Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: De pruimenpluk van Dimitri Verhulst

Moe van de mens, kampioen van de solitude, woont Mattis afgelegen aan een meer, waar hij zijn potentie naar beneden drinkt. Een donker denker met een tanend geloof in zowat alles, dus zeker ook in de liefde. Soms, echter, twijfelt hij aan zijn kwaliteiten als eenzaat en misantroop, en overweegt hij een leven in een stad vol heerlijke drukte om niets. Maar wanneer een weduwe opeens vergeten gevoelens weer in hem aanwakkert, verlegt hij zijn ambities.



*Dit boek ontving ik als recensie-exemplaar van Uitgeverij Pluim 

Gister las ik La Superba uit. Het was een uurtje of 8, ik had nog een halve avond en een halve fles wijn en verder niet zo veel te doen. Voor me lag het dunne boekje De pruimenpluk, geschreven door Dimitri Verhulst. Omdat de temperaturen te hoog waren om voor de televisie te hangen en ik daar eigenlijk ook geen zin in had besloot ik een beginnetje te maken. Om half 2 strompelde ik met half dichtgevallen oogjes langzaam de trap op, vermoeid maar voldaan. Ik had het boek uit. 

De pruimenpluk gaat over Mattis, een ongelukkige eenzame man die ergens in een klein dorpje woont. In zijn buurt is een meer te vinden, voor een supermarkt moet hij een flink eind rijden, en aan het begin van het boek schiet hij eigenhandig zijn hond dood omdat de dierenarts hier geen moeite voor doet. De toon wordt vroeg gezet, en gedurende de eerste twintig pagina's verwacht ik een inkijkje in het hoofd van een sippe wijndrinkende man te krijgen. Dat zou prima zijn geweest, Verhulst schrijft prettige zinnen die nooit te veel en nooit te weinig zijn. 

Op een gegeven moment verandert het verhaal. Mattis is zich aan het baden in een meertje wanneer hij merkt dat er een vrouw naar hem kijkt. Dit blijkt Elma te zijn. Elma woont ergens aan de andere kant van het meer, waar precies weet hij niet, maar ze worden verliefd - althans, Mattis wordt verliefd op Elma maar zij net iets minder op hem, want zij rouwt nog om haar overleden echtgenoot.

Vanaf hier wordt het boek een prachtig verhaal over liefde en hoe deze imperfect kan zijn zelfs wanneer hij alle reden heeft om dat niet te zijn - over onzekerheid, over het vinden van verbinding tussen mensen die geen onbeschreven blad meer zijn. Ik vond het een prachtig melancholisch verhaal, verdrietig, zonder meelijwekkend te zijn, op bepaalde punten herkenbaar zonder dat het er te dik bovenop lag. 

Ik houd van boeken met weinig personages, van hoofdpersonen die te veel wijn drinken en weten dat dat niet zo handig is maar het toch doen, die fijne gedachten hebben waar je het soms mee eens, soms mee oneens bent - maar zo opgeschreven zijn dat het lijkt alsof je ze zelf bedenkt maar er simpelweg nog niet de tijd voor had gehad. Het boek is een mooie vertelling over liefde versus eenzaamheid, op een perfect prettige sippe toon, gelukzalig ongemakkelijk. 

---

Ik voelde tijdens het lezen van dit boek een grote behoefte om fijne zinnen over te schrijven. Mocht mijn recensie hierboven je nog niet hebben overtuigd, zie hier een greep uit mijn favoriete stukjes: 

"En daar zat ik weer, afgesneden van de liefde en het vlees, met mijn diepvriesmaaltijden, mijn kartonnen vol wijn. En met een sleutel van Elma's huis, zodat ik af en toe haar plantjes water geven kon." pp.87

"Ik geloof dat ik weer zestien was. Ik geloof dat ik weer zestien was op een manier die ik niet beheerste toen ik echt zestien was." (pp?)

"De pijn van oprechtheid lag soms boven ons budget." pp.147

Geen opmerkingen

zoek!