tag:blogger.com,1999:blog-91216409212148225012024-03-17T14:24:28.463+01:00lemontierresEen Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje CrouxSjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.comBlogger50125tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-23558504161414271162021-12-28T22:10:00.005+01:002021-12-29T09:47:56.115+01:002021: een kleine terugblik<p>Het is vandaag 28 december en ik zit op de bank in een vakantiehuisje (of eigenlijk: oud vissershuisje) in het dorpje Moddergat (Friesland). Ik ben hier al eens eerder geweest, de boodschapjes voor de komende dagen zijn gedaan, op dit moment wordt er voor me gekookt, ik heb een biertje (een Grutte Pier) -- dit alles bij elkaar betekent dat ik op het moment helemaal verzorgd, gelaafd en content ben, en bovendien, dat ik dit jaar <i>niets meer</i> hoef te doen (behalve het lezen van een paar boeken en lekker eten). Wat een leven. Het is door dit alles dan ook een mooi tijdstip om terug te blikken op 2021 als leesjaar. En het was een fijn leesjaar. Alle boeken die ik in dit jaar las vind je terug op Goodreads (<a href="https://www.goodreads.com/user_challenges/25953565" target="_blank">klik</a>) en wat ik vorig jaar las, zie je <a href="http://www.lemontierres.com/2020/12/2020-een-kleine-terugblik-maar-niet-te.html" target="_blank">hier</a> (voor 2019: klik <a href="http://www.lemontierres.com/2020/01/de-53-boeken-die-ik-las-in-2019.html">hier</a>). Voor nu wil ik vooral graag schrijven over de boeken die me uitzonderlijk raakten in het afgelopen jaar -- op wat voor manier dan ook.</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi1_oJV9fvfZFGx5a9xfQ7uZp464wUcsOf9EAdqE4L4LY-3JUaARipxfTTMSZd3LYWUcw9M1SCbyz12PAnH5oB_3_hygdGuwx3rflShfqCv059YGtYpx_gJYTRMrNTqKvACFql2eKJLgZb3ACWbO3DV_nBcwMpk1761mGB9rRDHa7vQa0qPaUS-81pj=s3024" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3015" data-original-width="3024" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi1_oJV9fvfZFGx5a9xfQ7uZp464wUcsOf9EAdqE4L4LY-3JUaARipxfTTMSZd3LYWUcw9M1SCbyz12PAnH5oB_3_hygdGuwx3rflShfqCv059YGtYpx_gJYTRMrNTqKvACFql2eKJLgZb3ACWbO3DV_nBcwMpk1761mGB9rRDHa7vQa0qPaUS-81pj=s16000" /></a></div><br /><p>Ik begin met een fantastisch boek dat ik vrij recent nog las: <i>Een geest in de keel</i> van Doireann Ní Ghríofa. Hier genoot ik enorm van en ik denk dat ik het vooral zo mooi vond omdat het een (niet-academische) studie is van een achttiende-eeuwse dichteres en op hetzelfde moment een (fantastisch mooi verteld) verhaal van een moeder in Ierland. Het was heel poëtisch maar niet te, (historisch) informatief maar niet te, het ging heel mooi over moederschap maar niet te. Ik genoot ervan. Op de website van Athenaeum lees je ook een interview met de vertaler, ook fijn (<a href="https://www.athenaeum.nl/nieuws/vertalers/2021/good-girl-een-vrouwelijke-tekst-vertaler-caroline-meijer-over-doirreann-n%C3%AD-ghr%C3%ADofa/">klik</a>). Daarnaast was ik overrompeld door <i>Wij zijn licht</i> van Gerda Blees -- het boek over de woongroep in Utrecht die leeft op licht, lucht en liefde, tot één van de groep overlijdt. Toen ik nog in de boekhandel werkte vond ik dit het moeilijkste boek om aan te bevelen omdat het verleidelijk is om te vertellen over de vele perspectieven waaruit het verhaal verteld wordt (die van de sinaasappelgeur, die van de cognitieve dissonantie, die van de WhatsApp-groep van de buurt...) maar het eigenlijk veel beter werkt om het boek gewoon te gaan lezen, zonder er al te veel van te weten. Ik vind het genre ook interessant -- het is een roman geïnspireerd op de gebeurtenissen rondom de woongroep, en het is een nieuwsonderwerp dat ik sowieso al erg fascinerend (en schrijnend) vond. Bovendien kan ik echt absoluut geen boek bedenken dat lijkt op <i>Wij zijn licht -- </i>het is gedurfd. Een ander boek waar ik dat gevoel bij kreeg was <i>Beer </i>van Marian Engel, het boek dat origineel gepubliceerd werd in 1976 in Canada maar dit jaar herontdekt werd. Het gaat over een jonge vrouwelijke archiefmedewerker die een relatie krijgt met een beer -- even fascinerend als dat het fantastisch geschreven is. Daarnaast vond ik <i>Raam, sleutel </i>van Robbert Welagen goed (en daar schreef ik al een stukje over, <a href="http://www.lemontierres.com/2021/08/recensie-raam-sleutel-van-robbert.html">klik</a>). </p><p><br /></p><p>De boeken die ik net noemde waren wat 'dunnere' boeken, ik waagde me ook aan wat dikkerds. Ik werd fan van <i>Max, Mischa en het Tet-offensief </i>van Johan Harstadt (ik las dit in de zomer en had rustig de tijd om alles te laten vallen om dit in relatief korte tijd uit te lezen). Ik vond het een goed verhaal over jong zijn, verliefdheid, verhuizen, kunst, tsja, wat zat er niet in -- ik ben gehecht<i> </i>geraakt aan dit boek, op de een of andere manier, en ik zou het aan iedereen aanraden die de rust kan vinden om zich te wagen aan zo'n dikkerd. (Het is het waard). Ook las ik <i>Kruispunt </i>van Jonathan Franzen en dat vond ik goed, maar wat me meer wist te raken was <i>Über Menschen </i>van Juli Zeh. Dit gaat over een vrouw die tijdens de coronapandemie uit Berlijn verhuist naar een minder dichtbevolkt en minder links-geörienteerd deel van Duitsland, wat tot de nodige onverwachte situaties en spannende inzichten leidt. Het was geen knaller die ik me over een jaar of dertig nog zal herinneren -- desalniettemin vond ik het een goed en mooi relativerend boek waar ik wel wat troost uit putte in dit alsnog een beetje treurige jaar. </p><p><br /></p><p>Een ander boek dat ik mooi vond was <i>Shuggie Bain</i> -- de to-be klassieker van Douglas Stuart (die in 2022 al met een nieuw boek komt!) -- ook raakte <i>Post Mortem </i>van Peter Terrin me (dit is een boek met een heel aparte vorm, het bestaat uit drie delen, als ik het mij goed herinner, en het gaat over schrijven, kinderen, ongelukken/noodlot, verdriet, de toekomst... -- heel apart). Daarnaast las ik een aantal dagen geleden <i>Het jaar van magisch denken </i>van Joan Didion uit -- een boek dat ik al lang in mijn kast heb staan maar nooit las, tot ik een treurige impuls kreeg om het toch maar te doen, toen Didion afgelopen week overleed. Het is verdrietig, het gaat over de plotse dood van haar man, rouw in het algemeen -- treurig, maar mooi, ik heb zin om andere boeken van Didion te gaan lezen, <i>Slouching towards Bethlehem </i>ligt naast me <i>as we speak. </i>Ook schreef Didion in <i>Het jaar van magisch denken </i>over het verhaal <i>Blind Man </i>van Roxane Robinson en dat staat gewoon op het internet en het raakte me:<a href="https://www.jstor.org/stable/pdf/20027934.pdf?refreqid=excelsior%3A017abad6c056486a5611aee0cf74a872"><span style="color: white;"> </span>lees het hier</a>. </p><p><br /></p><p>Tsja. Het is onmogelijk om van dit stuk niet enigszins een opsomming te maken, zo gaat het met dit soort lijstjes. Ik wil ook nog wat schrijven over boeken die me niet zo veel deden maar die ik tóch uitlas (vaak doe ik dat toch, een boek uitlezen, ook als ik het niet zo goed vind -- ik kan er niet tegen om iets op een paar pagina's na <i>niet </i>uit te hebben). Zo las ik <i>Miniapolis </i>van Rob van Essen -- zijn <i>De goede zoon </i>vond ik fantastisch, al zijn korte verhalen lees ik met onwijs veel plezier, <i>Winter in Amerika </i>vond ik smullen (in 2019 noemde ik het mijn 'ontdekking van het jaar!') -- maar dit boek: het deed me niets. Ik heb het met tegenzin uitgelezen, en dat vooral omdat ik het voor een boekenclub las. Wat ik aan al Rob van Essens andere boeken/verhalen zo knap vind is dat ze vaak vrij complex en vreemd zijn zonder complex en geforceerd vreemd te voelen. Dit boek voelde onnodig moeilijk en geforceerd ingewikkeld en waar ik de schrijfstijl normaal gesproken erg komisch vind, werkte het hierdoor op de één of andere manier op mijn zenuwen. (Sorry, en ik had me er nog zo op verheugd!). Ook Emmanuel Carrėre's <i>Yoga </i>las ik; dit gaat over een man (Carrère zelf) die naar een yogaretraite gaat en vervolgens ontspoort. Ik wist niets over de auteur en de flaptekst sprak me enorm aan; het leek wat absurdistisch, misschien zat ik nog in de Rob van Essen-sferen, en ook heel sinister, misschien zat ik nog in de Houellebecq-sferen, waar ik ook dit jaar <i>De wereld als markt en strijd</i> van las. Het bleek echter <i>voornamelijk </i>of eigenlijk <i>uitsluitend </i>over yoga te gaan, en dan zul je wel denken -- <i>dat had je kunnen weten</i> -- maar goed, toch stelde het me teleur omdat het niet was wat ik had gehoopt dat het zou zijn -- een voor mij onontdekte parel in plaats van een boek dat me op geen enkele manier wist aan te spreken in onderwerp, stijl of verhaal. Goed. Andere boeken die ik las die me teleurstelden waren <i>Middernachtbibliotheek </i>van Matt Haig (heel voorspelbaar en niet zo 'lekker' als ik had verwacht) en <i>Het bal der gekken </i>van Victoria Mas (net zo als het boek hiervoor). En! Iedereens schijnbare ontdekking <i>Twee weken weg </i>vond ik niet om doorhéén te komen. Nu stop ik met het gemiep. </p><p><br /></p><p>2021 was ook het jaar waarin ik non-fictie nog wat meer ontdekte; zo las ik <i>De man die zijn vrouw voor een hoed hield </i>van Oliver Sacks (naar aanleiding van de goede documentaire over hem), -- leuk! vooral de eerste verhalen --, <i>Slaap vatten </i>van Bregje Hofstede (ook interessant, het onderwerp 'slaap' interesseert me mateloos), <i>Amerikanen lopen niet </i>van Arjan van Veelen (heel goed, ik had verwacht dat het een soort van 'waarom is McDonalds zo populair'-boek zou zijn, maar het is een interessante geschiedenis van het ontstaan van racisme in o.a. St. Louis. Andere goede non-fictie die ik las was <i>Maar dat mag je niet zeggen </i>van Nikki Sterkenburg (over extreem-rechts in Nederland, met allerlei saillante details over neonazi's die erg tot de verbeelding spreken) -- en <i>Tussen kunst en cash</i> met allerlei smulverhalen over de (Nederlandse) kunstwereld. </p><p><br /></p><p>Wat een lijst! En dan had ik het nog niet eens over <i>Meneer Wilder en ik </i>van Jonathan Coe (zo'n heerlijk boek over de oude filmwereld), <i>De geschiedenis van mijn seksualiteit </i>van Tobi Lakmaker (grappiggeestiggeinig tot het erg verdrietig wordt en je raakt), en allerlei andere boeken die ik las (<i>De kleuren van Anna </i>van Sander Kollaard en <i>Klara en de zon</i> (teleurstelling!) en Édouard Louis en Lize Spit en Connie Palmen en Milena Busquets en Sally Rooney en Elizabeth Day (oké, dan even snel, ik las <i>De huisgenoot </i>en dat vond ik erg leuk) en Anna Hope en Mathijs Deen en Naoise Dolan... en bijvoorbeeld <i>Thuis </i>van Uitgeverij HetMoet door allerlei verschillende auteurs zoals Kees 't Hart, wiens stuk ik érg goed vond... en en en...</p><p><br /></p><p>Tsja.</p><p><br /></p><p>Momenteel lees ik nog de bundel <i>Lolita in the Afterlife </i>en hoewel ik vermoed dat ik dit pas in het nieuwe jaar uit zal hebben, wil ik het alvast noemen (en zal ik het vast en zeker op mijn 2022-favorietenlijst zetten). Het is een bundel over Nabokovs <i>Lolita </i>anno 2021 en bevat essays met allerlei uiteenlopende meningen -- erg goed en de tegenstrijdigheid in veel van deze verhalen (van 'het moet verboden worden!' naar 'het beste boek dat ooit geschreven werd') is interessant. Volgend jaar ga ik dan ook meer over/van Nabokov lezen, en dat doet me er ook aan denken dat ik meer van Hesse wil gaan lezen (wiens <i>Narziss en Goldmund</i> en <i>Steppenwolf </i>vorige jaren op mijn lievelingslijstjes stonden, maar van wie ik dit jaar niets las). (Ik weet niet precies waarom, maar die twee doen me altijd aan elkaar denken.) Voor de rest wil ik niet al te veel leesplannen voor 2022 maken, behalve dat ik lekker <i>wil blijven lezen</i>. </p><p><br /></p><p>Dat was het weer. Een goede <i>rutsch</i>! </p>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-45920454138097301012021-08-24T14:47:00.001+02:002021-08-24T14:48:42.587+02:00Recensie: Een liefde van Sara MesaDe jonge vertaalster Nat voelt zich niet meer op haar plek in de stad, waar ze het te vluchtig en anoniem vindt. Ze gaat haar geluk beproeven op het platteland en huurt een vervallen huisje in het dorp La Escapa. Dat de huisbaas een opdringerige, nare man is die soms ongevraagd binnen staat, neemt ze op de koop toe.<div><br /></div><div>Wat wél goed gaat is het contact met haar dorpsgenoten. Ze zijn vriendelijk en geven haar het gevoel dat ze welkom is. Maar Nat is ook onzeker en pakt de dingen niet altijd aan zoals de dorpelingen vinden dat het hoort. Dat levert haar een hoop weerstand op, en ondanks haar goede wil brengt haar onhandigheid Nat uiteindelijk juist dieper in de problemen.<br /><div><br /><i>Een liefde</i> is een roman vol stiltes, misverstanden en vooroordelen. Sara Mesa portretteert zonder te oordelen een jonge vrouw die soms het verkeerde doet, terwijl ze alleen maar onafhankelijk wil zijn. Ze weet alleen niet precies hoe.</div></div><div><br /></div><span><a name='more'></a></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHcfWn7b4tBi_ITwyj3IJ0Du3IFOo0s3jSth27m6L3CWnK0uOgKzaIVg_RZ88A4nJHr048dLF7QJwY6wyoCMpoodUCXmOoh4-XY3qnai_mwrlDPNqNinvR81zGkFvjSYPdpX8VQ9Bd4eo/s2048/7114A348-993B-415E-820D-4BC85C0C27B7+3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1963" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHcfWn7b4tBi_ITwyj3IJ0Du3IFOo0s3jSth27m6L3CWnK0uOgKzaIVg_RZ88A4nJHr048dLF7QJwY6wyoCMpoodUCXmOoh4-XY3qnai_mwrlDPNqNinvR81zGkFvjSYPdpX8VQ9Bd4eo/s16000/7114A348-993B-415E-820D-4BC85C0C27B7+3.jpg" /></a></div><br /><div><br /></div><div><u>(Let op: volledig doorspekt met spoilers)</u></div><div><br /></div><div>In <i>Een liefde</i> verhuist de vertaalster Nat naar het dorpje <i>La Escapa</i>. De naam van dit dorp geeft al een vermoeden van wat de hoofdpersoon hier zoekt: een ontsnapping, en wel aan het stadse leven. Nat huurt een huisje van een man, die onaardig blijkt en haar weinig privacy gunt; ze krijgt een hond die niet ingeënt en slecht opgevoed is; ze leert de dorpsbewoners kennen, die allen levens leiden waar Nat met moeite een onderdeel van lijkt te kunnen worden. Tot daar lijkt het boek nog op iedere typische ontsnap-naar-de-natuur-roman: hoofdpersoon verhuist naar rustige plek, past in eerste instantie slecht bij de gebruiken en mensen, heeft het voor een tijd moeilijk maar overwint dit door in te zien dat de natuur andere ritmes kent dan de stad, net als diens bewoners - maar hierdoor niet minderwaardig is. Dit is echter niet wat Nat overkomt. Nat krijgt onvermijdelijk ook te maken met moeilijkheden - zo overstroomt het huisje, sluit ze een vriendschap met een man waarvan ze niet weet of het nu vriendschap of meer is (terwijl ze niet wil dat het meer is), kan ze zich niet concentreren op haar vertaalklussen en is ze niet in staat haar hond onder controle te krijgen. </div><div><br /></div><div>De buren hebben allemaal wel door dat het niet zo goed gaat met de vertaalster en op een dag komt een man aankloppen om een voorstel te doen. De man - 'de Duitser' genaamd, hoewel hij niet Duits is en verder ook weinig met Duitsland te maken lijkt te hebben - stelt voor dat ze seks hebben in ruil voor de reparatie van het kapotte dak dat Nats huis doet overstromen. Hij noemt het beest niet bij de naam, hij vraagt of zij hem even '<i>binnen zou laten</i>'. Goed, vreemd voorstel dat op allerlei manieren verworpen zou kunnen worden - maar Nat besluit ermee in te stemmen. Ze 'laat hem binnen' en de Duitser repareert haar huis. Klaar is Kees, zou je denken - maar dit is waar alle treurnis pas begint. Nats hoofd slaat op hol, haar vertaalklus wil nog minder vlotten, ze raakt verliefd op de Duitser (die Andreas blijkt te heten). Nat kan het zelf ook niet verklaren, hij zal wel zijn 'gif in haar [hebben] gespoten' - en ze geeft zich eraan over, want, 'waarom zou ze ook weerstand bieden?'. Andreas wil echter geen relatie met Nat en focust zich op zijn werk, iets wat Nat maar niet kan accepteren, want: zij is toch de stadse vrouw die Andreas' simpele wereld eens flink zou doen opschudden? </div><div><br /></div><div>We spoelen een tiental pagina's door: Nat glijdt verder af in haar obsessie, Andreas wijst haar steeds duidelijker af, Nats hond bijt een buurkind, Nats buren krijgen een hekel aan haar. </div><div><br /></div><div>In de flaptekst staat het volgende: 'Sara Mesa portretteert zonder te oordelen een jonge vrouw die soms het verkeerde doet, terwijl ze alleen maar onafhankelijk wil zijn. Ze weet alleen niet precies hoe.' Met die twee zinnen heb ik wat moeite, allereerst: 'zonder te oordelen -> het verkeerde' (hoe weten we dan, zonder te oordelen, dat Nat het verkeerde doet? goed, verder), 'ze alleen maar onafhankelijk wil zijn' -> dat begrijp ik, dat willen we allemaal, ook denken we allemaal wel eens over verhuizen naar het bos om daar een nieuw bestaan zonder wie dan ook op te bouwen. Ik in elk geval wel. Wat mij dan (en dan oordeel ik wel, vanzelfsprekend) een slimme zet lijkt, in het kader van het waarborgen van de onafhankelijkheid: ruil geen seks voor dakreparaties. Als ik een les uit het boek moet halen zou dat het zijn, want daar schijnt slechts narigheid uit voort te komen. Verder zou ik niets uit dit boek willen onthouden want het enige idee dat ik eraan overhoud is dat de natuur stom is, net als de mensen die ervoor kiezen een semi-afgezonderd bestaan te leven. Hoewel het boek niet het klassieke Thoreau-Walden-achtige-de-natuur-is-fantastisch-verloop kent en dat verfrissend is, ontwaar ik niets van zelfstandigheid of (vrouwelijke) onafhankelijkheid in de houding van het hoofdpersonage. Dat stoort. Ik begrijp niets van wat Nat doet en zou graag roepen dat ze het anders moest doen, maar zo werken boeken niet. Het zou hebben geholpen als de inzichten op het eind wat overtuigender waren, maar ook die zijn wat flauw - het lijkt een cirkel van afhankelijkheid, een onbegrip voor de eigen emoties, en wrok naar alles en iedereen. Als je dan toch een (dun) boek wil lezen over een vrouw die zich afzondert en kracht probeert te vinden in de natuur, lees dan <i>Beer </i>van Marian Engel. </div>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-50818539797240565192021-08-10T11:14:00.002+02:002021-08-10T11:19:46.095+02:00Recensie: Raam, sleutel van Robbert Welagen<p><i>Uit hoeveel levens bestaat een mensenleven? Het leven van schrijfster Karlijn komt plotseling tot stilstand wanneer ze op één dag Hanna ontmoet, een vrouw voor wie ze direct gevoelens krijgt, maar ook haar vriend verliest bij een ongeluk. Wie vind je terug als je de dag erna wakker wordt, jezelf of een ander? </i></p><div><i><br /></i></div><div><i>Karlijns omgeving verwacht dat ze rouwt, maar dat lukt haar niet. Haar uitgever hoopt dat ze haar verhaal vertelt, maar ze zwijgt. Wanneer ze Hanna steeds meer gaat zien als een medeplichtige, wordt het tijd om hun verhaal te herschrijven. </i><div><i><br />Raam, sleutel is een intrigerend literair spel, over aantrekkingskracht en schuldgevoel, over rouw, leven en literatuur. </i></div></div><div><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnKvhSNk0C-JlLVgeOlIK4w7qE22tpu2aKg-3fxjG7Nn-WAGh6eKonK53FmR8Aa4k244R1bj1w4PQX6irzN_nYxVE9JsLWGZXHLBlDbvWefsd7kOjJT_mmDvDIGv9e81-Oy3diEp4lIww/s2048/5CDBE1AD-5242-4F56-8A8A-E7AFD6A35560.