Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: Normal People - Sally Rooney

Marianne en Connell groeien op in hetzelfde stadje in landelijk Ierland. Dat is de enige overeenkomst; ze bevinden zich in verschillende werelden die slechts overlappen wanneer de moeder van Connell het huis van Marianne schoonmaakt.
Als ze beiden naar het prestigieuze Trinity College in Dublin gaan, blijkt dat zich door de jaren heen een band heeft gevormd die nog lang stand zal houden.



Uitgever
Faber & Faber

Hoe ik het vond
Ik las eerder Conversations with Friends, wat ik een leuk en simpel boek vond dat mijn interesse in Normal People wekte. Ik schafte dit boek aan in de bibliotheek in de universiteit. 

Wat ik ervan vond
Misschien is het omdat ik hiervoor ook al een Sally Rooney-boek las, misschien is het toch niet helemaal mijn stijl - maar Normal People raakte me niet. 

Marianne en Connell wonen in het begin van het boek in een klein dorpje ergens in Ierland: Marianne bij haar rijke moeder en Connell bij zijn arme moeder. Connell's moeder poetst voor de moeder van Marianne. De kinderen raken verwikkeld in een gecompliceerde relatie: Marianne wordt gepest, Connell is 'cool', ze gaan met elkaar naar bed en Connell vertelt dit opzettelijk tegen niemand. Hierna gaan ze naar de universiteit waar Marianne ineens de hipperd is, en Connell het arme zielepootje. Je leest eigenlijk alleen maar over momenten waarop Marianne en Connell bij elkaar zijn of aan elkaar denken - wat soms leuk is want het is duidelijk dat het echt over deze twee gaat, maar dit maakt het ook behoorlijk saai. 

Sally Rooney wordt de 'Salinger van de Snapchat-generation' genoemd, wat passend is door haar duidelijke schrijfstijl die niet letterlijker kon zijn (Afterwards she switches on the hairdryer and he gets in the shower. Then he lies down again, listening to the sound of the pipes. She's smiling. When Connell comes out he lies beside her, they face one another, and he touches her. Hm, she says). Dit begon voor mij na een pagina of 100 heel droog te lezen. Ik voelde niets bij de 'relatie' van Marianne en Connell, en in mijn achterhoofd zweefde de gedachte dat het me niet zoveel uitmaakte of ze wel of niet bij elkaar zouden komen, of wat het einde zou zijn. (Het einde was overigens ook niet veel soeps, maar dat laat ik aan jullie over om te ontdekken, lieve lezers). 

Al met al kan ik me voorstellen dat dit een boek is dat een groot publiek aanspreekt: het is een boek van behapbaar formaat met nog behapbaardere zinnen, maar stiekem een chickflick in het jasje van een literair topwerk dat toch niet helemaal past. Een notitie die ik maakte tijdens het lezen was dat het een prima boekje is over hoe mensen elkaar leuk kunnen vinden maar misschien toch niet zo goed bij elkaar passen, hoe opgroeien een dagelijkse zoektocht is en niemand precies weet wat hij doet - maar daar hoefde ik geen 300 pagina's over saaie mensen voor te lezen. 

Misschien moet ik het nog eens herlezen als ik zin heb in iets luchtigs - misschien is het een hypeboek dat gewoon niet zo bij mij past. 

Eindoordeel **

PS een leuke podcast over dit boek... "De Salinger van de Snapchatgeneratie" door Boeken FM
PPS en nu heb ik zin om weer eens iets te lezen waar ik écht enthousiast van word! 

Geen opmerkingen

zoek!