Eigenlijk zou onze hoofdpersoon gelukkig moeten zijn: ze is jong, slank, mooi, net afgestudeerd aan Columbia, heeft een eenvoudige baan bij een trendy kunstgalerij en woont in een appartement aan de Upper East Side van Manhattan dat ze - net als alles in haar leven - betaalt van een erfenis.
Desondanks is er een donker, luchtledig gat in haar hart dat niet enkel te verklaren is door het verlies van haar ouders, de manier waarop haar geliefde haar behandelt of haar sadomasochistische relatie met haar beste vriendin Reva. Het is het jaar 2000 in een stad die glinstert van rijkdom en onuitputtelijke mogelijkheden. Wat zou er dan toch zo vreselijk verkeerd kunnen voelen?
Mijn jaar van rust en kalmte. De titel van het boek verraadt weinig van wat je op de pagina's vindt, de omslag van het boek is een vreemde mix van oud stoffig, en roze schreeuwerig. Normaal gesproken zou het een boek zijn dat ik precies niet leuk vind. Dit boek sprak me echter enorm aan. Op mijn werk was een collega een boek aan het lezen, het zou gaan over een 'meid die een jaar niets doet behalve wijn drinken, in bed liggen, en kalmeringsmedicijnen slikken'. Het klonk vreselijk en top tegelijkertijd, in ieder geval vernieuwend en spannend. Het lukte me al een tijdje (lees: 4 dagen) niet om aan een nieuw boek te beginnen, dus ik besloot naar Scheltema te fietsen.
Dit boek. Ik vind het lastig om te beginnen met schrijven. Het verhaal gaat over de hoofdpersoon, die geen naam heeft in het boek. Het had een heel irritante hoofdpersoon kunnen zijn: ze is rijk door de erfenis die haar ouders haar achterlieten maar is zich daar niet bewust van, is ondankbaar, gemeen tegen de vriendin wiens moeder kanker heeft, lui - en uiteindelijk ligt ze dus een jaar in bed, verdoofd door de medicijnen, voorgeschreven door de gekke dokter Tuttle. Ondanks dat het een recept is voor een perfect vervelend personage weet Moshfegh het zo op te schrijven dat ze dat níét is. Ze is zelfs grappig. Ze is geobsedeerd door Whoopi Goldberg - haar vervelende grapjes en droge gedachtestromen zijn soms zo duister dat het grappig is.
In het begin heb ik onwijs genoten van het boek. Ik bleef me verbazen over hoe ver de auteur het cynisme door durfde te duwen, wat voor grapjes niet uit het boek waren gefilterd door de redacteur, hoe dicht humor en duisternis soms bij elkaar liggen.
Soms werd het boek me echter een beetje te langdradig. Het bleef maar doorgaan over medicijnen die ze nam, mensen die ze stom vond, avonden van black-outs die ze zich niet wist te herinneren. Dat werd gesust door de humor die het boek niet verloor, ik heb slechts één keer gezucht om een irritant grapje terwijl ik dat normaal veel vaker zou hebben gedaan. Ook het einde, waar ik niets over zal zeggen, vond ik een beetje vergezocht, alsof er iets herkenbaars en groots toegevoegd moest worden aan de pagina's die voor mij volstonden in de simpelheid.
De conclusie voor nu: het is een knap boek dat heel veel stommer hád kunnen zijn. Op een gegeven moment verliest het voor mij echter zijn charme. Ik ben nu nog in debat met mezelf: is dat niet het doel van het boek, is dat niet de 'diepere laag' die het verdoven van jezelf met zich meebrengt? - voor nu is het echter voor mij geen diepere laag maar vooral een jammerheid, omdat ik me voornamelijk de eerste uren van leesplezier zal herinneren.
Geen opmerkingen