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2041" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnKvhSNk0C-JlLVgeOlIK4w7qE22tpu2aKg-3fxjG7Nn-WAGh6eKonK53FmR8Aa4k244R1bj1w4PQX6irzN_nYxVE9JsLWGZXHLBlDbvWefsd7kOjJT_mmDvDIGv9e81-Oy3diEp4lIww/s16000/5CDBE1AD-5242-4F56-8A8A-E7AFD6A35560.jpg" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span><a name='more'></a></span><div><br /></div><div>Karlijn, het hoofdpersonage van <i>Raam, sleutel </i>van Robert Wellagen, schreef haar eerste boek: <i>Jaarringen - </i>wat gaat over de vraag uit hoeveel levens een mensenleven bestaat. Hanna, televisie-presentatrice, interviewt haar om dit boek onder de aandacht te brengen. Aan het eind van dit interview legt Hanna haar hand kort op de knie van Karlijn, wat Hanna doet schrikken: het brengt een schokje in haar teweeg, een schokje dat ze normaal gesproken slechts krijgt van Arne, haar dertigjarige vriend. Op weg naar buiten vergeet Karlijn haar sleutel, en ze spreekt af met Arne om de zijne te lenen. Voor ze elkaar treffen wordt Arne aangereden en overlijdt hij. </div><div><br /></div><div>Hoewel het allemaal heel verschrikkelijk is, denkt Karlijn niet slechts over de dood van Arne, maar ook over de aanraking van Hanna. De uitzending van het televisie-interview vindt op dezelfde dag plaats als de begrafenis en Karlijn voelt zich, door de reeks gebeurtenissen zoals het laten openstaan van het raam waardoor de deur dichtwaaide waarna ze zichzelf buitensloot, schuldig. Dit maakt Karlijn een dader en Hanna medeplichtige. </div><div><br /></div><div>Onvermijdelijk komen Hanna en Karlijn met elkaar in contact. Een relatie volgt snel. Hanna laat een reservesleutel voor het huis van Hanna kopiëren, brengt daar haar tijd door als deze op reis is - zonder dat ze het weet - en begint op een gegeven moment met het uitgummen van de notities in Hanna's boeken. Ze vraagt zich af waarom ze niet rouwt, waarom ze niet huilt, schreeuwt, boos is. </div><div><br /></div><div>Uiteindelijk gaat de relatie over. Karlijn doet te veel vreemde dingen, past te slecht in dat plaatje van wat rouw is - of misschien past dat plaatje te slecht bij de aard van de prille relatie. Hanna vraagt zich duidelijk af of Karlijn altijd zo is, en met 'zo' bedoelt ze intens, leeg, uitzichtloos misschien. Karlijn weet het niet, ik als lezer weet het eigenlijk ook niet. Net zomin als of dat uitmaakt. </div><div><br /></div><div>Ik heb moeten wennen aan de stijl - staccato, korte zinnen, zo min mogelijk komma's. In het begin vond ik het irritant, maar op een bepaald moment begon ik het te waarderen, voegde het stokkerige van de taal waarde toe aan de rouw die Karlijn niet in haar acties denkt te kunnen leggen. Ik vond <i>Raam, sleutel </i>een mooi, beeldend boekje over de vraag wat je wel en niet 'mag' doen na een ingrijpende gebeurtenis. Over, inderdaad, hoeveel levens of 'identiteiten' er in een mensenleven passen. Over hoe het het belangrijkst is dat er iets hoopvols resulteert uit iets verschrikkelijks, op wat voor manier dan ook. </div>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-72990229344771943842021-03-30T12:58:00.006+02:002021-03-30T15:22:05.561+02:00Drie maanden aan boeken<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9o8pQehe-XAxlviyfV-jOmppdpsnP5X-R5EqPa_Pm80aDMcI_LqAFxu6QQ5ytfllnz1wMP9NSBX9fDAzzdD-Vd-Rm7WQfzKS5Y10PFDSVYyBVmybu6T0BruXJEU4uTAtJlkAm5VYXqKk/s2048/IMG_8605.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2042" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9o8pQehe-XAxlviyfV-jOmppdpsnP5X-R5EqPa_Pm80aDMcI_LqAFxu6QQ5ytfllnz1wMP9NSBX9fDAzzdD-Vd-Rm7WQfzKS5Y10PFDSVYyBVmybu6T0BruXJEU4uTAtJlkAm5VYXqKk/s16000/IMG_8605.jpg" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;">Ach, wat vliegt de tijd toch. Het is inmiddels 30 maart en ik besef nu dat de vorige keer dat ik een stukje tikte alweer rond kerst was en dat dit bericht jullie inmiddels al lang niet meer bereikt vanonder een dikke, wollen deken, maar vanaf mijn zonovergoten balkonnetje. Naast mijn laptop staat een glas citroenwater en ik bracht net nog een nieuwe laag zonnebrandcrème aan - ik kan het bijna niet geloven, maar het voelt als lente. Omdat een klein 'nieuw begin' altijd een mooi moment voor wat reflectie creëert, hierbij een kort overzicht van alles wat ik tot dusver las in 2021. Ik begon dit leesjaar met <i>Op weg naar De Hartz </i>van Wessel te Gussinklo, deel vier van de Ewout Meyster-reeks. Het was mijn tweede Te Gussinklo en hoewel ik denk dat <i>De hoogstapelaar </i>iets toegankelijker is, is dit een prachtig tweede boek om te lezen als je het niet aandurft om bij het begin (<i>De verboden tuin, </i>1986) te beginnen. Hierna las ik <i>In mijn mand </i>van Lieke Marsman, een prachtige poëziebundel waar je het beste even de tijd voor kunt nemen. Ik las ook <i>Honden huilen niet </i>van Anne Moraal, een boek waar ik me aan waagde voor een boekenclub - over een Noord-Koreaans restaurant in Amsterdam Osdorp waar ik eigenlijk geen voeling bij kreeg. Daarna las ik <i>Opwindende tijden </i>van Naoise Dolan. Toen had ik het gevoel even in een iets minder goede leesflow te zitten want ook dit vond ik niet zo top, maar daar moet ik ook bij zeggen dat het erg à la Sally Rooney is en dat dat een auteur is waar ik ook weinig warm van word. Hierna waagde ik me aan Lize Spits nieuwe pil <i>Ik ben er niet</i>, wat ik soms een beetje te spannend, vlot vond, maar waar ik op hetzelfde moment in drie dagen doorheen was en continu zin in had. (Dat deed me ook weer reflecteren op wat lezen nu eigenlijk zo leuk maakt: of het de 'complexiteit' is, het 'voldane gevoel' als je het uit hebt, of het feit dat je je een boek over tien jaar misschien niet meer kunt herinneren maar wel in één ruk wil uitlezen. Ik ben er nog steeds niet over uit, en zal dat misschien nooit zijn.)</p><p style="text-align: justify;"><span> </span>Na Spit ging ik verder met <i>Mensen in de zon </i>van Marijke Schermer - ik vond <i>Liefde, als dat het is </i>zo (!) mooi en <i>Noodweer </i>ook enorm: dit boek zat qua plot wat minder ongecompliceerd in elkaar en voelde af en toe wat meer onaf, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door de treffende zinnen die Schermer af en toe schrijft, waar ik iedere keer enorm van kan genieten. (Ik schreef over dit boek ook een kort stukje voor <i>Het Parool</i>, ik zal het hieronder invoegen.) Ik las ook <i>Al het blauw </i>van Peter Terrin, over een relatie tussen een oudere vrouw en een jongere jongen - het is een boek dat erg interessant geschreven is, met heel vloeiende overgangen tussen de perspectieven vanwaaruit je leest, helaas zorgde dit er bij mij juist op de één of andere manier voor dat ik de vaart soms een beetje verloor. Hierna las ik Sophie Lakmakers debuut <i>De geschiedenis van mijn seksualiteit - </i>niet <i>De geschiedenis van de seksualiteit </i>van Foucault, wat ik bijna per ongeluk aanschafte omdat een boekhandelaar me verkeerd verstond - wat ik echt fantastisch vond: komisch maar toch kritisch, überpersoonlijk maar toch kon ik me ermee identificeren. Ook waagde ik me aan <i>Het lichtschip </i>van Mathijs Deen, een boek over onder andere een bokje op een schip. Het was op bepaalde momenten heel sterk, maar verloor naar het einde toe wat aan overtuiging. Ook las ik <i>Wij zijn licht </i>van Gerda Blees - een aanrader die misschien wat spannend kan klinken omdat het vanuit vijfentwintig (geloof ik) verschillende 'dingen' geschreven is (dus, sinaasappelgeur, sigaretten, muren die dingen meemaken) - hoewel het ietwat experimenteel kan klinken voor de lezer die dit algauw quatsch vindt, vond ik het op geen enkel moment te hard geprobeerd en zorgde het er voor mij juist voor dat ik de personages - de ademhalisten - op een onvoorspelbare manier leerde kennen. [Echt waar, lees dit boek. Zeker als je net als ik enorm gefascineerd was over al het nieuws omtrent de woongroep in Utrecht een aantal jaar geleden.] Ook las ik <i>Het aanbidden van Louis Claus</i> van Helena Hoogenkamp, hier werd ik minder enthousiast van, ik moet eerlijk zeggen dat ik het met moeite uitlas omdat ik het vaak iets te geprobeerd vond voelen. (Soms heb je dat, en ik kan dan niet zo goed de vinger leggen op waarom dat zo is, in dit geval.) <i>Melktanden </i>van Emma Curvers kwam ook aan bod (een prima lenteboek, denk ik) en ik gaf een boekenclub over <i>Aslast </i>van A.H.J. Dautzenberg (een minder geschikt boek voor een luchtige lentedag, maar bijzonder geslaagd om te bespreken tijdens bijvoorbeeld een boekenclub door de onconventionele vorm.) Als non-fictie van deze drie maanden las ik <i>Vrij van corona </i>van Jaap Goudsmit, een boek dat je net wat meer geïnformeerd inzicht geeft in deze vreemde tijden. </p><p style="text-align: justify;"><span> </span>Aan leestijd geen gebrek, zoals je ziet. Aan chronologische 'entoenentoenentoens' ook niet. </p><p style="text-align: justify;"><span> </span>Ik begon vanochtend aan <i>Herfst </i>van Ali Smith (mijn eerste Ali Smith! Ik durf het bijna niet te typen), hierna begin ik aan <i>Confrontaties </i>van Simone Atangana Bekono (erg benieuwd, mijn stiekeme projectje is het lezen van alles op de Librislijst, maar ik wil dit niet te hard typen, misschien lukt het wel niet), en op de één of andere manier wil ik het nieuwe <i>Meneer Wilder en ik </i>van van Jonathan Coe heel graag lezen. Waarom dat zo is, weet ik eigenlijk niet, maar soms heb je dat - dat een boek naar je schreeuwt, en dat je het dan maar blijft tegenkomen. Er ligt nog heel veel méér op de stapel maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Geniet van de zon, en vergeet niet altijd een boekje in je tas te stoppen. </p><p style="text-align: justify;"><span> <span> (Ik voel me een beetje buiten adem. De volgende keer bespreek ik niet veertien boeken in in één keer. Adieu!) </span></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span><span><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span><br /></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHbUsYTwxMic6kBvXt38TyAftIlPtPaMNnA-o-DPX-2t-1HXqE1HNGyQfJMWVpqIwTlne8X3JZT_wsN3DPLFnsBy760bV-NvpNkKTJlAlAf3M6sAT2Mb740d6mmpFSvYnDwyQ451a_oCE/s1066/1616241554625.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="800" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHbUsYTwxMic6kBvXt38TyAftIlPtPaMNnA-o-DPX-2t-1HXqE1HNGyQfJMWVpqIwTlne8X3JZT_wsN3DPLFnsBy760bV-NvpNkKTJlAlAf3M6sAT2Mb740d6mmpFSvYnDwyQ451a_oCE/w480-h640/1616241554625.jpg" width="480" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-19967501175037797742020-12-31T12:08:00.005+01:002021-12-28T21:50:02.096+01:002020: een kleine terugblik (maar niet te treurig) <p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">O, 2020. Ik heb meerdere malen geprobeerd een uitgebreid retrospectief te typen - 'wat een jaar, op dit moment voelde ik me zo en dat had dit effect op mijn leesgedrag, op dat moment ...' - maar ik heb het gevoel doodgegooid te worden met dergelijke artikeltjes. Het was een vreemd jaar. Ik las veel, maar niet zoveel als ik had voorspeld te zullen lezen, in maart. Ik las <i>De pest </i>niet (althans, niet uit, want het kwam te dichtbij; het resultaat is dat <i>De pest</i> nu naast <i>La Peste </i>staat omdat ik óóit in de veronderstelling verkeerde Frans te kunnen lezen. Ha.) Er waren weken waarin ik geen boek aanraakte (echt waar) (vooral in de zomer, toen cafeetjes weer even open waren en ik het gevoel had weer iets dichter bij méér mensen te kunnen zijn). Ik haalde mijn <i>Goodreads Reading Challenge </i>(die ik eerder in het jaar bijstelde van 60 naar 52, wat dan wel weer sip is). Maar het belangrijkste is: ik las mooie boeken. Hierbij, in volledig willekeurige volgorde, wat favorieten van 2020. Let wel: het zijn niet DE favorieten - het zijn de favorieten die in het afgelopen jaar verschenen, in eerste instantie geschreven voor de boekhandel waar ik werk. Zo las ik ook <i>Compassie</i> van Stephan Enter, wat ik een fantastisch in-één-adem-uit-boek vond. En <i>Weg met Eddy Bellegueule</i>, wat ik een erg mooi verhaal vond ook omdat het verschillen in klasse en milieu zo moeiteloos illustreerde. En <i>Noodweer </i>van Marijke Schermer (mooi) (sowieso een schrijver waarvan ik eigenlijk alles wil gaan lezen in 2021). En de bekende boeken <i>De verborgen geschiedenis</i> en <i>Een klein leven</i> (het eerste: goed, een heerlijk verhaal op het randje van thriller-spannend maar dan wel verhuld in rookwolken op een campus - het tweede: goed verhaal over vriendschap/familie, maar soms iets te onnodig tranentrekkend duister voor mij). En <i>Daisy Jones & The Six </i>(een boek dat ik normaal gesproken eigenlijk niet zou oppakken, maar 2020 als 'leesjaar' wel enorm goed deed starten). Ik las de Ditlevsen-reeks (voor mij varieerde het in 'mooiheid', (ik strooi met het woord 'mooi', in dit lapje, merk ik al - maar het laatste deel vond ik fantastisch). En véél meer. Ach, zoals je ziet, ondanks de persconferenties en eindeloze rondjes Vondelpark en avonden thuis en onafgemaakte puzzels en skeelers verstoffend in de berging: het was een mooi jaar, hoor. Als ik afga op de boeken die ik las in ieder geval wel. Ik ben benieuwd wat 2021 gaat brengen: ik ben in ieder geval nét begonnen met <i>Op weg naar De Hartz </i>van Wessel te Gussinklo, dat zal een goed begin zijn. Ik wens iedereen die op de valreep van 2020 nog uitkomt bij dit artikeltje een fijne jaarwisseling en een héél mooi leesjaar. Wat er ook gebeurt in de buitenwereld, je kunt je nog altijd opsluiten met een boek. </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Alle boeken die ik las vind je hier: <a href=" https://www.goodreads.com/user_challenges/19542661">klik</a> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 24px; margin: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMZAd9wENgJNxTTDSpvyb_P4G-fONNIMVbma1WCciq-ZO7epcqCT-KolTn2bMdq8uq1ZuY71FdYoIvasFwL4ykZ1VNYWBjG0z77_NgQV4-6ntnChcMC78ehN46ItUvh5VHCTiM5PVCu0s/s1200/a8039a74-4c72-41a4-b2db-72f3c8c25da5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1197" data-original-width="1200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMZAd9wENgJNxTTDSpvyb_P4G-fONNIMVbma1WCciq-ZO7epcqCT-KolTn2bMdq8uq1ZuY71FdYoIvasFwL4ykZ1VNYWBjG0z77_NgQV4-6ntnChcMC78ehN46ItUvh5VHCTiM5PVCu0s/s16000/a8039a74-4c72-41a4-b2db-72f3c8c25da5.jpg" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><span></span><span></span></span></i></p><a name='more'></a><i><b><br /></b></i><p></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><b>De onafscheidelijken – Simone de Beauvoir</b></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Ik begin dit lijstje met twee boeken die al behoorlijk lang geleden geschreven werden, maar recentelijk (opnieuw) in de boekhandels verschenen. De Beauvoir schreef <i>De onafscheidelijken </i>ongeveer zeventig jaar geleden, maar het manuscript werd pas in 2019 teruggevonden. Het boek is een autobiografische roman en geeft een inkijk in het leven van een jonge De Beauvoir, Sylvie, in dit boek. Sylvie leert op een katholieke meisjesschool Andrée kennen – pseudoniem voor Zaza, De Beauvoirs jeugdvriendin. Sylvie is onder de indruk van de eigenzinnige Andrée die alles doet wat zij niet durft en het duo ontwikkelt een bijzondere vriendschap. Na een ingewikkelde jeugd overlijdt Andrée plots op jonge leeftijd. Dit boek beschrijft deze vriendschap en toont op een mooi invoelbare manier de fascinatie en liefde die dus eigenlijk de jonge De Beauvoir gedurende haar hele leven voor Zaza voelde. In mijn ‘zomertips’ noemde ik de biografie die Kate Kirkpatrick schreef over Simone de Beauvoir; als je die indertijd las en net zo waardeerde als ik, is dit fijne boek een (extra) goede toevoeging aan je lijst. Extra leuk: Cossee gaf dit boek uit met een foto van De Beauvoir en Zaza op het omslag; achterin vind je brieven die het ‘echte’ duo uitwisselde. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><b>De Steppewolf – Hermann Hesse <o:p></o:p></b></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Ook het tweede boek stamt uit een ver verleden, nog verder dan dat van Simone de Beauvoir: Hermann Hesse's <i>De Steppewolf </i>verscheen voor het eerst in 1927. Nu, bijna honderd jaar later, stak De Bezige Bij het in een nieuw jasje. <i>De Steppewolf </i>is een eveneens enerzijds fictief, anderzijds autobiografisch boek. Het verhaal gaat over Harry Haller, een Duitse intellectueel die niet zo goed in de wereld lijkt te passen. Hij brengt zijn avonden eenzaam door tussen de boeken en in Duitse cafés, maar is zich altijd bewust van zijn rol als outsider – een rol waar hij zich comfortabel in voelt als ‘steppewolf’. Op een gegeven moment leert hij Hermine kennen, die hem aan de hand neemt en de wereld van dansfeestjes, koetjes en kalfjes, en de ‘bourgeoisie’ laat zien. Wat ik mooi vind aan dit boek is dat ik denk dat iedereen hier iets ánders uit kan halen: voor mij is het een relaas over het aan de kaak stellen van je eigen wereldbeeld, het verruimen van de eigen (vaak toch wel benauwde) blik – voor anderen is het een boek over vriendschap, over de zin van het leven, muziek of literatuur. Daarnaast is het een boek dat nu, al die jaren later, nog steeds heel fijn leesbaar is. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><b>Zussen – Daisy Johnson<o:p></o:p></b></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Daisy Johnson’s <i>Zussen </i>is een verhaal over de zussen Juli en September die met hun moeder de stad Oxford verlaten en vertrekken naar een plek op het Britse platteland genaamd <i>Settle House. </i>In dit boek lezen we over de geschiedenis van dit huis, het duo en diens moeder: ze verlaten de grote stad niet zonder reden. De twee waren altijd onafscheidelijk maar duidelijk anders: zo is September degene die altijd het voortouw neemt en Juli de persoon die dit, vaak tevreden maar niet altijd, volgt. Het lijkt een in eerste instantie erg duister boek met wat elementen die doen verwonderen over wat waar is en wat niet, maar hoe verder het boek vordert, hoe duidelijker het wordt dat dit een bijzonder verhaal is over familie, rouw, en de betekenis hiervan.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><b>Een man met goede schoenen – Rob van Essen <o:p></o:p></b></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Op de voorkant van dit nieuwe boek van Rob van Essen prijkt een kleine kabouter met, zover we kunnen zien, inderdaad best wel goede schoenen – maar dat is niet waar het boek over gaat: het is een bundel met een verzameling van allemaal verschillende verhalen. Deze verhalen spelen zich af in het Rob van Essen-universum waar niets is wat het lijkt maar ook weer niets zó absurd is dat het ongeloofwaardig wordt: de verhalen zijn een beetje gek, een beetje onvoorstelbaar, eigenlijk is het moeilijk om de in graad van absurditeit-variërende verhalen van Van Essen fatsoenlijk uit te leggen. Wat ik kan zeggen is dat het een schrijver is die me altijd doet lachen, hardop, zelfs, zonder moeite. Ook leuk: als je eerdere bundels of verhalen van deze auteur las, zul je blij worden van de terugkerende personages. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><b>Sempre Susan – Sigrid Nunez<o:p></o:p></b></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Sigrid Nunez had een korte tijd een relatie met de zoon van Susan Sontag. Dit boek gaat over de periode waarin Nunez het leven van de Amerikaanse schrijfster, filosoof, essayist, activist van dichtbij meemaakte. Nunez zet middels grappige maar vaak ook opvallende anekdotes uiteen hoe het leven van Sontag was. Zo was Sontag volkomen onwetend als het op het opvoeden van haar zoon David aankwam: ze liet geen echo’s maken (omdat ze niet wist dat dat erbij hoorde) en toen hij jong was lag hij vaak op stapels jassen te slapen terwijl Sontag culturele evenementen aandeed. Het boek is dun en geeft vooral inzicht in hoe Nunez Sontag kende, wat dus niet haar hele leven was – maar daardoor niet minder leuk. Als Benjamin Moser’s lijvige biografie <i>Sontag </i>iets te afschrikwekkend dik is, zou ik dit boek aanraden – hoewel het voor mij wel een prettig opstapje naar deze biografie bleek te zijn. