Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: De goede zoon van Rob van Essen

In "De goede zoon" trekt Rob van Essen de lezer een omgeving in die dystopische trekken vertoont en tegelijk angstaanjagend herkenbaar is. In een wereld waar invoering van het basisinkomen heeft gezorgd voor lethargie en stijgend museumbezoek reizen twee mannen af naar het zuiden met een geheime opdracht. De een kent het echte doel van de reis. De ander heeft net zijn moeder begraven. Samen gaan ze op zoek naar verlossing en vergetelheid, bijgestaan door ironische robots en praatgrage zelfrijdende auto's. De goede zoon is niet alleen een meeslepend verslag van een tocht door een labyrint vol vreemde gebeurtenissen, maar ook een verrassend autobiografische roman over een zoon die de balans opmaakt na de dood van zijn moeder.


Een tijdje terug werd ik toegelaten tot de master die ik al een flinke tijd wil doen. Feestje, wiehoe, voor champagne was er minder tijd dus van mijn moeder mocht ik een cadeautje uitzoeken. De goede zoon is een boek dat ik maar bleef tegenkomen. Het werd besproken in mijn favoriete podcast BoekenFM, het filterde zich in mijn Instagram-algoritme - kortom, het werd tijd om een boek door Van Essen te lezen. Daarnaast won Van Essen laatst de Libris Literatuurprijs, wat de auteur nog actueler maakt. Maar dat is je vast niet ontgaan, lieve boekenfan. 

Het boek van Van Essen opent op een opvallende manier in de supermarkt. "Ik had vandaag ruzie bij de kassa van de Albert Heijn in de Rijnstraat. Bijna ruzie, niet eens echt." Ik denk dat het de meest geniale boekopening is die ik ooit las - niet per se deze zin, maar de hele pagina - het is in ieder geval de meest memorabele. Ook heb ik de eerste pagina aan ongeveer iedereen die ervoor openstond laten lezen.

Normaal gesproken leg ik het begin van het plot in mijn recensies rustig uit, laat ik hier en daar mijn mening doorschemeren, en geef ik concluderend een eindoordeel. Dat is hier lastiger, dit boek is namelijk niet zo afhankelijk van een plot. Het boek wordt verteld vanuit een naamloze 60-jarige man die leeft in een wereld met rondzoevende robots en sprekende auto's met een eigen wil. De hoofdpersoon, een man die ooit heeft meegeholpen aan het verzinnen van een nieuw geheugen van een crimineel en tot voor kort werkte bij EVSV (Echte Vrienden Slechte Vrienden, hah!), wordt opgehaald door een oud-collega om een voor de hoofdpersoon onbekende tocht te maken. We lezen gedachtespinsels over het leven, liefde, kunst, de mogelijke toekomst, het zijn van een kind/ouder, ga maar door. 

Voor mij klonk het boek in eerste instantie niet al te aantrekkelijk. Ik ben geen grote sci-fi-fan (lees: ik weet er gewoon niets over), en van robots word ik al snel moe. Verrassende hersenspinsels overheersen echter, en het boek is zo geschreven dat voordat je je verveelt al honderd andere dingen zijn gebeurd. Ik heb hardop gelachen en passages meerdere malen teruggelezen. Het boek is mede zo vlot door de aparte maar effectieve manier van gebruikmaken van interpunctie - dialoog is niet afgebakend als dialoog en komma's ontbreken regelmatig en zinnen zijn lang, waardoor je maar door blijft lezen. Wanneer auteurs dit doen vergeet je dat je leest en vermengt de tekst zich me je hersenspinsels - bij mij is dat in ieder geval zo - het kan storend zijn maar in dit geval is het heel prettig. 

Een heel willekeurige quote, die het boek voor mij geniaal illustreert. Het gaat alle kanten uit maar op een zinvolle manier: "[..]ik zou naar ze toe willen lopen om ze op zachte toon voor te houden dat ze ermee op moeten houden, met dat geloof, met die God, dat dit het beste is voor iedereen en zeker voor het kind. Echt, bouw het af, hou er mee op, ik weet ook niet alles maar als God al bestaat dan heeft hij zich gevormd uit de samengeklonterde gedachten van mensen die voor ons leefden,  en misschien is het tijd dat we onze gedachten uit die klont terugtrekken zodat die weer wat kleiner wordt. Maar waarom zou ik ze daarmee lastig vallen, als je God hebt, kan je deze wereld aan, hoe absurd het er allemaal ook mag uitzien, omdat je eigenlijk in een andere, stabiele wereld leeft. En terwijl ik toekijk hoe ze hun pizza's aansnijden, [...]"

Ja. Ga dit boek lezen. Ik zie uit naar het moment waarop ik het opnieuw kan lezen, voor die tijd wil ik op zijn minst Visser weten te bemachtigen.  

Geen opmerkingen

zoek!