Recensie: Peachez, een romance - Ilja Leonard Pfeijffer

Voor Peachez, een romance heeft Ilja Leonard Pfeijffer zich gebaseerd op een waargebeurd verhaal: dat van een professor in Amerika die verliefd wordt op een fotomodel dat hij surfend op het internet leert kennen en voor wie hij een alles overstijgende liefde gaat koesteren die zijn leven overhoop haalt. Uiteindelijk blijkt zijn liefde te zijn gegrond op een fantasie. Maar geldt dat niet in wezen voor alle liefdesrelaties?

Uitgever
De Arbeiderspers

Hoe ik het vond
Op bol.com, soms is het zo simpel. Ik las nooit eerder iets van Pfeijffer. Dit verhaal sprak mij aan door het fictieve schrijven vanuit de gevangenis (misschien zoek ik nog steeds reden om Lolita niet uit te hoeven lezen), en het feit dat het gebaseerd werd op een waargebeurd verhaal.

Wat ik ervan vond
De eerste pagina is er direct al één die ik liet lezen aan iedereen die maar een beetje geïnteresseerd leek. Hij zet de toon voor het hele boek: die van een naïeve, hopeloos verliefde professor die in fantastische literaire volzinnen schrijft over zijn online liefde. Het verhaal is een moderne catfish voor professionals maar leest als een klein sprookje. Pfeijffer baseerde dit boek op een verhaal van de New York Times en dit voegt veel toe: weten dat iets grotendeels ‘echt’ is gebeurd versterkt de geloofwaardigheid, iets wat dit verhaal wel nodig had. Het gaat naar mijn idee dan ook niet per se om de verhaallijn maar meer om de mooie zinnen die Pfeijffer weet te formuleren - iedere pagina is een cadeautje. Uiteindelijk blijft vooral de boodschap die hij meegeeft hangen: liefde is in alle gevallen gebaseerd op niet heel veel méér dan onze eigen ideeën erover.

Mooie quotes 
Sla dit boek open op een willekeurige pagina en je vindt er minstens twee. Ondanks dat toch een greep uit mijn onderstreepfestijn...

P.61: 'Maar het hele leven overkwam mij voor het eerst in mijn leven [...].' 
P.68: 'Zelfs Rome heb ik nooit willen zien, omdat ik het al kende uit de talloze geschriften en omdat de werkelijkheid alleen maar kon tegenvallen ten opzichte van het volmaakt werkelijke beeld dat ik van haar had gevormd.' 
P.169: 'Het is niet Gods schuld dat Hij niet bestaat. [...] Het is niet God die onze levens verrijkt, maar ons geloof in hem.'

De laatste passage is het opzoeken waard; hier maakt Pfeijffer een fantastische vergelijking van geloof en liefde en hoe deze beiden in stand worden gehouden door onze fantasie en wil om te geloven. 

Eindoordeel *****