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"> </span></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><i><span style="font-family: "Times New Roman", serif;"><b>De flard – Philippe Lançon<o:p></o:p></b></span></i></p><p class="MsoNormal" style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 24px; margin: 0cm;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Op 7 januari 2015 werd er een terroristische aanslag gepleegd op het hoofdkantoor van het satirische weekblad <i>Charlie Hebdo </i>in Parijs. Hier vielen veel doden: het zorgde voor internationale opschudding, wierp vragen over persvrijheid op. Dit boek wordt verkocht als ‘roman’ maar is eigenlijk een groot autobiografisch werk over een overlever van deze aanslag, Philippe Lançon. Deze man, schrijver voor <i>Charlie Hebdo</i> en voor <i>Libération</i>, beschrijft in dit boek zijn perceptie op de aanslag en het onbegrijpelijk zware proces van alles wat daarop volgde. Wat zo mooi is aan dit boek is dat het erg sensationeel klinkt maar dat op geen moment wordt – Lançon lijkt geen zelfmedelijden te kennen, stelt zich nooit de ‘waarom ik’-vraag, ondersteunt zijn anekdotes over het fijne ziekenhuispersoneel en het aangepaste leven met voorbeelden en passages uit de door hem zo geliefde (Franse) boeken. Het is een meanderend boek over het meemaken van iets onherroepelijks op een manier die je nooit forcéért te realiseren hoe duister het verhaal is – een enorm knap, mooi, en bovenal interessant boek om te lezen. <o:p></o:p></span></p>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-61683591205929797082020-09-22T13:09:00.003+02:002020-09-22T14:47:44.246+02:00Waarom ik lees (een pleidooi tegen schaamte) <p style="text-align: justify;">Het is een beetje een pretentieuze titel, ik weet het: alsof er een essentieel verschil zou bestaan tussen een 'lezer' en een 'niet-lezer'. En dat is er niet, niet écht - maar dat idee bestaat wel, en ik denk dat het daar fout gaat in leesland. Sinds een paar maanden werk ik in een boekhandel en hier wordt het verschil tussen de 'lezer' en de 'niet-lezer' op een dagelijkse basis geïllustreerd. Regelmatig verkoop ik Pfeijffers boek <i>Grand Hotel Europa, </i>wat natuurlijk onwijs maatschappelijk én literair verantwoord is - regelmatig verkoop ik thrillers, die dan met toch wat minder parmantigheid over de balie lijken te worden geschoven. Het ene verschaft maatschappelijke kennis in een semantisch ingewikkeld jasje; het ander verschaft leesplezier zonder dat jasje <i>en dat is toch zeker niet dat wat een <u>boek</u> moet doen?</i> Vandaag las ik op de website van <i>de Volkskrant </i>een artikel over hoe 'ons' streven naar efficiëntie en tijdsoptimalisatie ervoor zorgt dat we minder (gevarieerd) lezen (<a href="https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/waarom-jongeren-minder-lezen-en-niet-omdat-ze-er-te-lui-voor-zijn~b313e36a/ " target="_blank">klik</a>). Ik ben het daar roerend mee eens: ik herken het bij mijzelf en mijn <i>Goodreads reading challenge </i>waardoor ik boeken per se wil uitlezen omdat het anders geen 'doel dient', ook al vind ik ze stom. Hetzelfde geldt voor mijn tegenwoordige (on)bewuste aversie tegen boeken van een pagina of achthonderd want <i>in die tijd kan ik toch ook vier dunne boeken lezen? </i>Hoewel dat een heel andere problematiek is, hangt het wel samen met dit probleem: de schijn van pretentie die om 'lezen' en 'lezers' hangt. Boeken lijken in een raamwerk te kunnen worden geplaatst waar de Zeven zussen van Lucinda Riley compleet tegenover eerste drukken van Mulisch en Hermans staan, waar het boek van Pfeijffer ook iedere week een traptree naar beneden glibbert omdat het <i>toch wel erg beroemd aan het worden is. </i></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6FxfFaaqG5wTdiFa5K5m5vSHl7KEv4b6bd8sNUb258G3LpGu-UZka5SjA-eoQMUGhui9YwJ9-S4AvT8UZXLLYEgu1YBsPWBRMWcSOzlXUkUkn1qobhZ2-cBcGe4-igEOpIf24x_rfoLg/s2048/photo1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2041" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6FxfFaaqG5wTdiFa5K5m5vSHl7KEv4b6bd8sNUb258G3LpGu-UZka5SjA-eoQMUGhui9YwJ9-S4AvT8UZXLLYEgu1YBsPWBRMWcSOzlXUkUkn1qobhZ2-cBcGe4-igEOpIf24x_rfoLg/s16000/photo1.jpg" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Laatst zat ik koffie te drinken met een vriendin. Ze vroeg me waaróm ik eigenlijk lees. Op de één of andere manier is 'het boek' mijn halve leven geworden: het is een van de weinige dingen waar ik over praat, mijn studie, mijn werk, iets wat ik een significant aantal uren per week doe - en toch wist ik deze vraag niet te beantwoorden. Mijn antwoord was dan ook onbevredigend, maar op hetzelfde moment onwijs waar: ik heb echt geen flauw idee wat ik anders moet doen. Wat doe je als je alleen in een café zit? Voordat je gaat slapen? Op het moment dat je zwemmen bent maar het water te koud maar het moment nog niet dáár om naar huis te gaan? Als je alleen eet? Als je met mensen bent en niets meer te vertellen hebt? Al dit illustreert waarschijnlijk mijn punt: dat ik niets beters te doen heb is enerzijds waar, anderzijds onwaar. Ik kan series gaan kijken, maar daar ben ik te onrustig voor. Ik kan gaan breien, maar waarschijnlijk zou ik mijzelf in een oog steken en verblinden. Ik kan gaan sporten, maar daar ga ik niet eens een tegenargument voor verzinnen. Lezen brengt me heel veel, op zo afgrijselijk veel verschillende manieren, dat het niet in één antwoord te verpakken is. </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Een tijd terug vroeg een collega me wat mijn lievelingsboeken zijn, uit welke auteur ik echt leesplezier haal. Hoewel ik wat stamelde - <i>Rob van Essen, Marijke Schermer, Ottesssa Moshfegh, kortom, de normale boeken die onder de oppervlakte toch wel wat vreemder zijn...</i> - heb ik hier nog veel over nagedacht. Mijn lieve-lievelingsboek ooit is <i>De Nix </i>van Nathan Hill, omdat dat boek me herinnerde aan wat lezen kan zijn: een obsessie, een niet-kunnen-stoppen met lezen, het enerzijds zó snel willen lezen dat je ogen het niet bij kunnen houden, anderzijds het gevoel van rouw dat je bekruipt zodra je het boek dichtslaat, omdat je een vriend bent verloren. Dat boek las ik een jaar of drie geleden voor het eerst (een dergelijk gevoel vind je niet vaak), maar het deed me vooral denken aan vroeger, hoe ik verliefd was op Edward Cullen en nog vroeger, hoe ik alle Carry Slee-boeken verslond, en nog vroeger, hoe de Griezelbus ervoor zorgde dat ik niet durfde te slapen en nog vroeger, hoe ik het maximaal aantal boeken uit de bibliotheek meesleepte naar de warme landen waar mijn oudjes me mee naartoe namen. Dat gevoel had ik al lang niet meer ervaren, tot ik een paar dagen geleden <i>Compassie </i>las van Stephan Enter. Het plot an sich is niet zo bijzonder - het gaat over een mislukte relatie - maar het herinnerde me aan wat een boek kan dóen. Dat bepaalde zinnen een fysieke reactie kunnen opwekken, niet eens een traan misschien, maar een steekje in je borst, een steek van herkenning, wat de intentie van die zin dan ook geweest mag zijn, al gaat het om een koffiekopje in het boek dat precies net zo blauw is als de placemat waar je kom tomatensoep op staat. Het kan álles zijn. Dat avondeten echt nog een uur kan wachten als je dan eerder het boek uit kunt lezen. Dat je de laatste vijftig pagina's nog eens wilt herlezen, gewoon, om dat gevoel nog eens te ervaren, maar dat dat niet kan op die manier - misschien over twee jaar - en dat je er dan weer andere dingen uit haalt. Iets soortgelijks ervaar ik op dit moment met de biografie van Susan Sontag: natuurlijk, een biografie is lekkere non-fictie, ik leer veel over metaforen en Freud en fotografie en zelfs wat filosofie. Maar een biografie is ook zien dat onze 'iconen' hun best deden te komen waar ze zijn of waren, verdriet hadden, soms ook geen flauw idee hadden van wat ze deden. Of wat 'online lezen' voor mij doet, het eindeloze op Instagram wauwelen over wat ik dan weer daar heb gekocht - met niets heb ik zoveel vrienden gemaakt als met boeken. </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Dat betekent natuurlijk niet dat een boek dit <i>hoeft</i> te doen. Boeken zijn 'boeken' ongeacht het label dat je er aan hangt. Het zijn kaften met pagina's ertussen, als het goed is staan er wat letters op die pagina's. Ze hoeven geen fysieke reactie op te wekken. Ze kunnen je kennis verschaffen die je vervolgens deelt of ergens in een laatje in je hoofd stopt. Ze kunnen je beter laten voelen over jezelf. Ze kunnen dat wat je ervaart in een vocabulaire gieten die je zelf niet hebt. Misschien zorgen ze er slechts voor dat de tijd voorbij gaat. En dat kunnen álle boeken doen. Al maken ze je boos omdat ze zo slecht geschreven zijn. Al maken ze je verdrietig, omdat je het zelf niet schreef. Ze doen altijd íéts, anders zou niemand lezen, zou niemand de moeite nemen om een boek te schrijven. Ik denk dat we actief moeten proberen de pretentie, waar ook ik me soms schuldig aan maak, van boeken te verwijderen. Om thrillers net zo veel 'boek' te laten zijn als boeken die op de literatuurtafel liggen. Om Lucinda Riley - met hoeveel verbetenheid ik dit ook typ - net zo veel waarde te geven als David Markson. Want hoewel het super literair verantwoord is dat ik <i>Wittgensteins minnares </i>op mijn nachtkastje heb liggen, snap ik er geen snars van, en is dat juist - hoewel het heerlijk kan zijn, de <i>verwondering</i>! - op dit moment precies níét wat ik zoek, nu in ieder geval. Lezen is een van de meest solitaire doch sociale activiteiten. Boeken zorgen ervoor dat ik vrienden maak, dat ik relativeer, emoties ervaar - soms heb ik drie weken lang geen zin om te lezen en ook dat is oké. Uiteindelijk maakt het echt niets uit wát een boek doet op welke manier - als het maar iets doet - als we ons maar nergens voor schamen. </p>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-76861679066757942020-09-08T21:09:00.005+02:002020-09-08T21:40:38.996+02:00Wat woorden over De flard van Philippe Lançon <p style="text-align: justify;">Mijn hemel, telkens als ik denk dat het 'niet zo erg' gesteld is met mijn blogposts werp ik een blik op het laatste dat ik schreef, en de verstreken tijd tussen artikeltjes lijkt steeds groter te worden. Op 15 juli plaatste ik voor het laatst iets - en dat was dan ook een summiere verzameling van korte stukjes over negen boeken die ik daarvoor las. Nu wil ik me niet telkens excuseren voor hoelang de stilte hier duurt, maar toch voelt het vreemd om het niet te doen. Ik wil nu niet weer een groot verzamelartikel schrijven over alles wat ik las de laatste tijd want - hoe pijnlijk dat ook mag zijn - het was niet zo veel. Vandaag stelde ik mijn 'Goodreads reading challenge' bij van 60 boeken in 2020 naar 52, en ik moet eerlijk bekennen dat dat een vrij pijnlijk moment was. Ik realiseerde me echter dat ik telkens naar dunne boekjes grijp om maar aan die mij door mijzélf opgelegde verplichting te voldoen, en dat is natuurlijk niet de bedoeling - want vaak zijn het de dikkerds waar je je even doorheen moet worstelen die je dan toch net iets meer raken dan de één-avond-dunnetjes. Zo ook <i>De flard</i> van Philippe Lançon, een boek over de aanslag op Charlie Hebdo dat ik zo intens goed vond dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om er niets over te schrijven. </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItfK6-XpiucimkUTc-Qk_1WtkFb5dNUBcX6tP4Q6AEGpM9PiVAoGUWV3Z4VAKt2efegWwSQxDie5ljYDC75zkqwV2tDw6cEMNZ5-l8LDnrZriPgBBrSIzEsT2bC-cthJZ2pw52WmxYK4/s1269/photo1-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1260" data-original-width="1269" height="1218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiItfK6-XpiucimkUTc-Qk_1WtkFb5dNUBcX6tP4Q6AEGpM9PiVAoGUWV3Z4VAKt2efegWwSQxDie5ljYDC75zkqwV2tDw6cEMNZ5-l8LDnrZriPgBBrSIzEsT2bC-cthJZ2pw52WmxYK4/w1220-h1218/photo1-2.jpg" width="1220" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;">Ik kan het me nog goed herinneren, de 'Je suis Charlie'-foto's in de media, de grote verontwaardiging die ontstond na de overrompeling van iets waarvan ik denk dat niemand had verwacht dat het op zo'n manier zou gebeuren. Op 7 januari 2015 vielen in Parijs twee mannen, gewapend met kalasjnikovs, de redactievergadering van het blad binnen en lieten daar een ravage van twaalf doden achter. Er viel ook een tiental gewonden, waaronder Philippe Lançon. </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><i>De flard </i>is een verzameling van herinneringen. Aan de aanslag, uiteraard, maar het is véél meer dan een blik in retrospectief op een levens- maar vooral wereldveranderende gebeurtenis. Het boek begint met een beschrijving van de avond van tevoren, die Lançon met een vriendin in het theater doorbracht. We lezen dat Lançon daarna op de dag van de grote gebeurtenis wakker wordt, in zijn groezelige met boeken volgestouwde appartement zijn ochtendoefeningen doet, naar de redactie gaat, en zijn fiets voor de deur achterlaat. Hij beschrijft de redactievergadering, het moment van binnenkomst van de aanslagplegers, over hoe hij doet alsof hij overleden is om zijn eigen leven te redden en er later achter komt dat zijn kaak aan gruzelementen is. Ik merk dat ik het moeilijk vind om het niet sensationeel op te schrijven. Hoewel het dat is, voor mij, nu, want ik probeer het in een aantal woorden samen te vatten, is dat wat ik zo bijzonder vind aan dit boek: de sensatie<i>loos</i>heid van het werk. Want ondanks dat Lançons leven voor altijd anders is en hij een onderdeel geworden is van een heel naar stukje geschiedenis, lezen we dat hij na deze aanslag naar het ziekenhuis gaat, zich hier vooral bekommert om zijn achtergelaten fiets en zijn iPhone die stuk is gegaan zodat hij zijn vriendin aan de andere kant van de wereld niet kan bellen. Lançons proces is lang maar hij raakt bevriend met het ziekenhuispersoneel, en afgewisseld met passages over de gebeurtenis en zijn herstelproces zijn talloze referenties aan literatuur, theater, zijn eigen verleden en het leven in het algemeen. Wanneer het boek iets te medisch wordt draait het zich snel om naar iets waar ik erg van houd - boeken natuurlijk - en hoewel het soms een beetje langdradig is, vind ik dat juist de schoonheid van dit werk. Je wordt totaal meegezogen in het verhaal zonder te vergeten dat het beschrevene vreselijk is, maar met geen greintje zelfmedelijden verteld wordt. En dat is nodig, voor een verhaal als dit, denk ik. Lançon had door de gebeurtenissen een mensenhatend wrak kunnen worden en iedereen had het hem vergeven, maar hij zet de kracht van de literatuur in om zijn eigen ervaringen te verwerken en ze te delen met de lezer die voorbij de potentiële heftigheid van het werk kan kijken. Erg, erg mooi. </p>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-81051863851579540762020-07-15T12:17:00.002+02:002020-07-15T13:20:18.724+02:00Negen boeken, twee maanden: een snelle terugblik <div style="text-align: justify;">En toen was er... niets. Voor twee maanden! Wie had gedacht dat tijd zo snel zou gaan tijdens het schrijven van een scriptie (en picknicken en in de zon zitten en luieren) (oei!). Goed, hoewel het lijkt alsof ik niets las na de <a href="http://www.lemontierres.com/2020/05/recensie-simone-de-beauvoir-een-leven.html" target="_blank">biografie van Simone de Beauvoir</a> is niets minder waar; in mei, juni en half juli las ik negen boeken uit (en nog meer boeken half). Zie hier de lijst, met in een paar zinnen mijn mening.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrmF0GpJKPrqrhb1HQIi2-mSTZiDWsuJk1E_dKEvuEjhNdkkmkEI_EmtDlT1OyrZteA4JuBdbu-DJQxN7ShLJY691DI53XVXOB6QVEokPYvgd5GdWpoHEUMrD6XAcgVg0XPnMu3t8-2KI/s2048/photo1-1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2041" data-original-width="2048" height="975" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrmF0GpJKPrqrhb1HQIi2-mSTZiDWsuJk1E_dKEvuEjhNdkkmkEI_EmtDlT1OyrZteA4JuBdbu-DJQxN7ShLJY691DI53XVXOB6QVEokPYvgd5GdWpoHEUMrD6XAcgVg0XPnMu3t8-2KI/w976-h975/photo1-1.jpg" width="976" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Een ongerelateerde foto van de droogbloemenverzameling in mijn moeders kelder</i></td></tr></tbody></table><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Condities - Thomas Heerma van Voss</b></div><div style="text-align: justify;">Een boek van een schrijver met de ziekte van Crohn, over een schrijver met de ziekte van Crohn, die een boek schrijft over een man met de ziekte van Crohn. Ingewikkeld, een beetje, maar niet 'slechts' een boek over ziekte - het houdt je als lezer een spiegel voor die laat zien hoe we als mens eigenlijk altijd een beetje op zoek zijn naar (sensationele) parallellen, zelfs als ze er niet hoeven te zijn. Bovendien is het werk ook vaak komisch; ik vond dit een bijzonder goed boek dat, hoewel het complex is, nooit pretentieus wordt. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Stadium IV - Sander Kollaard</b></div><div style="text-align: justify;">Ik ben groot fan van <i><a href="http://www.lemontierres.com/2020/03/recensie-uit-het-leven-van-een-hond-van.html" target="_blank">Uit het leven van een hond</a> </i>(lees hier een recensie uit maart)<i> </i>en omdat ik graag doorlees binnen het 'oeuvre' van een schrijver besloot ik ook Stadium IV te lezen. O, wat begon het boek over een koppel waarvan de één kanker krijgt prachtig, maar op een gegeven moment wordt het erg 'medisch jargon'-achtig (wat vervreemdend werkt, ja, en past bij ziekte, ook, maar voor mij slechts afleidde van de essentie die in niet eens 200 pagina's beschreven werd) - bovendien vond ik het einde zo ongeloofwaardig dat ik het boek een beetje teleurgesteld dichtklapte. Jammer, maar <i>Uit het leven van een hond </i>blijft compenseren voor mij. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Zwarte schuur - Oek de Jong</b></div><div style="text-align: justify;">Ik begon dit boek te 'lezen' als luisterboek maar op een gegeven moment was ik dat geluister toch een beetje zat en leende ik het. Tja, wat kan ik hiervan zeggen; het boek over de kunstenaar 'met een verleden' (pampampam) is onderhoudend, zeker in het begin, maar na een tijdje maakte het me niet meer zo veel uit. Het was mijn eerste Oekboek en hoewel ik het (zeker als luisterboek) prima vond werken, vond ik de zinnen om te <i>lezen </i>(stilistisch) weinig sprankelend. Ik ben zelden verrast of verdwaald in de tekst, iets wat ik doorgaans wel erg kan waarderen. