Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: Welkom in het rijk der zieken van Hanna Bervoets

Na een bezoek aan een boerderij wordt Clay ziek. Hij ontwikkelt koorts en vecht voor zijn leven. Wanneer de koorts daalt is hij opgelucht, even. Want de vermoeidheid blijft en Clay krijgt last van chronische pijnen. Q-koortsvermoeidheidssyndroom, luidt de diagnose uiteindelijk. In zijn vergeefse zoektocht naar genezing moet Clay zich opnieuw leren verhouden tot zijn omgeving, zijn vriendin Nora en zijn eigen lichaam. Dan belandt hij in het Rijk der zieken, een vreemde, parallelle wereld waar andere, ondoorzichtige regels gelden en de eindbestemming van zijn tocht onduidelijk is.



*Dit boek ontving ik als recensie-exemplaar van Uitgeverij Pluim

Ik struin graag over boekenmarkten en door boekwinkels, dat zal nu wel duidelijk zijn. Tijdens een van de vele toevallige binnenwipmomenten bij de boekhandel kwam ik het boek Welkom in het rijk der zieken van Hanna Bervoets tegen - wat me direct aansprak was de bijzondere kaft. De titel is een kwartslag gedraaid en er zit een mooi glimmend lettertype op - een combinatie die ik nog nooit zag en me enthousiasmeerde. Omdat ik mijn boekenbudget doorgaans ver te boven ga liet ik deze even liggen maar toevallig mailde Uitgeverij Pluim mij met de vraag of ik het boek wilde recenseren. Hah! Natuurlijk, natuurlijk. 

Welkom in het rijk der zieken gaat over Clay, die voor de verandering niet opgescheept zit met een van de vele ziektes waar we allen de symptomen van kunnen dromen, maar met het Q-koortsvermoeidheidssyndroom (ja, ik heb even moeten Googlen of ik dat goed schreef) (vanaf nu zal ik het QVS noemen). Clay wordt moe, heeft veel pijn, raakt gedeprimeerd. Aan het begin van het boek heeft hij een relatie maar ook deze lost snel op, dankzij de gevolgen van het QVS. Ook belandt hij in een soort van parallelle droomwereld die hij doorwandelt samen met Susan Sontag - hij sleept zijn lichaam achter zich aan, zoekt naar een karretje, wordt aangevallen door 'identiteken'. Deze helft van het boek is in dialoogvorm geschreven - het andere gedeelte van het boek in de je-vorm, waarvan ik nog niet besloten of ik het verfrissend of storend vond. Omdat dit boek gaat over de gevolgen van een slopende ziekte voelt de je-vorm persoonlijker, maar daardoor ook trager. Na een pagina of 10 van 'je armen doen pijn, je krijgt pijn aan je stuitje, je oogleden worden zwaar...' werden ook míjn oogleden zwaar, míjn armen een soort van fantoomloom, en al met al was ik blij als de je-gedeeltes even werden afgewisseld door de Sontag-droomwereld. Deze was leuk, vermakelijk, maar ik zag ook niet altijd het doel ervan in: ik kon me geen heel goed beeld vormen van het wereldje. Is Clay nu dood (?!), aan het slapen, hallucineren? Ondanks de prettige afwisseling was het boek dus soms verwarrend. 

Bervoets schrijft over een eigenlijk volledig vergeten ziekte en dat is goed, origineel. Ook maakt ze een interessante keuze door te gaan voor de je-vorm. Voor mij voelde dit echter vaak ietwat willekeurig en traag. Misschien las ik het boek op het verkeerde moment: in de zon lezen over een uitputtende tijd in bed is geen goede combinatie. Dat toont echter ook de kracht van het boek: mensen met al dan niet vergeten ziektes kunnen deze ook niet uitzetten wanneer ze er zin in hebben. Uiteindelijk kan ik zeggen dat de gedachte van het boek mooi en gedurfd is, maar het boek zelf voor mij op een verkeerd moment kwam. Maar, komt het ooit op een goed moment? - en dat is een mooie aansluiting op het belangrijkste thema van het boek.

Hebben jullie het gelezen? Ik ben onwijs benieuwd naar jullie mening. 

Geen opmerkingen

zoek!