Uit het leven van een hond beslaat een zaterdag uit het leven van Henk van Doorn, 56, IC-verpleegkundige, alleenstaand. Hij wordt wakker, ontbijt, laat de hond uit, doet boodschappen. Het wordt allesbehalve een doodgewone zaterdag als Henks hond ziek blijkt. Het dier zal sterven, niet vandaag of morgen, maar binnen afzienbare tijd. Dat gegeven gaat als een sleepnet over de bodem van de dag en haalt de gebruikelijke gedachten boven: dat de tijd maar één richting kent; dat we zo kwetsbaar zijn; dat we zo eenzaam zijn, hoeveel liefde we ook vinden.
Henk heeft het grote talent om uit een acuut besef van sterfelijkheid een krachtig carpe diem te putten: leef het leven ten volle. En dat maakt Uit het leven van een hond tot het tegenovergestelde van een verdrietig boek. Aan het eind van de dag zien we Henk, in helderziende dronkenschap, met zijn hond op de bank. Wat was dit voor een dag? Een reinigende ervaring? Een catharsis? Nee, het was simpelweg een dag, tijd die voorbijging, het leven dat werd geleefd.
Ik wandel veel, de laatste tijd. Voor toekomstige bezoekers benadruk ik even dat we op dit moment midden in de corona-crisistijd zitten: de universiteit is gesloten, net als mijn werk. Jammer, maar niets aan te doen - behalve wandelen en extra veel lezen, dus. Tijdens mijn dagelijkse wandeling week ik uit naar Scheltema (zoals wel eens gebeurt als ik even niet nadenk over waar ik heenga, mijn benen volgen mijn hart) - en ik besloot mezelf te trakteren op een boek. Mijn oog viel op Uit het leven van een hond van Sander Kollaard, en wat me motiveerde om het boek daadwerkelijk aan te schaffen was de achterflap: het beschrijft zo'n simpel doch vol verhaal, verraadt het einde eigenlijk al volledig, maar door die paar mooie regels was ik bijzonder geïntrigeerd door en benieuwd naar het boek.
Uit het leven van een hond vertelt het verhaal van Henk. Henk is 56 jaar oud, een beetje dikkig, gescheiden, niet onbezorgd gelukkig maar ook niet volledig ongelukkig. Henk drinkt een beetje te veel - niet op een niveau dat hij alcoholist is, wel dat hij zich bewust is van dat hij, al is het maar voor de lijn, eigenlijk zou moeten minderen. Ook leest hij veel. Eigenlijk is Henk volledig doorsnee man, en is hij zich hier bewust van. Hij heeft wat familierelaties die hem niet bijzonder veel geluk geven, maar ook niet dwarszitten. Daarnaast heeft hij Schurk - de hond die hem méér lief is dan wat dan ook op deze aardbol.
Het is lang geleden dat een boek me zo raakte. Henk wordt beschreven als een man waar je overheen zou kijken bij de bushalte, die je niet zou herinneren na een supermarktbezoek - hij is aandoenlijk op een manier die niet zielig is. Hij is op een mooie manier existentialistisch, zich volledig bewust van zijn eigen gebreken en de gekkigheid van het leven. Daarnaast is het ook een personage waar je op een gegeven moment wel sympathie voor moet voelen, vooral omdat Henk op een mooie manier van alledaagse dingen kan genieten. Kollaard verpakt dit personage in zinnen die enerzijds simpel, anderzijds bijzonder poëtisch zijn. Het boek beslaat eigenlijk maar één dag uit het leven van Henk, een dag waarin hij met zijn hond is, drinkt, verliefd wordt. We leren zijn verleden kennen, zijn toekomst. Ook is Kollaards manier van schrijven interessant: we lezen in een derde persoonsvorm mee met de alledaagsheden van Henk, maar op het moment dat Henk bijvoorbeeld slaapt wordt er even uitgezoomd zodat we hem op de bank zien liggen, zodat we hem samen met zijn nichtje dronken zien zijn op een gekke familieavond. Ook verspringt het verhaal telkens in de tijd, wat het tempo prettig leesbaar maakt en de vaart er op een knappe manier inhoudt.
Ik begon gisteravond met het lezen van dit boek, en toen ik wakker werd wilde ik niets anders dan het zo snel mogelijk uitlezen. Ik heb het boek wel rústig uitgelezen, ik nam er de tijd voor: op hetzelfde moment wilde ik het boek nÃét uitlezen. Als een boek deze tweestrijd tussen wel en niet willen lezen weet aan te wakkeren, weet ik dat ik een bijzonder iets heb gevonden.
Geen opmerkingen