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Het wolkenpaviljoen - Jannie Regneris</b></div><div style="text-align: justify;">Dit boek is de tegenhanger van <i>Zwarte schuur</i>; een verhaal of plot ontbreekt grotendeels en het onwijs dunne boekje leunt dan ook vooral op de treffende zinnen en mooie vergelijkingen. Alles in dit boek is<i> als iets anders </i>- wat een beetje veel kan worden als het niet helemaal je ding is - maar ik vond het geslaagd genoeg om niet storend te zijn. <i>Het wolkenpaviljoen </i>gaat over een architect die terugblikt op een verleden met vrouw en kind en vooruitblikt op een gecompliceerdere toekomst; architectuur in Japan is een groot thema binnen alle metaforen. Ik houd zelf erg van dunne 'hapslikweg'-boekjes die je in een avond uit hebt; <i>Het wolkenpaviljoen </i>is een mooi voorbeeld daarvan (dat na die avond lezen nog wel even in je hoofd hangt). </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div><b>Madonna in a Fur Coat - Sabahattin Ali </b></div><div>In het thema 'boeken voor in één avond' hoort <i>Madonna in a Fur Coat </i>zeker thuis. Dit boek, over een man die een vrouw ontmoet die de rest van zijn leven beïnvloedt, is mooi omdat het zo simpel is. Het boek begint als raamvertelling maar uiteindelijk wordt het een verhaal dat je verplaatst naar een oud Berlijn - heel ongecompliceerd met een einde dat me een minitraantje heeft doen wegpinken (en dat gebeurt niet heel vaak). Bovendien kocht ik dit boek, nadat ik het in het Engels leende, in het Nederlands via Marktplaats - en kreeg ik het spontaan cadeau, van de voor mij onbekende verkoper - op een lege Dam tijdens het hoogtepunt van de quarantaine. Ja, erg bijzonder. </div><div><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><b>Jaag je ploeg over de botten van de doden - Olga Tokarczuk</b></div><div style="text-align: justify;">Hmmm, dit op het moment erg bekende boek over moorden in een klein Pools dorp heeft me wat tijd gekost. Hoewel ik het grappig en (leuk) luguber en actueel vond lukte het me maar niet om het uit te lezen - op een gegeven moment heb ik maar doorgezet en las ik het, met plezier, uit. Soms heb je dat zo. Ik vond het geen boek dat ik <i>voor altijd </i>zal onthouden maar het is geestig en ook wel een beetje spannend, bovendien erg interessant als je geïnteresseerd bent in hoe krom het is dat wij als mensen zoveel dieren consumeren (en 'gebruiken'). Een aanrader? Iets meer dan medium. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>De dood in haar handen - Ottessa Moshfegh</b></div><div style="text-align: justify;">Ja, een nieuw boek van Moshfegh! Hoewel ik <i>Mijn jaar van rust en kalmte </i>soms fantastisch en soms gewoon wat te geforceerd vond genoot ik enorm van <i>Homesick for Another World, </i>de verhalenbundel. <i>De dood in haar handen </i>gaat over een 72-jarig vrouwtje in een klein dorp (een thema deze maanden?) dat een briefje in het bos vindt. Op dat briefje staat een hint over een moord, en hoewel het even een detective-achtig boek lijkt te worden (net als het ploegenboek) vindt dit verhaal voornamelijk plaats in het (enigszins warrige) hoofd van hoofdpersoon Vesta. Ik vond het een heel mooi, soms duister boek en blijf zeker doorgaan met het lezen van alles wat Moshfegh schrijft. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Tekens van leven - Frederik Willem Daem</b></div><div style="text-align: justify;">Ja, nee. Dit boek kocht ik in eerste instantie omdat ik de vormgeving zo mooi vond (ja ja ja nee nee nee ik weet het!) en ook omdat ik het verhaal, dat grotendeels plaatsvindt in een café, veelbelovend modern-Bukowski-achtig gezellig vond lijken. In <i>Tekens van leven </i>lezen we over Andreas, die aan het begin van het boek uit elkaar gaat met zijn vriendinnetje Hertje. Hij gaat op pad naar een café en blijft daar, voor veel maanden, en glijdt af naar een bestaan dat bij elkaar wordt gehouden door kopstootjes en lauwe bitterballen. Hoewel het principe mooi is vind ik de schrijfstijl wat te geforceerd filosofisch, bovendien meandert het verhaal maar voort en weet ik niet wat het doel van het verhaal nu precies is. Dat hoeft er in essentie niet te zijn, natuurlijk, maar op het moment dat je je dat afvraagt weet je dat er iets ontbreekt. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>Noodweer - Marijke Schermer</b></div><div style="text-align: justify;"><i>Liefde, als dat het is</i> was één van mijn favorieten de afgelopen tijd en logischerwijs besloot ik ook <i>Noodweer </i>te lezen. Dit boek gaat over een koppel dat eigenlijk (relatief) prima content is samen maar wiens relatie wordt overschaduwd door een verkrachting in het verleden. Het is een mooi verhaal over hoe we als mens niet altijd invloed hebben op wat ons overkomt en vooral op hoe we ermee omgaan; ik heb ervan genoten omdat het zo simpel is, geen enkel woord is te veel of overbodig en daardoor voelt het boek heel <i>echt</i>. Onwijs mooi. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Dat was het weer! Momenteel lees ik <i>De flard </i>van Philippe Lançon, <i>Charlie Hebdo</i>-'overlever' - weer eens wat anders maar tot nu toe heel (heel) erg goed. Jullie horen van me, tot snel! </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-48944784762982182272020-05-08T17:38:00.001+02:002020-05-08T17:47:13.267+02:00Recensie: Simone de Beauvoir, een leven van Kate Kirkpatrick <div style="text-align: justify;">
<i>Filosoof, schrijver en feministisch icoon – Simone de Beauvoir was het allemaal. Biografe Kate Kirkpatrick had voor het eerst toegang tot nooit eerder beschikbare dagboeken en correspondentie. Het resultaat is een echte pageturner: diepgravend, verrassend en ontroerend.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Deze baanbrekende biografie werpt een geheel nieuw licht op De Beauvoir, die definitief neergezet wordt als een van de belangrijkste denkers van de twintigste eeuw.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1595" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7OXSKEYeXkk-MYreVbYCU6PRoMCnSpaFQFbTdzkMNnJOYnfcseMt3uftLMuwABGhevlGV1SPRLckRn9RSL7vzkPcaxc-AB1Pgn9OupNedQtE8OymKIbd3rVlSJ1zrNFG1WHIE8uEI6ks/s1600/photo1.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i></i><br />
<a name='more'></a><i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Een tijdje geleden probeerde ik me te bedenken of ik al eens een biografie had gelezen. Natuurlijk heb ik biografieën doorgespit voor mijn studie, maar dat gebeurde dan ook erg snel en doelgericht en het was ook echt vooral een kwestie van wat ik het net noemde: doorspitten. Eigenlijk bleef het daar ook bij, tot ik de biografie van Simone de Beauvoir besloot aan te schaffen. Door mijn gebrek aan biografie-ervaring was ik een beetje bang voor wat me te wachten stond. Zou ik het boek willen uitlezen, zou ik er daadwerkelijk plezier aan beleven, of zou het uiteindelijk op de immer groeiende stapel van halfuitgelezen boeken belanden? Nu ik het boek - in slechts een paar dagen! - heb uitgelezen, kan ik zeggen dat het me bijzonder is meegevallen, dat ik er zelfs onwijs van heb genóten. Omdat Simone en ik samen zoveel plezierige uren hebben doorgebracht, schrijf ik er graag over en raad ik het met veel overtuiging aan de paar verstekelingen die hier zijn beland, aan. Houd tijdens het lezen van dit stukje wel in het achterhoofd dat ik een volledige leek ben op het gebied van biografieën, en dat alles wat hier staat slechts is gebaseerd op deze fijne ervaring. <span style="text-align: center;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<i>Soit</i>. Ik heb, zoals wellicht iedereen die af en toe eens in een boek bladert en Parijs een heerlijke stad vindt, een aantal jaren geleden een lichte obsessie met het existentialisme gehad. Sindsdien wilde ik altijd al meer lezen van of over alle personen die er ook maar íéts mee te maken hebben, maar verder dan het kijken van YouTube-filmpjes, het lezen van willekeurige boeken en stukken, en het aanschaffen van Sartres dikke <i>Het zijn en het niet </i>(dat ik vervolgens nooit las) kwam ik eigenlijk zelden. Op een gegeven moment kwam ik de intense foto op de kaft van <i>Simone de Beauvoir, een leven </i>steeds vaker tegen - eerst in de boekhandel, vervolgens op Goodreads - en een paar dagen later bevond ik me in Athenaeum, waar ik, zonder te neuzen en doelgericht, mijn boek (gelukkig maar!) zoals 'vanouds' kon aanschaffen.<br />
<br />
Omdat ik nog nooit iets schreef over een biografie voelt het een beetje vreemd om dit te doen aan de hand van de maatstaven die ik normaliter gebruik voor een roman. Zo kan ik de 'loop' van het verhaal niet beoordelen, want één, het is chronologisch, en twee, alles dat gebeurt is uit het leven van De Beauvoir, dus 'waarheid', of op zijn minst een reconstructie daarvan. Anders verwoord: ik kan de biograaf niet veroordelen op hoe interessant het leven van het de 'hoofdpersoon' was. Punt één is echter charmant opgelost: ondanks de chronologie voelt het alsof er af en toe een kleine cliffhanger in het verhaal sluipt, die de wil om te lezen er in houdt. Wat punt twee betreft, was mijn geringe kennis van De Beauvoir precies goed om het interessant te maken. Ik wist net weinig genoeg, om het zo maar even te stellen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik vond het mooi om te lezen dat de vrouw die het onwijs bekende en invloedrijke <i>De tweede sekse </i>schreef, óók onzekerheden had, en niet zonder moeilijkheden in het collectieve geheugen belandde. Daarnaast was het bijzonder om te zien dat haar relatie met Sartre toch een tikje anders was dan ik aannam of vermoedde, en de achterhaalde man-vrouwverhoudingen indertijd de perceptie van hun gelijkwaardige relatie juist op een negatieve manier beïnvloedden. Ook streed ze voor iets wat als 'algemeen geaccepteerd' werd aangenomen, namelijk, meer gelijkheid voor vrouwen, maar lieten alle reacties op deze strijd zien dat dit inderdaad allesbehalve algemeen geaccepteerd was. Ik heb 450 pagina's aan informatie gelezen en toch heb ik het gevoel dat dit slechts het topje van de ijsberg van Simone de Beauvoir was, ik ben na het lezen precies verzadigd maar toch nog nieuwsgierig genoeg. Ik vond het een prettige balans. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Goed, vol lof dus. De tekst behandelt De Beauvoirs gelovige leven, haar moeilijke relatie met haar ouders, haar kennismaking met Sartre op jonge leeftijd, haar avonden bij <i>Les Deux Magots </i>met alle Parijse vrienden in rookwalmen en slokken rode wijn, haar strubbelingen met ouder worden, vrouwenwetten- en normen in Frankrijk, haar laatste moeilijke jaren, het overlijden van Sartre en uiteindelijk haar overlijden. Hoewel het verhaal dus chronologisch is, heeft Kirkpatrick toch een soort spanningsboog in het verhaal weten te bouwen waardoor het boek geen moment verveelt. Zodra het me weer éven te lang over specifieke personen ging, verandert de blik van het verhaal weer naar filosofie, naar de volgende gebeurtenis, of simpelweg naar een stukje in de toekomst, en dat vond ik bijzonder kundig gedaan. Op sommige momenten voelde ik echter wel erg dat de biograaf geprobeerd had deze spanningsboog er in te houden: zo was het me niet altijd duidelijk wat De Beauvoirs relaties waren met de mensen om haar heen, vooral in het geval van Jacques-Laurent Bost, wiens rol me af en toe een beetje onduidelijk was. Dan moet ik wel weer bekennen, dat ik dit uit het perspectief van de niet-biografielezer schrijf, en alle relaties niet ook altijd volledig duidelijk kunnen zijn want één, dat waren ze wellicht voor De Beauvoir ook niet, en twee, het vinden van de balans tussen volledige informatiesaturatie en het behouden van enige spanning is moeilijk. En, bovendien is die spanning ook niet het doel van de biografie - daar komt mijn niet-getrainde oog weer om de hoek kijken. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Op alle positieve punten na was er één tekstueel punt dat mij ietwat stoorde: de coherentie binnen de alinea's. Zo kwam het af en toe voor dat een relatief groot onderwerp werd aangesneden in één zin, waar een ander groot onderwerp op volgde. Zo voelde het alsof er een soort van relationeel verband tussen de twee stukjes informatie bestond terwijl dat niet altijd het geval was. Een voorbeeld van p.222: <i>'In juni werd Sartre veertig en hij haatte het. Hij besloot te stoppen met lesgeven en zich volledig te wijden aan het schrijven. Maar hij was ook om een andere reden in mineur. Met Dolores Vanetti werd het serieuzer, maar ondanks het feit dat ze een getrouwde vrouw was, weigerde ze deel uit te maken van zijn leven zolang De Beauvoir dat ook nog deed. Er was geen reden om haar te schrijven, vertelde Vanetti hem: het was voorbij. Toen het juli werd kon Sartre het niet langer verdragen om op gespannen voet te verkeren met Vanetti. Hij schreef haar een brief. Haar antwoord was bemoedigend: misschien zou het toch nog kunnen werken. Op 6 en 9 augustus bombardeerden de Amerikanen Hiroshima en Nagasaki en gaf Japan zich over.' </i>De laatste zin voelt als een onlogisch einde van een alinea als deze, want, wat heeft het één met het ander te maken? Uiteraard, oorlog, dat begrijp ik, maar: als er een verband tussen de twee bestaat lees ik graag wat dat verband precies is, in plaats van dat ik er zelf naar moet gissen. Máár, dit was een enkele keer het geval, en al het andere, inclusief de prachtige foto's, maakt dat weer goed. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zoals wel te lezen valt heb ik onwijs genoten van dit boek. Ook heb ik direct een paar boeken van De Beauvoir besteld, waaronder <i>De mandarijnen</i> - en ik voel me volledig voorbereid om daar nu lekker in te duiken. Ik denk dat dat het mooiste is wat een boek kan doen: je inspireren om verder te lezen, je op zijn minst voor een paar dagen laten denken dat je nu het volledige oeuvre van een auteur aankunt, en dat heeft deze biografie zeker bereikt. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Be7k1HLQ-xzoCQXUkemaBAzcEdokURELchC2abHMlXzaW3W_CrFZDpVKdLn3GoN6SJrGoL6b-tWPG-_x7f9J6DfnoIsFwd-3pfIHpJQluWk5DWh44Pw-eibybPRinYlFIVvg-Bwp8Zk/s1600/sdbomslag-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1068" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Be7k1HLQ-xzoCQXUkemaBAzcEdokURELchC2abHMlXzaW3W_CrFZDpVKdLn3GoN6SJrGoL6b-tWPG-_x7f9J6DfnoIsFwd-3pfIHpJQluWk5DWh44Pw-eibybPRinYlFIVvg-Bwp8Zk/s320/sdbomslag-scaled.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-48495247942747597032020-04-03T11:43:00.001+02:002020-04-03T11:53:50.712+02:00Recensie: Liefde, als dat het is van Marijke Schermer<div style="text-align: justify;">
<i>Terri en David, pas gescheiden, verlangen beiden naar een nieuwe invulling van liefde. Tegelijk gaan ook hun nieuwe geliefden en hun kinderen op een zoektocht naar wat het is en hoe het moet: samenzijn, een individu zijn binnen het gezin, én leven buiten het gebeitelde verband. </i>Liefde, als dat het is <i>gaat over de vele versies van de liefde: puberromantiek, vriendschap, lust, tot-de-dood-ons-scheidt en de intensiteit van het moment. </i></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Mf3MBMkkjviU5xyghqozn8DGrg0os3NsHh_G4fikHV54XzOEVo7-CpV3wzGosAs8_igXjlrsKYzDdu-I1LqIUDip2JVnRPjp56TKV38n95hf5kPdNFaePKgfVS1EXJI1RlsISkZi9v0/s1600/photo1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1595" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Mf3MBMkkjviU5xyghqozn8DGrg0os3NsHh_G4fikHV54XzOEVo7-CpV3wzGosAs8_igXjlrsKYzDdu-I1LqIUDip2JVnRPjp56TKV38n95hf5kPdNFaePKgfVS1EXJI1RlsISkZi9v0/s1600/photo1.jpg" /></a></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<a name='more'></a><i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
In <i>Liefde, als dat het is </i>leren we een familie en al haar aftakkingen kennen. David en Terri waren ooit gelukkig getrouwd - hoewel ze dat zelf misschien anders zouden uitleggen - en hun kinderen Ally en Krista ervaren de gevolgen van het voorbije goede huwelijk van hun ouders. We lezen vanuit het perspectief van vader David, die geliefd en stabiel maar daardoor saai, alledaags is - moeder Terri die verveeld, zelfverzekerd, maar daardoor gemeen is. Ook lezen we vanuit de ogen van de jonge Ally, die de puberteit nog niet heeft bereikt en zich alleen voelt, maar dat niet kan delen omdat iedereen te druk is met, wel, zichzelf - en vanuit haar verliefde en egoïstische maar eigenlijk erg onzekere zus Krista, die de gevreesde leeftijd wél bereikt heeft. Dáárnaast lezen we vanuit de ogen van Sev, David's minnares: een kille, zelfstandige vrouw die volgens zichzelf juist weer gefaald is in de liefde, en Lucas, Terri's minnaar, een doorgewinterde, nukkige narcist die misschien wel gewoon erg eenzaam is.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ingewikkeld? Als ik het zo schrijf, zeker, ja, maar het boek zelf wordt dat eigenlijk nooit. In <i>Liefde, als dat het is</i> wordt haast iedere pagina van perspectief gewisseld zodat we nooit te lang stilstaan bij één personage. We leren alle individuele karakters vanuit henzelf, maar ook vanuit anderen kennen, waardoor de karakters allen veelzijdig zijn, en alle tegenstellingen op hun plek vallen. In plaats van in één hoofdpersoon kruip je als het ware in zes hoofdpersonen, die als individu nooit de boventoon voeren. Omdat niemand overheerst zien we goed hoe deze familie in essentie is: gebroken, maar toch erg doorsnee, een groep van allemaal mensen die bungelen tussen geluk en verdriet en eenzaamheid. Schermer schrijft zinnen die door een gebrek aan complexiteit heel veelzeggend zijn, en altijd goed passen bij de personages waar ze bij horen. Het is een boek waar je automatisch de tijd voor neemt.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Liefde, als dat het is </i>is een op de oppervlakte heel simpel maar toch erg gelaagd boekje dat een familie beschrijft zoals hij soms gewoon is: gebroken, maar functionerend, een beetje kapot, maar niet helemaal stuk. Jep, wéér een fijn boek om te lezen, en óók een goed boek dat niet misstaat op een boekenlijstje in deze gekke coronatijd. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-58191150635431368942020-03-23T16:46:00.001+01:002020-03-23T17:16:40.687+01:00Recensie: Uit het leven van een hond van Sander Kollaard<div style="text-align: justify;">
