Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die steeds dichter op de huid kruipt van zijn vader, Johan Tromp. Deze man is tweeëndertig jaar lang de grote onbekende in Ludwigs leven geweest – tot ze tot elkaar veroordeeld raken op Sakhalin. Op dit Siberische eiland begint Johan Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van zijn verloren zoon – schat zijn twee bezoekers totaal verkeerd in.
Soms lees je van die fantastische boeken waarvan je weet dat ze je ondanks alles ontevreden zullen stellen. Otmars zonen was zo'n leeservaring voor mij. Eerder dit jaar las ik Bonita Avenue en daar genoot ik onwijs van. Hoewel dat boek meerdere vragen bij me opriep - waarom praatten de personages niet gewoon met elkaar, zou het dan minder snel relatief onrealistisch escaleren?! - was het een boek dat me vanaf pagina 150 tot het eind niet los liet.
Ik wist dat het anders zou zijn voor Otmars zonen. Dit boek is deel één van een nog niet geschreven trilogie, waardoor ik niet in een ruk door zou kunnen lezen - en dat vind ik stom, ik ben daar te ongeduldig voor. Ook is het boek geschreven in een flashbackvorm: in de tegenwoordige tijd van de hoofdpersonages Ludwig, Isabelle, en later Johan gebeurt niet bijzonder veel nieuws, we leren ze kennen door hun herinneringen. Omdat het boek dus slechts een begin van iets groots is, of in ieder geval onderdeel van een reeks flinke boeken, en omdat het in de typische Buwaldastijl is geschreven, is het de fundering van iets dat meer is dan slechts dit boek - als een kerk die ook geen mooie torens kan hebben zonder diepe dikke palen in de grond die de fundering van het gebouw vormen. Hoewel je weet dat er meer fijns aan zal komen, hoe lang dit ook zal duren, zal het boek altijd teleurstellen. Of hongerig maken voor meer.
Mijn mening over het boek zit tussen die laatste twee dingen in. Ik vind dat Buwalda fantastisch schrijft - iedere zin is een klein cadeautje dat je zo vaak je wilt kunt in- en uitpakken. Het verhaal zelf boeide me dan weer minder. We ontdekken vrij snel dat de Shellgigant Tromp de vader van de seksueel impotente Ludwig is, en Isabelle de vroegere huisgenoot-en-misschien-wel-meer van Ludwig. Op een gegeven moment, na honderdduizend verhaalmeanderingen, kon ik steeds minder energie opbrengen me druk te maken over wie nou hoe bij wie hoorde, wie nu boos was op wie en waarom.
Als dit een op zich staand boek was geweest, had ik dat jammer gevonden. Echter, omdat ik weet dat er nog twee aan komen, en omdat het dus de basis is, vind ik het niet storend. Het eind van het boek is open - heel open - en dat is jammer maar onvermijdelijk. De zinnen en schrijfstijl en haast detective-achtige onthullingen houden het goed en spannend genoeg om door te blijven lezen.Wat ik ook leuk vond is dat dit boek plaatsvindt in het zelfde universum als Bonita Avenue - de vuurwerkramp in Enschede is vers, Sigerius is verdwenen, en zijn stiekeme vriendinnetje is gewoon de volwassen Isabelle in dit boek.
Ik had dit boek liever over een jaar of vijftien? hoe lang zou het duren? gelezen - als een echte trilogie, zodat ik hoofdstuk 111 tot hoofdstuk één had kunnen lezen in een goede kerstvakantie. Eigen schuld, dikke bult, dit boek is onderdeel van de shortlist van de Bookspot Lezersprijs waar ik dan weer onderdeel van ben, dus ik kon het niet uitstellen. Misschien kan ik eerst leren met mijn ongeduld om te gaan, of genieten van het feit dat er ooit een vervolg op zal zÃjn.
Zoals je ziet is mijn mening gelaagd, denk ik dat het afhankelijk is van jou als lezer hoe je dit boek zal waarderen, en is mijn oordeel voor mij ook niet eenduidig - maar ik weet vrij zeker dat het mijn stem zal ontvangen voor de Lezersprijs. Ik vond Terug naar Neerpelt van Lieve Joris een slaperige bedoening waar ik in een volgende blogpost over zal uitweiden - De Bourgondiërs lijkt me geen Sjoukjeboek. Maar goed, dat is een mening voor een andere keer - voor nu zal ik afsluiten met een definitieve conclusie: lees dit boek als je meer geduld hebt dan ik, als je houdt van goede funderingen - en kunt genieten van zinnen die er uit zien alsof ze altijd al bestonden en zo hoorden te zijn, maar slechts nog uitgebeiteld moesten worden in dit kleine specifieke universum.
A bientôt, Sjoukje
Geen opmerkingen