof dat ik mijn potlood pas op het midden van de rit vond, maar hier wat ik terug kon vinden…
P.157: 'Dat ik niet kon slapen, denk ik als ik dit lees, was misschien omdat ik het niet durfde.'
P.116: '[...] het leek me minder pijnlijk om te falen in wat ik niet probeerde.'
P.278: 'En ik zag voor me dat er altijd iemand zou zijn om tegen te zeggen: 'Zie je hoe het stof danst in die bundel van zonlicht?' En dat het antwoord niet zou luiden: 'We moeten weer eens schoonmaken.''
Eindoordeel *****
Geen opmerkingen