<i>Uit het leven van een hond beslaat een zaterdag uit het leven van Henk van Doorn, 56, IC-verpleegkundige, alleenstaand. Hij wordt wakker, ontbijt, laat de hond uit, doet boodschappen. Het wordt allesbehalve een doodgewone zaterdag als Henks hond ziek blijkt. Het dier zal sterven, niet vandaag of morgen, maar binnen afzienbare tijd. Dat gegeven gaat als een sleepnet over de bodem van de dag en haalt de gebruikelijke gedachten boven: dat de tijd maar één richting kent; dat we zo kwetsbaar zijn; dat we zo eenzaam zijn, hoeveel liefde we ook vinden. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Henk heeft het grote talent om uit een acuut besef van sterfelijkheid een krachtig carpe diem te putten: leef het leven ten volle. En dat maakt Uit het leven van een hond tot het tegenovergestelde van een verdrietig boek. Aan het eind van de dag zien we Henk, in helderziende dronkenschap, met zijn hond op de bank. Wat was dit voor een dag? Een reinigende ervaring? Een catharsis? Nee, het was simpelweg een dag, tijd die voorbijging, het leven dat werd geleefd.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1493" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfLgB43QK1IkuhNC2gWIfwSomSyQJaY6R1-y7Mr18jSgLUW3w7RcjwlVQakYgYQzZai21nBxyGE286lVAihmhho_7aryDArtQcnUf7LOgHiCYI80SxDot_jYx2hGtKSEGx5WPnv37NeKA/s1600/image0.jpeg" /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ik wandel veel, de laatste tijd. Voor toekomstige bezoekers benadruk ik even dat we op dit moment midden in de corona-crisistijd zitten: de universiteit is gesloten, net als mijn werk. Jammer, maar niets aan te doen - behalve wandelen en extra veel lezen, dus. Tijdens mijn dagelijkse wandeling week ik uit naar Scheltema (zoals wel eens gebeurt als ik even niet nadenk over waar ik heenga, mijn benen volgen mijn hart) - en ik besloot mezelf te trakteren op een boek. Mijn oog viel op <i>Uit het leven van een hond </i>van Sander Kollaard, en wat me motiveerde om het boek daadwerkelijk aan te schaffen was de achterflap: het beschrijft zo'n simpel doch vol verhaal, verraadt het einde eigenlijk al volledig, maar door die paar mooie regels was ik bijzonder geïntrigeerd door en benieuwd naar het boek.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Uit het leven van een hond </i>vertelt het verhaal van Henk. Henk is 56 jaar oud, een beetje dikkig, gescheiden, niet onbezorgd gelukkig maar ook niet volledig ongelukkig. Henk drinkt een beetje te veel - niet op een niveau dat hij alcoholist is, wel dat hij zich bewust is van dat hij, al is het maar voor de lijn, eigenlijk zou moeten minderen. Ook leest hij veel. Eigenlijk is Henk volledig doorsnee man, en is hij zich hier bewust van. Hij heeft wat familierelaties die hem niet bijzonder veel geluk geven, maar ook niet dwarszitten. Daarnaast heeft hij Schurk - de hond die hem méér lief is dan wat dan ook op deze aardbol. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het is lang geleden dat een boek me zo raakte. Henk wordt beschreven als een man waar je overheen zou kijken bij de bushalte, die je niet zou herinneren na een supermarktbezoek - hij is <i>aandoenlijk </i>op een manier die niet zielig is. Hij is op een mooie manier existentialistisch, zich volledig bewust van zijn eigen gebreken en de gekkigheid van het leven. Daarnaast is het ook een personage waar je op een gegeven moment wel sympathie voor moet voelen, vooral omdat Henk op een mooie manier van alledaagse dingen kan genieten. Kollaard verpakt dit personage in zinnen die enerzijds simpel, anderzijds bijzonder poëtisch zijn. Het boek beslaat eigenlijk maar één dag uit het leven van Henk, een dag waarin hij met zijn hond is, drinkt, verliefd wordt. We leren zijn verleden kennen, zijn toekomst. Ook is Kollaards manier van schrijven interessant: we lezen in een derde persoonsvorm mee met de alledaagsheden van Henk, maar op het moment dat Henk bijvoorbeeld slaapt wordt er even uitgezoomd zodat we hem op de bank zien liggen, zodat we hem samen met zijn nichtje dronken zien zijn op een gekke familieavond. Ook verspringt het verhaal telkens in de tijd, wat het tempo prettig leesbaar maakt en de vaart er op een knappe manier inhoudt.
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik begon gisteravond met het lezen van dit boek, en toen ik wakker werd wilde ik niets anders dan het zo snel mogelijk uitlezen. Ik heb het boek wel rústig uitgelezen, ik nam er de tijd voor: op hetzelfde moment wilde ik het boek níét uitlezen. Als een boek deze tweestrijd tussen wel en niet willen lezen weet aan te wakkeren, weet ik dat ik een bijzonder iets heb gevonden. </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-48093577996666813222020-03-13T14:58:00.001+01:002020-03-13T14:58:54.881+01:00Boekentips (pandemie-editie)<div style="text-align: justify;">
De wereld verkeert in chaos. In mijn supermarkt kon ik geen toiletpapier en pasta meer kopen, paracetamollen zijn op, de universiteit is (bijna) gesloten. Mijn laatste reguliere collegeweek óóit is komen te vervallen, ik heb per ongeluk al genoeg koffie voor drie dagen gedronken, en ik vraag me af hoe ik de komende twee (?) weken ga vullen. Alle hobby's die ik ooit begon maar nooit doorzette heb ik weer afgestoft (hallo oorbellen maken van fimoklei!) dus dat zit wel snor. Ik googelde net <i>books about... </i>en de eerste suggestie was <i>pandemics, </i>waarna ik mij realiseerde dat de beste activiteit op het moment dat je aan huis gekluisterd zit toch zeker weten <i>lezen </i>is. Daarom hier, één goed boek over een besmettelijke ziekte, en meerdere boeken die je niet elke pagina herinneren aan de gevolgen van een potentieel mid- en post-coronatijdperk. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>*overigens wil ik even benadrukken dat de situatie vreselijk is, ik hoop dat het snel voorbij is, en dat de thuisquarantaine ervoor zal zorgen dat zo min mogelijk mensen worden aangestoken en uiteindelijk zo min mogelijk mensen komen te overlijden. In de tussentijd ... </i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1596" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPP3ZbFAHUUqT4AFAdk8EZBmVV_4y4d6yhSJcPLooC6wV0cQ4l9G9rFg88pDOvVYpBS4RbwpdjV1yKiGp4RDlyf41HGkoFfoXW_tfbZ9l312E0TayA8X0fJ6u9OsFxh1tgqBZLwVsUEqg/s1600/42688B9A-6351-4A7A-A004-427121090BC2.JPG" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>De stad der blinden</i> van José Saramago</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De stad der blinden </i>beschrijft een Portugese stad waarin een onwijs besmettelijke ziekte van blindheid uitbreekt. Het begint met een automobilist die voor het stoplicht ineens zijn zichtvermogen verliest en vervolgens iedereen die met hem in contact was aansteekt. De enige die niet blind wordt is de vrouw van de oogarts, en deze zal ook gedurende de quarantaine die volgt alle gruwelijkheden kunnen aanschouwen. Chaos neemt gestaag toe, men vervalt in slechte hygiëne en uiteindelijk een dierlijke staat van zijn waarin vooral het eigen overlevingsinstinct overheerst. Saramago beschrijft dit alles in zinnen die meer doen denken aan een gedachtestroom dan volzinnen die je normaliter leest in een roman, waardoor het enge geheel nog net een stukje dichterbij komt. Een boek dat ik toen ik het las minder vond door de kansen die Saramago op sommige punten zoals voorspelbaarheid laat liggen; een boek dat ik nu wel eens zou willen herlezen, om te kijken of ik er lessen uit kan halen voor de situatie waar we ons nu helaas in bevinden. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>- dat was het voor het pandemieboek (eigenlijk epidemieboek)</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>- nu erg fijne en goed leesbare boeken die je eigenlijk ieder moment kunt lezen ...</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<b style="font-style: italic;">Daisy Jones & The Six </b><b>van Taylor Jenkins Reid </b>----- omdat het het enige boek is dat ik écht niet kon wegleggen in 2020 tot nu toe </div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>De heilige Rita </i>van Tommy Wieringa </b>----- omdat het een van de mooiste boeken over beklemmende eenzaamheid in gezelschap is die ik recentelijk las</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>De hoogstapelaar </i>van Wessel te Gussinklo </b>----- omdat het zo'n boek is dat je zo góéd in het brein van een hoofdpersoon laat kruipen, terwijl je dat brein eigenlijk niet zo goed snapt</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>My year of rest and relaxation / Mijn jaar van rust en kalmte </i>van Otessa Moshfegh </b>----- omdat het een (stiekem) hilarisch boek is over vrijwillige verbanning</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>The Overstory / Tot in de hemel </i>van Richard Powers </b>----- omdat het een onwijs mooi, gecompliceerd boek is over een overkoepelend onderwerp waarvan je niet dacht dat het zo interessant zou zijn - de natuur</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Na Mattias </i>van Peter Zantingh </b>---- omdat het een (vergeten?) boek is dat gaat over hoe verdriet verschillende personen raakt </div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>De Nix </i>van Nathan Hill </b>----- omdat ik dit boek voor altijd aan iedereen zal blijven aanraden </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dat was het weer voor nu, veel leesplezier, wees veilig en gezond - en liefs van Sjoukje </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-52074887697420154162020-02-24T17:32:00.005+01:002020-02-24T17:33:24.249+01:00Het lukte even niet zo (+ 8 net-niet-recensies)<div style="text-align: justify;">
Zo, dat is alweer een tijdje geleden. Niet dat ik deze zin typ, want dat heb ik de afgelopen tijd wel vaker geprobeerd - maar dat ik iets publiceer op mijn blog. Hé, hallo, hoe is het ermee? Met mij, goed, druk, zoals wel vaker. Het enige dat niet zo goed is, is dat het me niet meer lukte. Schrijven over boeken. En dat is raar, want het is toch iets waar ik eigenlijk dagelijks mee bezig ben. Ik ben echter ergens tegenaan gelopen: wat ik schrijf voelt niet meer legitiem. Het is vreemd, want ik lees misschien meer dan ooit - maar ik léér ook meer over lezen en boeken dan ooit, waardoor alles wat ik schrijf voelt als iets dat al honderd keer is geschreven en verder slechts gebaseerd is op een gevoel. Dat gevoel kan ik niet altijd onderbouwen met dingen die voor mij relevant voelen, vaak heb ik daar ook gewoon geen zin in, waardoor ik mijn blog op een lager pitje heb laten staan. Ook lees ik veel voor mijn studie, en het voelt vreemd om over een boek te schrijven dat ik op een heel andere manier las dan ik misschien doe voor mijn blog. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="957" data-original-width="1024" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPjrBruiPnnwsB9xM3szMFLTO_4JtlsutmgYgQJyK_vNyBDmoqOvdpaMFcuWdCsk9f2Mq40Zm1L_rJZA_jaGcleAoht1kj0A_nbxE6tAGYhE2WHXMc14zMXALyc7YH4j9l1B2hkNyeRvE/s1600/WhatsApp+Image+2020-02-24+at+17.28.16.jpeg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Maar goed. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Om er toch weer een beetje in te komen leek het me leuk te schrijven over alles dat ik las ná mijn laatste post, over <i>Een goede nachtrust. </i>Heel, héél kort, om het mezelf even niet te moeilijk te maken, en puur gebaseerd op mijn <i>gevoel </i>komt dan hier veel minder uitgebreid dan de boeken waarschijnlijk recht aan zou doen in veel te simpele verwoordingen maar ach...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Hier wonen ook mensen </i>van Rob van Essen - leuk. Ik vind alles dat Rob van Essen schrijft leuk. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Homesick for another World </i>van Otessa Moshfegh - ook fijn. Sommige verhaaltjes raakten me meer dan andere verhalen, maar over het algemeen las ik het boek met plezier. Moshfegh schrijft vaak over en vanuit mensen uit armere gebieden van Amerika, met alle problematiek van dien, zonder kritiek te leveren. De verhalen zijn enerzijds comfortabel, anderzijds vervreemdend, en eigenlijk altijd vermakelijk om te lezen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Een stralende toekomst </i>van Rebeccaa Makkai - mijn eerste luisterboek! Eigenlijk had ik hier een aparte blogpost aan willen wijden, maar ach, ik ga het lekker hier doen. Ik vond het een leuk luisterverhaal - het duurde erg lang (19 uur) maar was entertainend genoeg om me in het verhaal mee te nemen. Het boek is opgesplitst in twee delen, een deel over de aidscrisis in 1985, en een deel over een verloren dochter nu. Het verhaal dat plaatsvond in 1985 raakte me meer, maar uiteindelijk raken de twee op een mooie manier vervlochten. O en! Grappige consequentie van het luisteren van een boek: soms moest ik Googlen hoe bepaalde namen geschreven werden. Ik ga audioboeken voor nu even links laten liggen, maar het was een goede eerste ervaring. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Vertel me het einde </i>van Valeria Luiselli - Interessant, ik wil graag haar meest recente boek <i>Archief van verloren kinderen </i>lezen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Gebrek is een groot woord </i>van Nina Polak - zo'n boek dat ik las voor mijn studie, waar ik nu niet al te veel over ga schrijven, want dat voelt raar (zeker aangezien ik van plan ben een heel essay er over te schrijven) - maar - leuk boekie. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Goudvissen en beton </i>van Maartje Wortel - niet zo! Ik weet het niet zo met Maartje Wortel. Ik vond dit boek te ongrijpbaar. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Blokken </i>van Ferdinand Bordewijk (stripversie) - mijn eerste stripboek ooit. Maar, ook, studie, dus ik stop nu. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Wat ik maak, dat ben ik </i>van mijn mastergroep! - samen met mijn studiegenoten werkte ik een aantal maanden aan het schrijven, redigeren, en vormgeven van ons <i>eigen </i>boek. Afgelopen woensdag vond de boekpresentatie plaats en hoewel zulke gevoelens me niet vaak bekruipen, was ik zeker een paar minuten even <i>trots</i>. Het was een mooie avond, en het boek is te koop bij <a href="https://www.athenaeum.nl/boek/?authortitle=algemeen/wat-ik-maak-dat-ben-ik--9789082343359">Athenaeum</a>. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dat was hem weer. Lekker kort. Ik lees nu <i>We zullen niet te pletter slaan </i>van Nina Polak, en ik vind het nu - qua personages, wat er gebeurt, qua stijl - te complex voor wat ik <i>voel</i>. Zoals ik zei, ik houd het even op gevoel. Maar, later meer, en wat dieper weer. Denk ik. Ajuu! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-54208123622512483862020-01-13T18:10:00.002+01:002020-01-13T18:39:59.552+01:00Recensie: Een goede nachtrust van Peter Buurman<div style="text-align: justify;">
<i>De nacht valt.</i></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<i>Een inbreker sluipt een huis binnen.</i></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<i>Tussen de waardeloze spullen vindt hij een man.</i></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<i>De man ziet er slecht uit.</i></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<i>De inbreker vraagt: ‘Kan ik misschien iets voor je doen?'</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-style: italic;"><br /></span></div>
<span style="font-style: italic;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-style: italic;">Het is het begin van een onwaarschijnlijke vriendschap, die al gauw ontspoort in een wilde scooterrit langs een ingedutte grillroom, een nachtcafé voor slapelozen, een kliniek voor mensen met een chronische winterdip en de set van een soap waar maar geen einde aan komt. Een raadselachtige reis door de nacht, waarin de dingen nét anders lijken dan overdag.</span></div>
<span style="font-style: italic;">
</span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1598" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEAHE2vDAGKjqFBz-5Ex_le_RZCAhCDtl3G1w9jddeoTrzBIwQX_5GwFkmT1TbQiFWpHINvanalkOddhlGxOa5yoAbXS36GDJ0fixMbfTOzB6ixmGzXkOhY_E9fzGcLRq-M3ivNDh9XRQ/s1600/2020-01-12+03.18.57+1.jpg" /></div>
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<br />
<div style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; caret-color: rgb(0, 0, 0); color: black; font-family: -webkit-standard; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; orphans: auto; text-align: justify; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
</div>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="-webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px; caret-color: rgb(0, 0, 0); color: black; font-family: -webkit-standard; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; orphans: auto; text-align: start; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: auto; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<i style="font-size: x-large;">'We snappen niet meer dat het onze enige uitweg is, dat de nacht de enige plek is waar we vrij zijn van wie we overdag moeten zijn' </i><span style="font-size: x-small;">p153</span></div>
</blockquote>
<br />
<span style="text-align: justify;">Iedereen slaapt, anders sterven we - maar over de tijd die we al slapend doorbrengen denken we eigenlijk niet na. Het analyseren van dromen en het denken over betekenissen is iets dat toebehoort aan de wereld van horoscopen en ouijaborden, als we uitgeslapen uit onze paar uur rust per etmaal komen zijn we al tevreden.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dat is iets wat Peter Buurman probeert te doorbreken. De nacht is een tijd waarin veel kan gebeuren, zo bewijzen de hoofdpersonen van zijn boek <i>Een goede nachtrust. </i>We maken kennis met 'de inbreker', die voor een Uber-achtig inbreekbedrijf werkt en hiervoor het huis van een slapende man binnendringt. Deze twee figuren gaan samen op avontuur. In deze wereld leven ook Floor, vermoeid hoofdrolspeelster van haar serie <i>Vloer</i>, en Id, nachtelijk grillroomexploitant.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Voor je begint met het lezen van het boek valt de gele flap met aanrader van Rob van Essen op, waardoor de voorzichtige belofte gedaan wordt dat fans van Rob van Essen dit boek ook zullen waarderen. Mij begint het met dit soort beloftes eigenlijk al een beetje te kriebelen - in plaats van gemotiveerd om te lezen raak ik gemotiveerd om gelijkenissen te vinden, en dat is met dit debuut onvermijdelijk. De stijl van Van Essen is doorgaans absurdistisch en grappig maar nooit irrelevant: wat ik zo bijzonder vind aan zijn schrijfstijl is dat je in ieder kort verhaal of boek een nieuwe wereld betreedt waarin ik mij nooit afvraag 'waarom' deze zo is beschreven - het is simpelweg zo. In het boek van Buurman betreden we ook een wereld die niet helemaal de onze is, waar gekke wendingen aan de orde van de dag zijn en bekende actrices over straat dwalen op weg naar slaapcoaches, maar het vinden van de relevantie is soms moeilijk. Absurdistisch, ja, grappig, over het algemeen ook, ja, maar soms een beetje ongemakkelijk, net te veel schepjes gekkigheid.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zo valt het boek voor mij in zijn algemeenheid te beschrijven: als net iets te véél. Te veel gek, te veel wendingen, te veel personages die relatief op de oppervlakte blijven, te veel kritische ideeën die als ze wat uitgebreider waren uitgewerkt beter waren aangekomen. Zo vond ik de gedachte van de slapende man die niet op papier schrijft omdat het gaat om 'het idee' heel interessant. Eerst schreef deze slapende man de hele dag maar toen hij zich realiseerde dat wat hij schreef niet zo belangrijk was stopte hij hiermee, hij stopte ook met het drinken van eindeloze hoeveelheden koffie, hij stopte met zich iedere ochtend te scheren, hij stopte met douchen, en uiteindelijk ging hij gewoon slapen - wat hij opschreef maakte toch niet uit. <i>'Ken je dat moment dat je wakker wordt en nog niet weet dat je wakker bent? Die halfslaap waarin alles door elkaar loopt? De wekker gaat, maar eerst is het nog geen wekker, dat geluid gaat zijn eigen leven leiden in je hoofd. Je kan de wekker al horen maar je bent nog ergens anders, in die prettige chaos van onsamenhangende beelden waarin alles nog alles kan zijn. Daar wilde ik blijven, tussen die werelden in, waar mijn ideeën werkelijk vrij konden zijn. Dat kan niet op papier, dat kan alleen in bed.' (p100). </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Peter Buurman schrijft prettig en zijn idee om de wereld van het slapen niet slechts te zien als onze rustperiode is erg interessant. Ik las het boek echter te zeer in het kader van Rob van Essen: door de gele tekstflap en door de vele positieve uitingen die Buurman over hem deed in de podcast BoekenFM was het voor mij onmogelijk dit boek niet te vergelijken met bijvoorbeeld <i>De goede zoon</i>, dat op een evengoed absurde manier vanzelfsprekender is. Ik heb een paar keer hardop gelachen, zeker, maar de interessante ideeën, grappige personages, absurde wendingen, grapjes, gekke situaties - dit alles samen - was net iets te véél. Ik vind het een veelbelovende debuutroman waar ik op verschillende momenten zeker van genoten heb, maar voor nu blijf ik liever even wakker. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-52079202630657808472020-01-04T14:41:00.005+01:002021-12-28T21:50:11.503+01:00De 53 boeken die ik las in 2019<div style="text-align: justify;">
