Terri en David, pas gescheiden, verlangen beiden naar een nieuwe invulling van liefde. Tegelijk gaan ook hun nieuwe geliefden en hun kinderen op een zoektocht naar wat het is en hoe het moet: samenzijn, een individu zijn binnen het gezin, én leven buiten het gebeitelde verband. Liefde, als dat het is gaat over de vele versies van de liefde: puberromantiek, vriendschap, lust, tot-de-dood-ons-scheidt en de intensiteit van het moment.
In Liefde, als dat het is leren we een familie en al haar aftakkingen kennen. David en Terri waren ooit gelukkig getrouwd - hoewel ze dat zelf misschien anders zouden uitleggen - en hun kinderen Ally en Krista ervaren de gevolgen van het voorbije goede huwelijk van hun ouders. We lezen vanuit het perspectief van vader David, die geliefd en stabiel maar daardoor saai, alledaags is - moeder Terri die verveeld, zelfverzekerd, maar daardoor gemeen is. Ook lezen we vanuit de ogen van de jonge Ally, die de puberteit nog niet heeft bereikt en zich alleen voelt, maar dat niet kan delen omdat iedereen te druk is met, wel, zichzelf - en vanuit haar verliefde en egoïstische maar eigenlijk erg onzekere zus Krista, die de gevreesde leeftijd wél bereikt heeft. Dáárnaast lezen we vanuit de ogen van Sev, David's minnares: een kille, zelfstandige vrouw die volgens zichzelf juist weer gefaald is in de liefde, en Lucas, Terri's minnaar, een doorgewinterde, nukkige narcist die misschien wel gewoon erg eenzaam is.
Ingewikkeld? Als ik het zo schrijf, zeker, ja, maar het boek zelf wordt dat eigenlijk nooit. In Liefde, als dat het is wordt haast iedere pagina van perspectief gewisseld zodat we nooit te lang stilstaan bij één personage. We leren alle individuele karakters vanuit henzelf, maar ook vanuit anderen kennen, waardoor de karakters allen veelzijdig zijn, en alle tegenstellingen op hun plek vallen. In plaats van in één hoofdpersoon kruip je als het ware in zes hoofdpersonen, die als individu nooit de boventoon voeren. Omdat niemand overheerst zien we goed hoe deze familie in essentie is: gebroken, maar toch erg doorsnee, een groep van allemaal mensen die bungelen tussen geluk en verdriet en eenzaamheid. Schermer schrijft zinnen die door een gebrek aan complexiteit heel veelzeggend zijn, en altijd goed passen bij de personages waar ze bij horen. Het is een boek waar je automatisch de tijd voor neemt.
Liefde, als dat het is is een op de oppervlakte heel simpel maar toch erg gelaagd boekje dat een familie beschrijft zoals hij soms gewoon is: gebroken, maar functionerend, een beetje kapot, maar niet helemaal stuk. Jep, wéér een fijn boek om te lezen, en óók een goed boek dat niet misstaat op een boekenlijstje in deze gekke coronatijd.
Geen opmerkingen