Lina, een huisvrouw in een buitenwijk van Indiana, zit al een jaar of tien in een doodgebloed huwelijk. Ze hunkert naar seks, maar haar man raakt haar nauwelijks aan. Ze begint een affaire die haar volledig verzwelgt. Sloane, een glamoureuze ondernemer, laat haar echtgenoot toekijken terwijl ze seks heeft met anderen. Voor wie doet ze dat? Maggie, een middelbare scholier in een klein gehucht in North Dakota, wordt verleid door haar leraar Engels. De gevolgen zijn enorm wanneer een rechtszaak volgt en niemand in het kleine stadje haar verhaal gelooft. Drie vrouwen is een baanbrekend boek waarin de vrouwelijke begeerte in al haar heftigheid en schoonheid wordt neergezet.
Literaire non-fictie is een fijn genre. Boeken die ik eerder dit jaar met plezier las zijn Laura H., De monnik van Mokka, In Cold Blood… ga zo door. In Parijs kwam ik dit boek tegen en ik werd verliefd op de uitgave met een diepzwarte kaft met een boeket bloemen er op. Ook zou het volgens Elizabeth Gilbert net zo goed zijn als In Cold Blood, wat op zich wel een redelijk intens statement is - maar ik was in ieder geval nieuwsgierig genoeg om het boek aan te schaffen.
Drie vrouwen gaat over, wel, drie vrouwen. De eerste, Maggie, had gedurende haar middelbare schooltijd een affaire met een docent, die ze jaren later aanklaagt nadat hij docent van het jaar werd. Lina is getrouwd met een man die haar niet wil aanraken. Sloane heeft seks met anderen terwijl haar man toekijkt. Lisa Taddeo deed acht (?) jaar onderzoek naar deze vrouwen, verhuisde mee als zij verhuisden, praatte uren en uren met ze, bracht veel tijd met ze door. De vraag die mij bekruipt na het lezen van dit boek is.. waarom?
De charme van literaire non-fictie is het feit dat je iets leert, én iets moois leest. Prettig leesbaar opgeschreven verhalen over bijzondere gebeurtenissen zijn top omdat ze toevoegen aan je kennis en het consumeren hiervan ook een prettige ervaring maken. Three Women had echter net zo goed een fictieboek kunnen zijn. Waarom weet ik nu alles over drie vrouwen waar ik de echte naam niet van ken omdat ze geanonimiseerd zijn en nog steeds ergens in Amerika hun onderdanige levens leiden? Want dat was ook een gevoel dat me bekroop: waar ik een ietwat feministisch of op zijn minst vrouw-inspirerend boek had verwacht, werd me niets dan ‘mannelijke overheersing’ voorgeschoteld. Maggie wordt volledig meegesleept door haar docent en wint het nooit, Sloane blijft seks hebben met andere mannen zonder met haar man te bespreken dat ze dit niet prettig vindt, Lina wordt volledig geconsumeerd door haar affaire en vult de leegte van haar huwelijk op met een andere dubieuze keuze. Goed, dit zouden argumenten kunnen zijn voor juist het punt dat Taddeo probeert te maken - maar, één, wat is dat punt? En twee, ik vond het weinig inspirerend.
Ook had ik het gevoel dat het verhaal van Maggie veel meer aandacht kreeg dan de andere verhalen, en in de bijna evenredige structuur van het boek voelt dat een beetje onnatuurlijk. Telkens als Lina en Sloane weer een hoofdstuk kregen, en dan vooral Sloane, moest ik weer even Googlen wie wie ook alweer was.
Goed. Dat de auteur kan schrijven, is wel een ding. Er staan mooie zinnen in het boek, dat zeker. Maar als ze er niet voor had gekozen een non-fictieboek te schrijven over onderwerpen die zich er niet voor lenen, had het boek wellicht een duidelijker doel gehad. Of ik het zou aanraden? Nee, als je geïnteresseerd bent in literaire non-fictie, lees een van de boeken die ik eerder noemde. Of ik nog eens een boek van Taddeo zou lezen? Misschien, als ze zich maar niet opnieuw bijna een decennium bezighoudt met vrouwen die noch memorabel, noch inspirerend zijn.
Geen opmerkingen