Hallo! Allereerst: ik wens jullie allen een heerlijk leesjaar toe.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1079" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Bre16yj3iMg9q18Z6RzrEqJhw4BnOojBDE7Gg5YssOd4_ZvH_vikV-eoycBfmW26RrHUTjsHvCfM0OGqeRaqs9ZUABqmyIPBu-Ivr8oQ49QfbHVa-ZpnSgrWQ0J2pkmG1IWGXb4IlJ4/s1600/2020-01-04+02.26.38+3.jpg" /></div>
<br />
2019 was voor mij een prima jaar. Mijn doel was om iedere week op zijn minst één boek te lezen, uiteindelijk werden het in totaal 53 boeken. Dat is een beetje een pijnlijk getal, maar tijd om nog meer boeken te lezen had ik niet.<br />
<br />
Hierbij een lijst van alle boeken. Onder de lijst vind je een overzicht van favorieten, minder geslaagde boeken, en mijn leesdoel voor 2020.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Normal People</i> - Sally Rooney</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Voor wie ik liefheb wil ik heten</i> - Neeltje Maria Min</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Of Mice and Men</i> - John Steinbeck </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>In Cold Blood</i> - Truman Capote</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Twee vrouwen</i> - Harry Mulisch </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>The Overstory</i> - Richard Powers</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Peachez, een romance</i> - Ilja Leonard Pfeijffer</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>The Eight Mountains</i> - Paolo Cognetti</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Grand Hotel Europa</i> - Ilja Leonard Pfeijffer</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Asymmetry</i> - Lisa Halliday </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Conversations With Friends</i> - Sally Rooney </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De gevleugelde</i> - Arthur Japin</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Breakfast at Tiffany's </i>- Truman Capote </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Narziss en Goldmund</i> - Hermann Hesse</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Laura H.</i> - Thomas Rueb</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De eenzaamheid van de priemgetallen</i> - Paolo Giordano </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Educated </i>- Tara Westover</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Brieven aan Koos </i>- Tim Fransen </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De goede zoon</i> - Rob van Essen </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Serotonine </i>- Michel Houellebecq</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Elementaire deeltjes </i>- Michel Houellebecq</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>The Unbearable Lightness of Being</i> - Milan Kundera</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Het complot tegen Amerika</i> - Philip Roth </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Welkom in het rijk der zieken</i> - Hanna Bervoets </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Little Fires Everywhere</i> - Celeste Ng</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De pruimenpluk </i>- Dimitri Verhulst</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>La superba </i>- Ilja Leonard Pfeijffer</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Mijn jaar van rust en kalmte </i>- Ottessa Moshfegh </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Kamers antikamers</i> - Niña Weijers</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Bonita Avenue</i> - Peter Buwalda </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Identiteit </i>- Milan Kundera </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Outline </i>- Rachel Cusk</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Winter in Amerika</i> - Rob van Essen </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Rituelen </i>- Cees Nooteboom </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Three Women </i>- Lisa Taddeo </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>The Three-Arched Bridge</i> - Ismail Kadare</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>On Earth We're Briefly Gorgeous </i>- Ocean Vuong</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Kleinzeer </i>- Nadia de Vries</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De consequenties</i> - Niña Weijers</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Selma </i>- Carolijn Visser </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Bericht aan de rattenkoning</i> - Harry Mulisch</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Visser </i>- Rob van Essen</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Otmars zonen</i> - Peter Buwalda</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Terug naar Neerpelt</i> - Lieve Joris</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Little Women</i> - Louisa May Alcott </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Moeder af</i> - Fen Verstappen </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De hoogstapelaar </i>- Wessel te Gussinklo </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Elektriciteit </i>- Rob van Essen </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Dennie is een star </i>- Maartje Wortel </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Ik verkoos opium</i> - U.E. Banine</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Nooit meer slapen</i> - W.F. Hermans</div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De heilige Rita </i>- Tommy Wieringa </div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Starling Days</i> - Rowan Hisayo Buchanan</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dé auteur van 2019 was voor mij Rob van Essen. Ik las drie boeken, een verhalenbundel, en ben met nog een verhalenbundel bezig - en ik wil eigenlijk al zijn boeken gaan lezen. Een boek dat ik snel ga herlezen is <i>On Earth We're Briefly Gorgeous</i>. Ik vond het prachtig, maar las het in het Engels. Ik vind het prettiger om boeken in het Nederlands te lezen - mijn hoofd lijkt de teksten dan net wat beter op te slaan. Het minst geslaagde boek was<i> Three Women</i>: ik snapte niet waarom het een non-fictieboek was en schreef er al eerder een <a href="http://www.lemontierres.com/2019/09/recensie-drie-vrouwen-door-lisa-taddeo.html">negatief stuk</a> over. Verder ga ik in 2020 sowieso meer lezen van Tommy Wieringa (<3 <i>De heilige Rita</i>), Otessa Moshfegh (volgens mij komt er een nieuw boek, ik ben benieuwd naar haar hersenspinsels), Houellebecq, Philip Roth, en Wessel te Gussinklo. Ook hoop ik dat Thomas Rueb nog een boek gaat schrijven (of dat ik iets vind dat me net zo boeit als het boek <i>Laura H</i>.), en ga ik me verdiepen in Nederlandse auteurs als Maartje Wortel en Niña Weijers.<br />
<br />
Goed. Een mooi leesjaar dus. Ik zie uit naar het volgende. Ik ben nu bezig met <i>Daisy Jones & The Six</i> van Taylor Jenkins Reid - wat een prima boek is om mijn leesjaar weer op gang te brengen - het volgende boek op de stapel is <i>Een goede nachtrust</i> van Peter Buurman. <br />
<br />
Lees ze, en leuk dat jullie er waren om mijn 2019 mee te maken - Sjoukje </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-26776487101617710332019-11-28T22:20:00.002+01:002019-11-28T22:20:52.494+01:00Wat ik las in november: iniminirecensies <div style="text-align: justify;">
Weten jullie nog dat ik vertelde dat ik in de jury van de Bookspot Lezersprijs 2019 zat? We ontvingen de boeken <i>Terug naar Neerpelt </i>van Lieve Joris, <i>Otmars zonen</i> van Peter Buwalda, en <i>De Bourgondiërs</i>. Ik ging lekker aan de slag, las direct <i>Otmars zonen </i>(<a href="http://www.lemontierres.com/2019/10/recensie-otmars-zonen-van-peter-buwalda.html">recensie</a>), daarna <i>Terug naar Neerpelt</i> (<a href="http://www.lemontierres.com/2019/10/recensie-terug-naar-neerpelt-van-lieve.html">recensie</a>) en toen stagneerde ik. Toen het moment van het verkondigen van mijn mening over de drie boeken tijdens de Bookspotdag daar was, moest ik dan ook zeggen dat ik <i>De Bourgondiërs</i> überhaupt niet gelezen had. Oeps. Ik vond het niet helemáál netjes, maar dit boek bleef mij maar niet overtuigen. Als ik non-fictie lees, lees ik bij voorkeur geen geschiedenisboeken, en de baksteen bleef maar op mijn nachtkastje liggen. Normaal gesproken zou ik me hier wel overheen zetten, maar het lukte maar niet, waardoor het boek nu in de boekenkast van mijn ouders ligt. Ik heb, sinds ik voor het laatst een update plaatste, inmiddels weer veel gelezen - dus voor ik verder ga met het plaatsen van volledige recensies deel ik hierbij een overzicht van wat ik las in de maand november.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1069" data-original-width="1069" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaurb7kPTMWoMNQGwNAo8OxUZxz1s2nUn2vDkpP9y7U00eY1Ik8LWquToF6OWAx7W4AFO0uYrj9Dx9lScFoprxDpHTB9qT6achyphenhyphenWW1XoVZ2R_VRHrl03gBZpmWIyE_4nEb_JfgZO4YtbQ/s1600/73250684_143862936899149_5608450488748068682_n.jpg" /></div>
<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Moeder af </i>- Fen Verstappen </b></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<i><br /></i><i>Een moeder krijgt een hersenbloeding. Als ze uit haar coma ontwaakt, is ze niet meer in staat tot communiceren. Verdwenen is de mondige modeontwerper die ze was, met een leven dat tot de rand toe gevuld was met nachtelijke cafébezoeken en hard werken.</i><i><br /></i><i>Haar kinderen proberen de zorg voor hun moeder in hun volwassen levens te passen en hun verlies vorm te geven. Want hoe rouw je wanneer iemand wegvalt maar niet doodgaat?</i></blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Dit boek - een dunnetje dat misschien wel in een ruime borstzak past - is gemakkelijk te lezen in een paar vrije uurtjes. Het tekstje hiervoor beschrijft de inhoud van het boek heel simpel - moeder die eerder midden in het leven stond krijgt hersenbloeding, moeder is niet meer te redden, kinderen zorgen voor moeder. Hoewel dit boek wordt beschreven als een boek over het rouwen om iemand die wegvalt maar niet doodgaat, is dat niet het enige voor mij. Enerzijds gaat het inderdaad om het verdriet van het missen van een persoon die er lichamelijk nog wel 'is', anderzijds gaat dit boek over moeder zijn, lid zijn van een familie, volwassen zijn maar stiekem nog niet weten hoe het allemaal moet, woede op personen waarbij woede eigenlijk niet volstaat. Verstappen schrijft dit ook op een heel bijzondere manier - niet klagerig, niet te 'kijk-mij-nu-verdriet-hebben', niet te uitgezoomd, maar juist heel passend emotioneel literair. Hoewel de tekst kort was heb ik hem heel diep gevoeld. </div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Onder moeders vleugels</i> - Louisa May Alcott</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<i>Het bekendste werk van Louisa May Alcott is de reeks boeken die ze schreef over de zussen Meg, Jo en Beth. Deze zussen zijn losjes gebaseerd op Alcott zelf en haar eigen zussen. Onder moeders vleugels is het eerste deel uit deze trilogie, waarin de zussen van jonge meisjes veranderen in jonge vrouwen, die de overstap naar het volwassen leven maken.</i></blockquote>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het boek <i>Little Women</i> werd eerder dit jaar verfilmd, en komt in februari in de bioscoop. Ik werk bij een bioscoop en hier gaan we avonden over boekverfilmingen organiseren. Om alvast in de stemming te komen las ik het boek in de meest recente Nederlandse vertaling. <i>Onder moeders vleugels</i> een boek met verhalen over vier zussen, hun moeder, en hun vader in het leger dat - hoewel het sterk gedateerd is - nog steeds prettig leest. Ondanks dat het een 'meisjesboek' is vond ik de verhalen vermakelijk, ik kreeg er een warm kerstachtig gevoel van. Ik denk dat het wel een boek is dat in een verfilming misschien nog wel beter werkt omdat een regisseur de oudere details kan omzetten naar de tijd waarin het boek verschijnt. Ik ben benieuwd. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>De hoogstapelaar - </i>Wessel te Gussinklo </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
<i>Ewout Meyster is zeventien en denkt de wereld en het leven begrepen te hebben, en dat zal hij zijn naïeve vriendjes wel eens tonen. Verbazen wil hij hen, maar ook de wereld, met zijn "optredens' op straten en pleinen. In gesprekken met zijn vrienden legt hij uit hoe je een echte persoonlijkheid wordt, en wat je moet doen om belangrijk te worden en niet "onbenullig' te blijven. Voor Ewout is het belang van deze gesprekken erin gelegen dat hij, zichzelf spiegelend aan de "onbenullige' vriend tegenover hem, zijn eigen superioriteit oefent en tegelijkertijd bewezen ziet.</i></blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Dit was een apart boek. Een paar weken terug won het de Bookspot Literatuurprijs en omdat ik de schrijver eigenlijk nog niet kende - en het boek toevallig in huis had - besloot ik het te lezen. Dit boek is een uitgebreide karakterschets van één persoon, Ewout, en waar dit gemakkelijk eentonig wordt vond ik dit boek heel bijzonder. We leren de hoofdpersoon kennen als naar ventje, dit blijft door het hele boek eigenlijk wel zo, maar aan de andere kant van deze narigheid zit een enorme onzekerheid die het personage heel gelaagd maakt, me vaker liet afvragen wat er nu precies aan de hand was. Ook is Te Gussinklo's schrijfstijl heel apart: waar ik soms een beetje geïrriteerd raakt wanneer schrijvers eindeloos veel metaforen gebruiken doet Te Gussinklo dat eigenlijk helemaal niet. Hij gebruikt veel ((haakjes)), herhaling, synoniemen, wat het ook talig een erg interessant boekje maakt. De keerzijde van het enkele onderwerp was wel dat het boek af en toe een beetje langdradig werd, maar dat was snel weer over. Een grote aanrader. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ook las ik deze maand de dichtbundel <i>Voor wie ik liefheb wil ik heten </i>van Neeltje Maria Min en de korte verhalenbundel <i>Elektriciteit</i> van Rob van Essen. Het eerste raadde een docent aan tijdens een college en ik vond het gedicht waar de naam van werd afgeleid onwijs mooi:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq">
<i><br />mijn moeder is mijn naam vergeten,<br />mijn kind weet nog niet hoe ik heet.<br />hoe moet ik mij geborgen weten?</i></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i>noem mij, bevestig mijn bestaan,<br />laat mijn naam zijn als een keten.<br />noem mij, noem mij, spreek mij aan,<br />o, noem mij bij mijn diepste naam.</i></blockquote>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i>voor wie ik liefheb wil ik heten.</i></blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
De rest van de gedichten vond ik ook fijn, maar deze was veruit het bijzonderst, emotioneelst. De verhalenbundel van Rob van Essen vond ik top, ik word steeds groter fan van Van Essen. In zijn verhalen maakt hij kleine wereldjes waar we even naar mogen kijken, die soms zielig zijn, soms absurdistisch, soms simpelweg vreemd, maar zich niet laten lezen alsof het een ander universum is dan het onze. Ja, ik ben fan.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
---</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Op dit moment lees ik <i>Dennie is een star</i> van Maartje Wortel, ook ligt <i>Kreupelhout </i>van Esther Kinsky op mijn nachtkastje. Het wordt tijd om weer een paar volle dagen in bed te liggen met een kop thee erbij, maar dat zal snel genoeg komen. </div>
</div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-68508587296510586622019-10-31T23:30:00.003+01:002019-10-31T23:32:36.332+01:00Recensie: Terug naar Neerpelt van Lieve Joris <div style="text-align: justify;">
<i>Na haar reizen door het Midden-Oosten, Afrika, Oost-Europa en Azië keert Lieve Joris in ‘Terug naar Neerpelt’ terug naar het Vlaanderen van haar jeugd, naar het huis aan het kanaal in Neerpelt, waar zij opgroeide als middelste van een woelig gezin van negen. Als kind trekt zij naar haar grootmoeder, als puber raakt zij in de ban van haar artistiek begaafde oudste broer. Hij doet de wind van vrijheid over het gazon waaien en wijst haar de weg het dorp uit, al zal hij daar zelf achterblijven en gaandeweg ontsporen. Met vallen en opstaan zoekt Lieve Joris haar weg in de wereld. Aan de personen in het huis aan het kanaal kan zij niet ontsnappen. Haar geboortedorp was een plek om vandaan te gaan, maar haar terugkeer was even onvermijdelijk. Uit deze familiegeschiedenis stijgt behalve een tijdsbeeld ook het verhaal op van een dorpsmeisje dat, dwars tegen haar lotsbestemming in, haar weg vindt naar het schrijverschap.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqHRE0xApCNB8ElWK0npflcu23CYgjSLjCx4uPMYqdGF87MCGG4IftsQhUZV_lZrKXmrFUgJcGhg6XPfQgkQJY_72GMwrxjTqyWl1gGx5x2-9ImShKSJ-xy1bsI6UwpCwyS_nz8iTMTLo/s1600/2019-10-31+11.20.25+2.jpg" /></div>
<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Terug naar Neerpelt </i>was het eerste boek dat ik las van Lieve Joris. Ik moet ook eerlijk zeggen dat, toen ik zag dat dit boek was geselecteerd voor de shortlist van de Bookspot Lezersprijs, ik even twee keer moest knipperen voor ik me realiseerde dat 'Lieve Joris' niet het begin van een vriendelijke brief was, maar gewoon, een echte naam. Oeps, want blijkbaar is Lieve Joris wel een auteur die erg bekend is van haar reisverhalen. Nu is dat niet zo mijn genre, helemaal niet, dus ik vergeef het mezelf - maar dat dit boek werd geselecteerd voor de shortlist van een relatief belangrijke prijs vind ik opvallend. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Goed, dit boek is een soort van reisverhaal, maar niet in de klassieke vorm van een verhaal over een tocht naar het verre oosten of westen - het gaat gewoon over Neerpelt, België. Joris groeide op in een gezin met veel kinderen en had een broer, Fonny, die het leven voor al deze kinderen zacht gezegd moeilijk maakte. Hij was drugsverslaafd, de ouders wilden dit niet toegeven, dronken zelf ook net iets meer alcohol dan goed voor ze was, en creëerden zo met z'n allen een minder dan ideale situatie. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dit boek is een boek over Joris' jeugd, of, wel, dat zou het moeten zijn. Joris beschrijft de gebeurtenissen zoals je in persoon zou doen: 'dit gebeurde, en toen gebeurde dit, en toen was iedereen verdrietig en gebeurde dit en dit.' Fonny is een triest genoeg personage om dit voor een pagina of vijftig spannend te houden, maar op een gegeven moment was voor mij de lol er af en werd het anekdotische vooral erg eentonig. Ook miste ik een soort van doel: we duiken in Joris' geschiedenis, maar ook niet echt - want het meeste gebeurt op het moment dat zij al schrijver is in Amsterdam - we duiken in Fonny's geschiedenis, maar niet echt, want het enige wat deze man doet is drinken en drugs gebruiken en het leven van vele anderen zuur maken. Het enige wat we lezen is een verzameling van heel veel verhalen die geen coherent geheel vormen. Ik kon geen hoogtepunt ontwaren, geen doel, geen kerngedachte, terwijl dat toch wel is wat je zoekt, zelfs in een 'persoonlijk' boek als dit. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ook vond ik de analyse van de drugsverslaafde Fonny in dit boek heel storend. Wanneer hij weer eens iets raars had gedaan - een auto tegen een boom rijden, bijvoorbeeld, of de inboedel van een familielid verkopen - vroeg Joris of een ander familielid zich af of hij niet eens een leuk meisje kon ontmoeten dat hem weer op de rails zou krijgen. Of wanneer een ander personage iets vreemds deed, werd de vraag gesteld of dit anders was geweest wanneer de gezinssituatie natuurlijker was. Soit, het is natuurlijk je dit soort vragen te stellen, maar vooral in het geval van Fonny had ik het gevoel dat de schuld volledig bij externe factoren werd gelegd, waardoor deze Fonny zelf niet de autoriteit over zijn eigen acties had, maar dit afwezige meisje, of de ouders, of de algehele situatie. Daar ben ik het niet mee eens, en het verzacht ook een nare situatie op een onnatuurlijke manier. Nogmaals, het is lastig uit te zoomen wanneer je over zoiets persoonlijks schrijft, maar voor mij als buitenstaander was deze manier van het kijken naar acties moeilijk te begrijpen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Voor mij was dit een langdradig leesproces. Ik heb het uitgelezen, ja, en op het eind was ik ook wel een beetje sip toen Fonny stierf, natuurlijk, maar verder heb ik weinig gevoeld. Ik kreeg een oppervlakkig inkijkje in Joris' hoofd, las veel familieverhalen die niets toevoegden aan dit beeld behalve dat Fonny, excuse my French, een sukkel was, en dat alles in een schrijfstijl die mij niet langer dan een pagina of twintig geboeid kon houden. Waarschijnlijk was dit een belangrijk boek voor Lieve Joris, maar voor mij was het dat niet.</div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-56246068279807245402019-10-27T12:32:00.002+01:002020-01-11T20:34:38.712+01:00Recensie: Otmars zonen van Peter Buwalda <div style="text-align: justify;">
