Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: Raam, sleutel van Robbert Welagen

Uit hoeveel levens bestaat een mensenleven? Het leven van schrijfster Karlijn komt plotseling tot stilstand wanneer ze op één dag Hanna ontmoet, een vrouw voor wie ze direct gevoelens krijgt, maar ook haar vriend verliest bij een ongeluk. Wie vind je terug als je de dag erna wakker wordt, jezelf of een ander? 


Karlijns omgeving verwacht dat ze rouwt, maar dat lukt haar niet. Haar uitgever hoopt dat ze haar verhaal vertelt, maar ze zwijgt. Wanneer ze Hanna steeds meer gaat zien als een medeplichtige, wordt het tijd om hun verhaal te herschrijven. 

Raam, sleutel is een intrigerend literair spel, over aantrekkingskracht en schuldgevoel, over rouw, leven en literatuur.





Karlijn, het hoofdpersonage van Raam, sleutel van Robert Wellagen, schreef haar eerste boek: Jaarringen - wat gaat over de vraag uit hoeveel levens een mensenleven bestaat. Hanna, televisie-presentatrice, interviewt haar om dit boek onder de aandacht te brengen. Aan het eind van dit interview legt Hanna haar hand kort op de knie van Karlijn, wat Hanna doet schrikken: het brengt een schokje in haar teweeg, een schokje dat ze normaal gesproken slechts krijgt van Arne, haar dertigjarige vriend. Op weg naar buiten vergeet Karlijn haar sleutel, en ze spreekt af met Arne om de zijne te lenen. Voor ze elkaar treffen wordt Arne aangereden en overlijdt hij. 

Hoewel het allemaal heel verschrikkelijk is, denkt Karlijn niet slechts over de dood van Arne, maar ook over de aanraking van Hanna. De uitzending van het televisie-interview vindt op dezelfde dag plaats als de begrafenis en Karlijn voelt zich, door de reeks gebeurtenissen zoals het laten openstaan van het raam waardoor de deur dichtwaaide waarna ze zichzelf buitensloot, schuldig. Dit maakt Karlijn een dader en Hanna medeplichtige. 

Onvermijdelijk komen Hanna en Karlijn met elkaar in contact. Een relatie volgt snel. Hanna laat een reservesleutel voor het huis van Hanna kopiëren, brengt daar haar tijd door als deze op reis is - zonder dat ze het weet - en begint op een gegeven moment met het uitgummen van de notities in Hanna's boeken. Ze vraagt zich af waarom ze niet rouwt, waarom ze niet huilt, schreeuwt, boos is. 

Uiteindelijk gaat de relatie over. Karlijn doet te veel vreemde dingen, past te slecht in dat plaatje van wat rouw is - of misschien past dat plaatje te slecht bij de aard van de prille relatie. Hanna vraagt zich duidelijk af of Karlijn altijd zo is, en met 'zo' bedoelt ze intens, leeg, uitzichtloos misschien. Karlijn weet het niet, ik als lezer weet het eigenlijk ook niet. Net zomin als of dat uitmaakt. 

Ik heb moeten wennen aan de stijl - staccato, korte zinnen, zo min mogelijk komma's. In het begin vond ik het irritant, maar op een bepaald moment begon ik het te waarderen, voegde het stokkerige van de taal waarde toe aan de rouw die Karlijn niet in haar acties denkt te kunnen leggen. Ik vond Raam, sleutel een mooi, beeldend boekje over de vraag wat je wel en niet 'mag' doen na een ingrijpende gebeurtenis. Over, inderdaad, hoeveel levens of 'identiteiten' er in een mensenleven passen. Over hoe het het belangrijkst is dat er iets hoopvols resulteert uit iets verschrikkelijks, op wat voor manier dan ook. 

Geen opmerkingen

zoek!