Zo, dat is alweer een tijdje geleden. Niet dat ik deze zin typ, want dat heb ik de afgelopen tijd wel vaker geprobeerd - maar dat ik iets publiceer op mijn blog. Hé, hallo, hoe is het ermee? Met mij, goed, druk, zoals wel vaker. Het enige dat niet zo goed is, is dat het me niet meer lukte. Schrijven over boeken. En dat is raar, want het is toch iets waar ik eigenlijk dagelijks mee bezig ben. Ik ben echter ergens tegenaan gelopen: wat ik schrijf voelt niet meer legitiem. Het is vreemd, want ik lees misschien meer dan ooit - maar ik léér ook meer over lezen en boeken dan ooit, waardoor alles wat ik schrijf voelt als iets dat al honderd keer is geschreven en verder slechts gebaseerd is op een gevoel. Dat gevoel kan ik niet altijd onderbouwen met dingen die voor mij relevant voelen, vaak heb ik daar ook gewoon geen zin in, waardoor ik mijn blog op een lager pitje heb laten staan. Ook lees ik veel voor mijn studie, en het voelt vreemd om over een boek te schrijven dat ik op een heel andere manier las dan ik misschien doe voor mijn blog.
Maar goed.
Om er toch weer een beetje in te komen leek het me leuk te schrijven over alles dat ik las ná mijn laatste post, over Een goede nachtrust. Heel, héél kort, om het mezelf even niet te moeilijk te maken, en puur gebaseerd op mijn gevoel komt dan hier veel minder uitgebreid dan de boeken waarschijnlijk recht aan zou doen in veel te simpele verwoordingen maar ach...
Hier wonen ook mensen van Rob van Essen - leuk. Ik vind alles dat Rob van Essen schrijft leuk.
Homesick for another World van Otessa Moshfegh - ook fijn. Sommige verhaaltjes raakten me meer dan andere verhalen, maar over het algemeen las ik het boek met plezier. Moshfegh schrijft vaak over en vanuit mensen uit armere gebieden van Amerika, met alle problematiek van dien, zonder kritiek te leveren. De verhalen zijn enerzijds comfortabel, anderzijds vervreemdend, en eigenlijk altijd vermakelijk om te lezen.
Een stralende toekomst van Rebeccaa Makkai - mijn eerste luisterboek! Eigenlijk had ik hier een aparte blogpost aan willen wijden, maar ach, ik ga het lekker hier doen. Ik vond het een leuk luisterverhaal - het duurde erg lang (19 uur) maar was entertainend genoeg om me in het verhaal mee te nemen. Het boek is opgesplitst in twee delen, een deel over de aidscrisis in 1985, en een deel over een verloren dochter nu. Het verhaal dat plaatsvond in 1985 raakte me meer, maar uiteindelijk raken de twee op een mooie manier vervlochten. O en! Grappige consequentie van het luisteren van een boek: soms moest ik Googlen hoe bepaalde namen geschreven werden. Ik ga audioboeken voor nu even links laten liggen, maar het was een goede eerste ervaring.
Vertel me het einde van Valeria Luiselli - Interessant, ik wil graag haar meest recente boek Archief van verloren kinderen lezen.
Gebrek is een groot woord van Nina Polak - zo'n boek dat ik las voor mijn studie, waar ik nu niet al te veel over ga schrijven, want dat voelt raar (zeker aangezien ik van plan ben een heel essay er over te schrijven) - maar - leuk boekie.
Goudvissen en beton van Maartje Wortel - niet zo! Ik weet het niet zo met Maartje Wortel. Ik vond dit boek te ongrijpbaar.
Blokken van Ferdinand Bordewijk (stripversie) - mijn eerste stripboek ooit. Maar, ook, studie, dus ik stop nu.
Wat ik maak, dat ben ik van mijn mastergroep! - samen met mijn studiegenoten werkte ik een aantal maanden aan het schrijven, redigeren, en vormgeven van ons eigen boek. Afgelopen woensdag vond de boekpresentatie plaats en hoewel zulke gevoelens me niet vaak bekruipen, was ik zeker een paar minuten even trots. Het was een mooie avond, en het boek is te koop bij Athenaeum.
Dat was hem weer. Lekker kort. Ik lees nu We zullen niet te pletter slaan van Nina Polak, en ik vind het nu - qua personages, wat er gebeurt, qua stijl - te complex voor wat ik voel. Zoals ik zei, ik houd het even op gevoel. Maar, later meer, en wat dieper weer. Denk ik. Ajuu!
Geen opmerkingen