<i>Otmars zonen vertelt het verhaal van de jonge Shell-employé Ludwig Smit, die steeds dichter op de huid kruipt van zijn vader, Johan Tromp. Deze man is tweeëndertig jaar lang de grote onbekende in Ludwigs leven geweest – tot ze tot elkaar veroordeeld raken op Sakhalin. Op dit Siberische eiland begint Johan Tromps daverende carrière in de oliebusiness te wankelen wanneer onderzoeksjournaliste Isabelle Orthel hem het deksel komt overhandigen van een beerput. Tromp – hedonist, alfaman, kroonprins van Shell, en in alles het tegenbeeld van zijn verloren zoon – schat zijn twee bezoekers totaal verkeerd in.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguVnUBH39LhAfm4Ts8hur_85T3ZCHvDhYYM99jy3WmOjADRZNqcuXvS_cQPTeqtAB1y-CWGfDlqeFePVIiG6ii4MPvBy-5dChFIiT55Ty9T3hxp8Dhm8TNis2jbcOVKbJf1xEN_o1-FGQ/s1600/2019-10-24+11.48.29+3.jpg" /></div>
<br />
<a name='more'></a>Soms lees je van die fantastische boeken waarvan je weet dat ze je ondanks alles ontevreden zullen stellen. Otmars zonen was zo'n leeservaring voor mij. Eerder dit jaar las ik Bonita Avenue en daar genoot ik onwijs van. Hoewel dat boek meerdere vragen bij me opriep - waarom praatten de personages niet gewoon met elkaar, zou het dan minder snel relatief onrealistisch escaleren?! - was het een boek dat me vanaf pagina 150 tot het eind niet los liet.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ik wist dat het anders zou zijn voor Otmars zonen. Dit boek is deel één van een nog niet geschreven trilogie, waardoor ik niet in een ruk door zou kunnen lezen - en dat vind ik stom, ik ben daar te ongeduldig voor. Ook is het boek geschreven in een flashbackvorm: in de tegenwoordige tijd van de hoofdpersonages Ludwig, Isabelle, en later Johan gebeurt niet bijzonder veel nieuws, we leren ze kennen door hun herinneringen. Omdat het boek dus slechts een begin van iets groots is, of in ieder geval onderdeel van een reeks flinke boeken, en omdat het in de typische Buwaldastijl is geschreven, is het de fundering van iets dat meer is dan slechts dit boek - als een kerk die ook geen mooie torens kan hebben zonder diepe dikke palen in de grond die de fundering van het gebouw vormen. Hoewel je weet dat er meer fijns aan zal komen, hoe lang dit ook zal duren, zal het boek altijd teleurstellen. Of hongerig maken voor meer. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mijn mening over het boek zit tussen die laatste twee dingen in. Ik vind dat Buwalda fantastisch schrijft - iedere zin is een klein cadeautje dat je zo vaak je wilt kunt in- en uitpakken. Het verhaal zelf boeide me dan weer minder. We ontdekken vrij snel dat de Shellgigant Tromp de vader van de seksueel impotente Ludwig is, en Isabelle de vroegere huisgenoot-en-misschien-wel-meer van Ludwig. Op een gegeven moment, na honderdduizend verhaalmeanderingen, kon ik steeds minder energie opbrengen me druk te maken over wie nou hoe bij wie hoorde, wie nu boos was op wie en waarom. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Als dit een op zich staand boek was geweest, had ik dat jammer gevonden. Echter, omdat ik weet dat er nog twee aan komen, en omdat het dus de basis is, vind ik het niet storend. Het eind van het boek is open - heel open - en dat is jammer maar onvermijdelijk. De zinnen en schrijfstijl en haast detective-achtige onthullingen houden het goed en spannend genoeg om door te blijven lezen.Wat ik ook leuk vond is dat dit boek plaatsvindt in het zelfde universum als Bonita Avenue - de vuurwerkramp in Enschede is vers, Sigerius is verdwenen, en zijn stiekeme vriendinnetje is gewoon de volwassen Isabelle in dit boek. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik had dit boek liever over een jaar of vijftien? hoe lang zou het duren? gelezen - als een echte trilogie, zodat ik hoofdstuk 111 tot hoofdstuk één had kunnen lezen in een goede kerstvakantie. Eigen schuld, dikke bult, dit boek is onderdeel van de shortlist van de Bookspot Lezersprijs waar ik dan weer onderdeel van ben, dus ik kon het niet uitstellen. Misschien kan ik eerst leren met mijn ongeduld om te gaan, of genieten van het feit dat er ooit een vervolg op zal zíjn. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Zoals je ziet is mijn mening gelaagd, denk ik dat het afhankelijk is van jou als lezer hoe je dit boek zal waarderen, en is mijn oordeel voor mij ook niet eenduidig - maar ik weet vrij zeker dat het mijn stem zal ontvangen voor de Lezersprijs. Ik vond Terug naar Neerpelt van Lieve Joris een slaperige bedoening waar ik in een volgende blogpost over zal uitweiden - De Bourgondiërs lijkt me geen Sjoukjeboek. Maar goed, dat is een mening voor een andere keer - voor nu zal ik afsluiten met een definitieve conclusie: lees dit boek als je meer geduld hebt dan ik, als je houdt van goede funderingen - en kunt genieten van zinnen die er uit zien alsof ze altijd al bestonden en zo hoorden te zijn, maar slechts nog uitgebeiteld moesten worden in dit kleine specifieke universum.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
A bientôt, Sjoukje </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-49271588009703976472019-10-03T21:18:00.002+02:002019-10-03T21:18:43.374+02:00Recensie: Visser van Rob van Essen<div style="text-align: justify;">
<i>Geschiedenisleraar Jacob Visser heeft een huis op een woonerf, een dochter die gaat trouwen en een vrouw die na de dood van hun eerste dochtertje van hem is vervreemd. Wanneer hij tijdens een van zijn lessen iets ondoordachts zegt, komt zijn leven in een maalstroom terecht. Een groepje neonazi's vat zijn uitspraken op als een oproep om tot actie over te gaan en benoemt hem tot hun leider; in een gekraakte concertzaal wordt hij als held ingehaald, en een oude boer durft hem eindelijk te laten zien welk vreemd schilderij hij al jaren op zolder verborgen houdt.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1598" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZYzDZxfvkrrlT5CTO3f8HL3p98D2nsDCH_mYAWuw_5m9x8I0HvDpYsWGYmo9bTmllPmIUyxvLtdLHEqiEkPdFKi7YgyLTv1LEjG7PM4NkL8Xtrdf9f3gK5HP2NBAuqPhA6MRseM-deA8/s1600/2019-10-03+09.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Al sinds ik De goede zoon las, verheugde ik me op het lezen van Visser. Ik wist dat het op 24 september opnieuw uitgegeven zou worden in dezelfde stijl als <a href="http://www.lemontierres.com/2019/05/recensie-de-goede-zoon-van-rob-van-essen.html">De goede zoon</a> en (soort van) <a href="http://www.lemontierres.com/2019/08/recensie-winter-in-amerika-van-rob-van.html">Winter in Amerika</a> (klik voor recensies), dus op 24 september stond ik - zoals te verwachten - enthousiast in Athenaeum.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De vorige twee keren toen ik iets probeerde te schrijven over de boeken van Rob van Essen liep ik tegen eenzelfde probleem aan als nu. Omdat zijn schrijfstijl zo bizar is, de verhaallijnen zo complex en het plot ingewikkeld uit te leggen dekt een samenvatting van de eerste paar gebeurtenissen met een cliffhanger-achtig einde de lading niet eens voor tien procent. Dit boek gaat over een geschiedenisleraar, Jacob Visser, die tijdens een les een onhandige uitspraak doet en per ongeluk leider wordt van een nieuw opgekomen anti-semitische groep. Een regionale redacteur, toevallig een oude vriend, krijgt dit te horen via zijn zoon en plaatst het in een lokaal blaadje. De uitspraak en de gevolgen ervan blazen op, Visser wordt op non-actief gesteld (of, ziek gemeld), en hij gaat ronddolen. Hij heeft nog een camper waar hij de dochter van de journalist van het regionale blaadje aanrandt - wat als tussen neus en lippen door mee te lezen valt in de gedachtestroom van de hoofdpersoon - heeft moeite met het naderende huwelijk van zijn dochter, bezoekt wat aan hem opgedragen nazibijeenkomsten, en is, kortom, onderdeel van een bizarre werkelijkheid. Deze bizarre werkelijkheid ervaart hij niet zoals een gemiddelde persoon dat zou doen - hij onderneemt bijvoorbeeld niets tegen zijn recente, per ongeluk verworven status als nazi-leider - en ook alle andere gebeurtenissen vinden plaats op een Van Essen-esque manier, als ik het even zo mag noemen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Toch raakte dit boek mij minder dan Winter in Amerika, en nog minder dan De goede zoon. Omdat de hoofdpersoon alles zo passief meemaakt deed ik als lezer dat ook, en passages die me in andere situaties zouden hebben laten gniffelen waren nu net iets te geforceerd theatraal, of in andere gevallen zelfs een beetje saai. Omdat Van Essen de werkelijkheid op zo'n gekunstelde, getwiste manier schrijft die je continu doet afvragen wat echt en nep is - en dit een heel bijzondere eigenschap en stijl is - is het extra vervelend als het niet op de prettig leesbare, verwonderende manier gebeurt. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Na het lezen van het boek weet ik nog steeds niet zo goed wat de bedoeling ervan was. Het verlies van een kind was een groot thema, net als gekte en eenzaamheid, misschien zou ik het uiteen drijven van een partner kunnen herkennen, maar die onderwerpen ontstaan slechts omdat ik er nu over nadenk. Het boek gaat over het per ongeluk worden van een nazileider, en dit had an sich hilarisch, triest, en donker-komisch op hetzelfde moment kunnen zijn. In plaats daarvan is het een mengelmoesje van gekke ideeën die me niet per se raken en die ik ook niet per se snap of kan samenvatten in een zinnig doel. Hoewel dat niet altijd hoeft, gaf het boek me te weinig om me toch met plezier te laten lezen. Ik bleef maar zoeken zonder iets concreets te vinden. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Winter in Amerika vond ik geniaal omdat het bizar-bizar is, het me liet lachen, en omdat het over de boeken- en uitgeverswereld gaat. De goede zoon vond ik eveneens geniaal omdat het een onwijs gecompliceerd, grappig, dystopisch, futuristisch en toch actueel boek is. Van dit boek had ik hoge verwachtingen omdat ik de andere twee dus heerlijk vond. Ik denk dat ik Visser een jaar of drie geleden, zonder het lezen van de andere twee, misschien wel net zo geniaal had gevonden. Nu voelde het echter een beetje anti-klimatisch, alsof ik op zoek was naar een puzzelstukje van het - in mijn opinie, evengoed fantastische - Van Essen-brein, en slechts een knap maar herhaald warrig kunstje vond. Jammer, maar niet erg - met een toch wel gewaagde schrijfstijl als die van Van Essen kun je niet anders dan voor sommige lezers af en toe de plank misschien een klein beetje misslaan.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-69739986873850213272019-09-30T12:46:00.001+02:002019-09-30T12:46:33.510+02:003x minirecensies + een update<div style="text-align: justify;">
Bonjour, bonjour! Hoewel het niet zo líjkt, lees ik de laatste tijd als een tierelier. Dan is het weer een boek dat ik moet lezen voor mijn studie (Bericht aan de rattenkoning) - dan is het weer een boek dat al honderd jaar op de leesplank ligt en nu perfect past (De consequenties) - dan is het weer een boek dat ik van iemand leen, en snel weer terug wil geven (Selma). Ik denk dat ik mijn leesdoel van 52 boeken wel ga halen dit jaar - één boek per week - en zoveel las ik nog nooit eerder. Voelt fijn. Maar goed, de woorden gaan mijn hoofd wel ín, maar er komt vrij weinig zinnigs over deze boeken úít. Daarom wilde ik een minibundelrecensie schrijven, aan het eind van deze snelle post geef ik een update. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1027" data-original-width="1027" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXBJBEFqHjhw1in5pNozt5WOGGJbqZLGEQ0TeXaPsVorH8_iHbfckTgf-HQw10VQGJQ6yzpahBhmttZQyviHQ-nSycF22bymX6HTpItU6zGofK6nc6_TANUDK8lF3LgJhDHTChw9dQL4w/s1600/70201924_692343687914264_4304880422356904301_n.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1. De consequenties - Niña Weijers</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>'De consequenties' van Niña Weijers gaat over Minnie Panis, ooit een piepkleine couveusebaby en ternauwernood levensvatbaar verklaard, en nu een gevierde jonge kunstenares. Met haar eigen leven als basismateriaal maakt ze van de werkelijkheid een laboratorium. Ze staat aan de vooravond van een experiment dat wel eens het hoogtepunt van haar oeuvre kan worden, wanneer het verleden zich aandient in de vorm van een brief en een serie eigenaardige déjà vu's. Hoe ver kan ze de realiteit manipuleren zonder zichzelf te verliezen?</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Eerder dit jaar las ik Kamers anti-kamers (<a href="http://www.lemontierres.com/2019/07/recensie-kamers-antikamers-van-nina.html">klik voor recensie</a>), en daar genoot ik ontzettend van. Ik was ietwat huiverig om ook dit boek te gaan lezen, maar stiekem vond ik het uiteindelijk nog béter dan Weijers' meest recente boek. De consequenties gaat over Minnie Panis, een kunstenaar die er achter komt dat ze als baby en kind een heel ander leven had dan ze zich kan herinneren. Het boek was verrassend en het ging een andere kant uit dan ik in eerste instantie verwachtte - ik wil niet te veel verklappen, want dat is het leukste aan het boek. Verder vind ik het allerállerfijnste aan de schrijfstijl van Niña Weijers de knappe manier waarop ze zinnen schrijft die al in mijn hoofd lijken te zitten. Het is moeilijk te verwoorden, maar sommige auteurs wekken het gevoel op dat wat je leest net zo veel het jouwe is, als dat het van de auteur is. Op de één of andere manier doen Niña Weijers boeken dat al twee keer met me, ik kan niet wachten tot er over een paar jaar weer wat nieuws te lezen valt. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. Selma - Carolijn Visser </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De joodse Selma Vos groeide op in IJmuiden en wist tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de nazi's te ontkomen. Tijdens haar studie in Cambridge ontmoette ze Chang Tsao, de man van haar leven. Na de geboorte van hun kinderen Greta en Dop bouwden ze een bestaan op in het China van Mao.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Chang was vooraanstaand lid van de Partij en leidde het Psychologisch Instituut, toch bleven Selma en haar kinderen buitenstaanders. Tijdens de Culturele Revolutie werd Chang uit zijn functie gezet en door zijn collega's aangevallen. Selma, lerares aan de Tweede-talenschool, werd uiteindelijk samen met hem gearresteerd. De Culturele Revolutie betekende de ondergang van het hele gezin. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dit boek kreeg ik te leen - ik werk in een bioscoop waar de film So Long, My Son een tijdlang draaide. Ik weet zelf vrij weinig over China en het regime van Mao Zeodong, dit leek een toegankelijke en vermakelijke manier toch iets te leren. Het verhaal is interessant, bizar, het wekte mijn interesse voor China, maar - en dit kan aan mij liggen, omdat ik er veel op let - de schrijfstijl was haast onleesbaar. De zinnen waren zo kort, met zo weinig emotie, met zo weinig consistentie door de tekst heen - ik voelde me haast een vierjarige tijdens het lezen. Ondanks dat het een mooi verhaal is, kan ik het boek niet aanraden als je enigszins let op hoe een boek geschreven is. Wel is het een Googlestimulatorboek (ik moet er nog een mooi woord voor vinden) - soms lees ik (literaire) non-fictie die me zo veel nieuwe termen, tijdsperken, en andere onbekende dingen leert dat ik continu aan het Googlen ben. Dat dan weer wel. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3. Bericht aan de rattenkoning - Harry Mulisch</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>'Bericht aan de rattenkoning' behandelt de geschiedenis van Amsterdam in de periode 1965-1966. Het is geschreven in augustus 1966, in een drie weken durende woede- en lachaanval. Dat het daarvan de sporen draagt, is volkomen in orde. Het handelt niet alleen over de gebeurtenissen, maar is ook een deel van de gebeurtenissen.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Voor mijn opleiding ga ik een onderzoek doen naar het redactieproces van dit boek. Het boek werd geschreven door Harry Mulisch ten tijde van de provo's. Hoewel de tijd 1965-1967 een interessante periode is, zeker als je in Amsterdam woont en dat enigszins interessant vindt, is het een vrij slecht leesbaar boek voor iemand die niet in die tijd leeft. Het gaat over de tijd alsof het nog bezig is, wat zorgt voor referenties die nu niet meer te begrijpen zijn. Ook zijn er hele pagina's waar ik het nut niet van in zie (kapitalisme, communisme, horizontale- en verticale klassenstrijden, kom op, niet nodig) - en hoewel dat voor mij op dit moment zeer interessant is, is het geen Mulischboek dat ik zou aanraden aan een persoon die willekeurig zijn oeuvre binnenvalt.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
---</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Goed, snelle bliksemrecensies waren dat, he? Nu nog een mededeling: ik ben onderdeel van de jury voor de Bookspot Lezersprijs. Deze bestaat uit 50 lezers uit Nederland en Vlaanderen, en al deze 50 mensen gaan tussen 5 oktober en 6 november drie boeken lezen. Tot 1 oktober kun je stemmen op je favoriete boeken via <a href="https://www.bookspotlezersprijs.nl/">deze link</a>. Ik deel op 6 november een post over welke boeken ik ga lezen en wat mijn eerste indruk was. Ook zal ik recensies schrijven over de boeken, en deel ik andere Lezersprijs-gerelateerde dingen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Leuk, leuk, zo veel boeken, zo weinig tijd, ik spreek jullie snel - ajuu! </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-44305449339476105392019-09-18T17:11:00.000+02:002019-09-18T17:16:52.495+02:00Recensie: Kleinzeer van Nadia de Vries<div style="text-align: justify;">
