Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: Kamers antikamers van NiƱa Weijers

Een vrouw woont op de bovenste verdieping van een rijzig, laat negentiende-eeuws pand aan een stadspark. Ooit woonde er een kunstschilder die melancholische stadsgezichten maakte en artistieke vrienden ontving in zijn atelier. Nu is het de bedoeling dat de vrouw er een paar jaar in vrijheid kan schrijven. De vijf ramen van haar woonkamer op het noorden laten een diffuus licht binnen dat zorgt voor een melkachtige gloed op de twee aangrenzende muren. Wat wil het licht haar zeggen? Waarom drukt de geschiedenis van het huis zo zwaar op haar, en waarom lijkt haar eigen verleden haar steeds te ontglippen? De geesten van oud-bewoners beginnen tegen haar te spreken en ze wordt een personage in de roman van haar goede vriendin M.

Kamers, antikamers is een roman over de poreuze grenzen tussen het herinnerde, het verzonnen en het mogelijke. Over de manieren waarop heden en verleden steeds de chronologie verstoren, en de weigering van het leven zich te laten omvormen tot een verhaal.


Recensie: Mijn jaar van rust en kalmte van Otessa Moshfegh

Eigenlijk zou onze hoofdpersoon gelukkig moeten zijn: ze is jong, slank, mooi, net afgestudeerd aan Columbia, heeft een eenvoudige baan bij een trendy kunstgalerij en woont in een appartement aan de Upper East Side van Manhattan dat ze - net als alles in haar leven - betaalt van een erfenis. 

Desondanks is er een donker, luchtledig gat in haar hart dat niet enkel te verklaren is door het verlies van haar ouders, de manier waarop haar geliefde haar behandelt of haar sadomasochistische relatie met haar beste vriendin Reva. Het is het jaar 2000 in een stad die glinstert van rijkdom en onuitputtelijke mogelijkheden. Wat zou er dan toch zo vreselijk verkeerd kunnen voelen?

Recensie: De pruimenpluk van Dimitri Verhulst

Moe van de mens, kampioen van de solitude, woont Mattis afgelegen aan een meer, waar hij zijn potentie naar beneden drinkt. Een donker denker met een tanend geloof in zowat alles, dus zeker ook in de liefde. Soms, echter, twijfelt hij aan zijn kwaliteiten als eenzaat en misantroop, en overweegt hij een leven in een stad vol heerlijke drukte om niets. Maar wanneer een weduwe opeens vergeten gevoelens weer in hem aanwakkert, verlegt hij zijn ambities.



Recensie: La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer

Deze roman is een monument voor een stad zoals er maar ƩƩn is: Genua, La Superba (de hoogmoedige). Maar behalve een roman over een labyrintische stad, is het ook een liefdesverhaal dat tragisch eindigt. ''La Superba'' onderzoekt, vertelt en ontrafelt de illusie van een beter leven elders en laat zien hoe mensen op verschillende manier verdwalen in die fantasie. ''La Superba'' zet de luxe-immigratie van de noorderling, dromend van la dolce vita Italiana, af tegen zowel het lot van de Afrikaanse immigranten, dromend van gegarandeerde rijkdom, als van de miljoenen Italianen die in de negentiende en twintigste eeuw vanuit Genua zijn geƫmigreerd naar de Nieuwe Wereld: La Merica, waar de straten met goud geplaveid zouden zijn. De zoektocht naar een beter leven elders gaat bij de hoofdpersoon gepaard met een innerlijke verkenningstocht naar een andere en beter persoonlijkheid; naar empathie, elegantie en vrouwelijkheid.



zoek!