<i>Toen Nadia de Vries nog een meisje was kreeg ze te horen dat ze misschien nooit volwassen zou worden. Na eindeloze ziekenhuisonderzoeken en een even lang verblijf bleek dat ze systemische mastocytose had, een zeldzame ziekte die soms ontaardt in een agressieve vorm van leukemie, zo goed als dodelijk. Ze deed een stapje terug van de wereld. ‘Normale’ mensen moesten nadenken over wat ze gingen studeren, waar ze gingen wonen en wat voor baan ze zouden krijgen, maar niet zij. Haar leven speelde zich af voor de tv met doosjes kipnuggets en haar favoriete kattenboek. Tot ze als puber hoorde dat ze genezen was verklaard. Ze zou dus toch leven. Maar hoe dat precies moest, had ze nooit geleerd. Hoe vind je een plek in een wereld waaraan je nooit hebt deelgenomen, en hoe pik je de draad weer op na een traumatische gebeurtenis?</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-style: italic;"><br /></span></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
Fast forward. Jaren later krijgt De Vries een andere diagnose: zware depressies en zelfmoordneigingen blijken het gevolg te zijn van een persoonlijkheidsstoornis. Dat is ook een ziekte, maar waarom worden ziektes van het lichaam serieuzer genomen en anders behandeld dan ziektes van het hoofd? Vanuit persoonlijke interesse en ervaring als ernstig zieke aspirant-zelfmoordenaar, wetenschapper, schrijver en dichter onderzoekt Nadia de Vries wat ziekte betekent voor iemands identiteit en hoe de wereld op haar beurt kijkt naar mensen die afwijken: te dik, te dun, ongezond, instabiel, of lichamen die op een andere manier ‘anders’ zijn. En wat zegt die blik over medeleven, menselijkheid en ieders recht op een eigen plek hebben in de wereld? Dit boek is veel meer dan een persoonlijk verhaal, maar ook een verkenning van hoe de samenleving omgaat met haar zwakkeren.</div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; font-style: italic; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieEiWW1_FQ6M5f2-f-POapgjO2JgpDJSSw7JUhqDbpM_pFdzHuSGHqtSvrPgWGGswp02_5wS605NoK0NdJmZtkbZjpw_cBF9tXvqe7Bb0GMHly_vlg2WnrbxETJgGRjWguNCYer89WLm4/s1600/2019-09-16+04.png" /></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
Dit boek ontving ik als recensie-exemplaar van Uitgeverij Pluim</div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Nooit eerder las ik boeken die specifiek over ziek-zijn gaan, nu las ik er twee in twee maanden. Eerder besteedde ik tijd aan <i>Welkom in het rijk der zieken</i> van Hanna Bervoets, daar was ik geen groot fan van. De tweede die op de mat viel was <i>Kleinzeer</i>, het eveneens kleine boekje van Nadia de Vries. Ik wist niet zo goed wat te verwachten en om eerlijk te zijn had ik ook nooit van de auteur gehoord - maar goed, dat maakt het uiteindelijk alleen maar extra leuk. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Kleinzeer</i> is een non-fictieboek over het leven van Nadia de Vries. Nadia had, toen ze klein was, een ernstige ziekte waardoor ze waarschijnlijk niet al te oud zou worden. Omdat ze toch al ziek was at ze alleen witbrood, chips, appelsap, en McDonalds. Ze leerde niet om te zwemmen, ze computerde veel, en leefde eigenlijk zonder na te denken over een toekomst - omdat die er toch niet zou zijn. En toen werd ze beter.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Er was geen excuus meer om eindeloos veel kipnuggets te eten want Nadia kreeg een leven, en dat zou geleefd worden. Ze werd suïcidaal, ongelukkig, begon te veel te drinken. Ze werkte veel, probeerde het echt, ontmoette verkeerde mannen waartegen ze zich niet kon verzetten, en haar leven ging door iets wat eigenlijk een verschrikkelijk mooi geluk had kunnen zijn - het terugvinden van de gezondheid - allemaal de verkeerde kant uit.<br />
<br />
<i>Kleinzeer</i> is een beschrijving van deze gebeurtenissen, en een pleidooi voor het bespreekbaar maken van geestesziekten. Het is een onwijs dun boekje maar De Vries gaat goed in op beide aspecten. Het beschrijven van de gebeurtenissen in haar leven is krachtig, en deed me vooral realiseren dat niets is wat het lijkt: per ongeluk toch ouder worden dan veertien jaar is misschien nog wel moeilijker dan sterven, hoe dubbel het ook klinkt. Het pleidooi voor het bespreekbaar maken van geestesziekten wordt ook goed gedaan - de auteur haalt er allerlei voorbeelden bij van bekende mensen die geroemd worden om wat ze hebben bereikt, en herinnert ons er aan dat er onder de schijn van een goed leven vaak nog diepere lagen zitten.<br />
<br />
Er is een specifiek stukje dat ik erg mooi vond:<br />
<br />
<i>Ik weet dat ik wil leven omdat ik onlangs, toen ik diarree had, alsnog uit dansen ging, maar een Depend Ultra onder mijn jurk aantrok voor het geval het plotseling toch niet goed ging op de dansvloer. De vriend met wie ik uitging lachte smakelijk toen ik het hem vertelde, wat ik best kon begrijpen, maar ondertussen was het voor mij een situatie van grote ernst. Ondanks alles wat er is gebeurd ben ik iemand geworden die danst, niet iemand die in bed ligt. Ooit vertelde ik vol trots aan mijn therapeut dat ik zo goed was in toneelspelen, in doen alsof alles oké was, terwijl het allemaal niet oké was. In tegenstelling tot de bewondering en goedkeuring waarop ik had geanticipeerd, fronste de therapeut en zei ze dat ze het oneerlijk van me vond om mijn omgeving zo voor te liegen. Er waren toch zeker mensen die van mij hielden? Verdienden die mensen mijn oprechtheid dan niet? Haar opmerking zette me aan het denken; ze was het geld waard geweest. Als ik werkelijk een plek voor mezelf wil opeisen in de alledaagse wereld, dan moet ik ook een plek durven op te eisen die niet op fictie is gebaseerd. Mensen mogen de versie van mij zien die in luiers danst, maar ook de versie die in bed blijft en hamsters verwaarloost. Afstotend of niet, ik ben vandaag uit bed gekomen, en dat is de enige werkelijkheid die ik verlang. (p131, 132)</i><br />
<br />
Ik denk dat <i>Kleinzeer</i> voor mij een boekje is dat ik over een jaar of twee nog eens oppak en herlees, gewoon, in een avondje, op een moment dat ik er behoefte aan heb. Ik denk dat dit een goed boek is voor mensen die een duwtje in de rug nodig hebben, die even willen lezen dat het oké is, ook als het niet tip top gaat. Het was voor mij niet het mooiste boek dat ik in tijden las maar het voelt ook niet als een 'boek' in de klassieke vorm: het is meer een essay over een interessante levensloop, met hoopgevende relativeringen hier en daar - en een hoopvol einde. Nadia de Vries is onwijs open, schaamt zich niet om wellicht choquerende details van een verdrietig ziekteverloop te delen, en inspireert op die manier om net iets meer uit een dag te halen. Ook is ze op geen moment 'zeurderig' over haar eigen leven, wat knap is met een onderwerp als dit. Lees dit boek als je het nodig denkt te hebben, ik denk dat er voor iedereen iets moois uit te halen valt.<br />
<br /></div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-14535085282787189462019-09-11T14:52:00.003+02:002019-09-11T14:53:10.278+02:00Recensie: On Earth We're Briefly Gorgeous van Ocean Vuong<div style="text-align: justify;">
<i>Op aarde schitteren we even is een brief van een zoon aan zijn moeder die niet kan lezen. De schrijver van de brief, de achtentwintigjarige Hondje, legt een familiegeschiedenis bloot die voor zijn geboorte begon - een geschiedenis waarvan het brandpunt in Vietnam ligt. Daarnaast verschaft hij toegang tot delen van zijn leven waar zijn moeder nooit van heeft geweten, en doet hij een onvergetelijke onthulling. De roman is behalve een getuigenis van de problematische maar onmiskenbare liefde tussen een alleenstaande moeder en haar zoon, ook een genadeloos eerlijk onderzoek naar ras, klasse en mannelijkheid. Op aarde schitteren we even stelt vragen die centraal staan in het Amerika van nu, dat ondergedompeld is in verslaving, geweld en trauma. Het is een roman vol mededogen en tederheid over de kracht van je eigen verhaal vertellen en over de vernietigende stilte van niet gehoord worden.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1598" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgtXtj-p-CKTCReQ2GdgrMu-rUXj_qykrtd6zJp_HmqvKJ2vjaxV6_H8ROV0UfvO53kPonsOWIVf7gugqY0_pxHh5_37LxdBL3OA4sNdTp5_TspbUpensLFvqZ6FPZAB3Dt9jY-Rqm9NU/s1600/2019-09-11+01.png" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dit boek is, net als Three Women (<a href="http://www.lemontierres.com/2019/09/recensie-drie-vrouwen-door-lisa-taddeo.html">klik voor recensie</a>), één van de drie kaft-gerelateerde boekaankopen die ik deed in Parijs. Voor Three Women bleek het geen (daverend) succes, maar o, wat heb ik genoten van dit boek. Ik las het in het Engels, vandaar dat ik de titel en namen vanaf nu in het Engels zal duiden, maar het boek is recent ook naar het Nederlands vertaald.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
On Earth We’re Briefly Gorgeous gaat over de Vietnamese Little Dog, een jonge jongen die met zijn moeder en oma uit Vietnam naar Amerika emigreerde om een nieuw leven te beginnen. Little Dog’s moeder en oma maakten de Vietnamoorlog mee en komen in Amerika terecht zonder kennis van de Engelse taal. Opgroeien is moeilijk voor Little Dog, maar het dagelijkse leven in het algemeen is misschien nog wel lastiger. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Little Dog, en hij schrijft de brief aan zijn moeder - die niet kan lezen. Dit blijft gedurende het hele boek een pijnlijke realisatie, een extra detail dat het nog net een tikje mooier maakt. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het boek heeft geen onwijs duidelijk plot, geen verhaal waar je een climax van hoeft te verwachten. Het illustreert het dagelijkse leven van een jonge immigrant, en de moeilijkheden die daarbij komen kijken. Verder schetst het een beeld van drugsproblematiek en die met bijvoorbeeld homoseksuelen in Amerika op een onwijs mooie, subtiele manier. Want dat is misschien nog wel het meest bijzondere aan dit boek - de zinnen. Het was lang geleden dat stukjes tekst me in het diepst van mijn hart raakten, ik de zinnen het liefst ik er het liefst in had willen verstoppen. Ik genoot, en ik ben benieuwd naar de poëzie van Ocean Vuong.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Soms werd het poëtische wel een tikje te veel. Op ongeveer twee derde van het boek begint een heel hoofdstuk dat werd geschreven in - zoals ik het even onwijs oneerbiedig noem - Rupi Kaur-stijl. Afgebroken zinnen die achter elkaar geplaatst een lopend verhaal waren geweest vind ik geen poëzie, soms vind ik dat gewoon een beetje irritant lezen. De onwijs mooie beelden die Vuong schetst verminderden deze ergernis een beetje, maar alsnog was het voor mij niet nodig. Een voorbeeld (p159): </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>"Because the calf waits in its cage so calmly</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>to be veal.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Because you remembered </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>and memory is a second chance. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Both of you lying beneath the slide: two commas with no words, at last, to keep you apart."</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik weet het niet. Het is mooi, ja. Het boek is experimenteel, ik snap het. Maar het haalde voor mij het tempo uit het boek. Het verwijderen van de enters zorgt ervoor dat het verhaal evengoed semi-prima loopt, en dit was voor mij meer dan prima geweest. Maar, ja, het is <i>nitpicky</i>, mierenneukerig zoals het wat minder gezellig genoemd kan worden, want het blijft evengoed mooi. Sla het boek open op een willekeurige pagina en verdrink in de zinnen. Ik ben hoe dan ook geen grote poëziefan en al helemaal geen kénner, daar kan het ook aan liggen. Ik ga snel een van zijn poëziebundels bestellen, tot die tijd geef ik mee: lees dit boek, deze herfst, onder een dekentje, met een hele grote kop thee. </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-68216793545854420662019-09-01T13:28:00.000+02:002019-09-01T13:28:41.596+02:00Recensie: Drie vrouwen door Lisa Taddeo<div style="text-align: justify;">
<i>Lina, een huisvrouw in een buitenwijk van Indiana, zit al een jaar of tien in een doodgebloed huwelijk. Ze hunkert naar seks, maar haar man raakt haar nauwelijks aan. Ze begint een affaire die haar volledig verzwelgt. Sloane, een glamoureuze ondernemer, laat haar echtgenoot toekijken terwijl ze seks heeft met anderen. Voor wie doet ze dat? Maggie, een middelbare scholier in een klein gehucht in North Dakota, wordt verleid door haar leraar Engels. De gevolgen zijn enorm wanneer een rechtszaak volgt en niemand in het kleine stadje haar verhaal gelooft. Drie vrouwen is een baanbrekend boek waarin de vrouwelijke begeerte in al haar heftigheid en schoonheid wordt neergezet.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh06tYNoYG58DltlbapV8xulAcyjBqFA63g8MgHnC6USWC6V_4DEJuKFn9NXOIHs94fy-qZbWPr9dr1rx0zgG7rUBLYsBIc-Ry8LtF8uaVIJkckgz_oZnoWMG7oK-TQWD2kXumjZt0dtD4/s1600/2019-09-01+01.22.08+4.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><a name='more'></a></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Literaire non-fictie is een fijn genre. Boeken die ik eerder dit jaar met plezier las zijn Laura H., De monnik van Mokka, In Cold Blood… ga zo door. In Parijs kwam ik dit boek tegen en ik werd verliefd op de uitgave met een diepzwarte kaft met een boeket bloemen er op. Ook zou het volgens Elizabeth Gilbert net zo goed zijn als In Cold Blood, wat op zich wel een redelijk intens statement is - maar ik was in ieder geval nieuwsgierig genoeg om het boek aan te schaffen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Drie vrouwen gaat over, wel, drie vrouwen. De eerste, Maggie, had gedurende haar middelbare schooltijd een affaire met een docent, die ze jaren later aanklaagt nadat hij docent van het jaar werd. Lina is getrouwd met een man die haar niet wil aanraken. Sloane heeft seks met anderen terwijl haar man toekijkt. Lisa Taddeo deed acht (?) jaar onderzoek naar deze vrouwen, verhuisde mee als zij verhuisden, praatte uren en uren met ze, bracht veel tijd met ze door. De vraag die mij bekruipt na het lezen van dit boek is.. waarom? </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De charme van literaire non-fictie is het feit dat je iets leert, én iets moois leest. Prettig leesbaar opgeschreven verhalen over bijzondere gebeurtenissen zijn top omdat ze toevoegen aan je kennis en het consumeren hiervan ook een prettige ervaring maken. Three Women had echter net zo goed een fictieboek kunnen zijn. Waarom weet ik nu alles over drie vrouwen waar ik de echte naam niet van ken omdat ze geanonimiseerd zijn en nog steeds ergens in Amerika hun onderdanige levens leiden? Want dat was ook een gevoel dat me bekroop: waar ik een ietwat feministisch of op zijn minst vrouw-inspirerend boek had verwacht, werd me niets dan ‘mannelijke overheersing’ voorgeschoteld. Maggie wordt volledig meegesleept door haar docent en wint het nooit, Sloane blijft seks hebben met andere mannen zonder met haar man te bespreken dat ze dit niet prettig vindt, Lina wordt volledig geconsumeerd door haar affaire en vult de leegte van haar huwelijk op met een andere dubieuze keuze. Goed, dit zouden argumenten kunnen zijn voor juist het punt dat Taddeo probeert te maken - maar, één, wat is dat punt? En twee, ik vond het weinig inspirerend.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ook had ik het gevoel dat het verhaal van Maggie veel meer aandacht kreeg dan de andere verhalen, en in de bijna evenredige structuur van het boek voelt dat een beetje onnatuurlijk. Telkens als Lina en Sloane weer een hoofdstuk kregen, en dan vooral Sloane, moest ik weer even Googlen wie wie ook alweer was. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Goed. Dat de auteur kan schrijven, is wel een ding. Er staan mooie zinnen in het boek, dat zeker. Maar als ze er niet voor had gekozen een non-fictieboek te schrijven over onderwerpen die zich er niet voor lenen, had het boek wellicht een duidelijker doel gehad. Of ik het zou aanraden? Nee, als je geïnteresseerd bent in literaire non-fictie, lees een van de boeken die ik eerder noemde. Of ik nog eens een boek van Taddeo zou lezen? Misschien, als ze zich maar niet opnieuw bijna een decennium bezighoudt met vrouwen die noch memorabel, noch inspirerend zijn. </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/15298905714586527724noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-88757153126543838132019-08-20T10:00:00.000+02:002019-08-20T10:00:00.836+02:00Recensie: Winter in Amerika van Rob van Essen <div style="text-align: justify;">
<i>In ‘Winter in Amerika’ van Rob van Essen heeft de hoogbejaarde schrijver Winter, de laatst overgeblevene van de Grote Vier, zich teruggetrokken in het oosten van het land, waar hij in een tijdelijk onderkomen aan zijn memoires werkt. Als redacteur van uitgeverij Vreugdenhil moet Katja Ouwehand ervoor zorgen dat Winter zijn memoires voltooit voordat hij zijn geestelijke vermogens kwijtraakt. Tijdens haar bezoeken aan hem realiseert ze zich dat ze niet alleen de greep op zijn boek aan het verliezen is, maar ook op haar eigen leven.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" data-original-height="1598" data-original-width="1600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE-_vV25fwtTpCnernoUktKnWVKfprpX0isPlcCTcoAw4lTgOAC4BVdcXVXUP9iWjP7HOZbyuxSz0KTS20Q5_jdwzSVbxjIbpoGPuda8uvf59R5ZaTsj1i4x07_B7d2DVNbITDBJpe1Y0/s1600/2019-08-10+04.43.23+3.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Een tijdje terug was ik in de Scheltema, op zoek naar een kopie van het boek Visser van Rob van Essen. Ik schreef al eerder dat ik erg genoot van De goede zoon (zoals, denk ik, heel Nederland - lees <a href="http://www.lemontierres.com/2019/05/recensie-de-goede-zoon-van-rob-van-essen.html">hier</a> mijn recensie). Visser wordt binnenkort opnieuw uitgegeven door Atlas Contact, dus dat kon ik nog niet aanschaffen. Omdat ik toch zin had in een nieuw boek in mijn tas (soms heb je dat) schafte ik spontaan Winter in Amerika aan.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik had geen idee wat te verwachten. In het begin dacht ik dat het een verhaal over Amerika zou zijn, over de seizoenswisseling (weet ik veel), maar het gaat over Winter, de vierde schrijver van de eigenlijk grote drie, die hoogbejaard is. De uitgeefster van deze Winter en tevens hoofdpersoon Katja, wil nog een boek uit de arme man persen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het boek begint luchtig. Katja vertelt over haar leven, de stagiair die ze heeft aangenomen omdat haar naam dezelfde is als die van haar favoriete kinderboekenschrijver, het uitgeversvak. Ze bezoekt Winter en treft een dementerende man die ook nog eens toevallig op de filmset van haar guilty pleasure-serie woont, en op deze manier kabbelt het boek heel subtiel van een relatief rustig verhaal in de richting van een absurdistisch hersenspinsel. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het boek was fijn. Ik denk dat ik een beetje Essen-fan aan het worden ben. Het boek is minder gecompliceerd dan De goede zoon, ik las het toen ik een weekend in Parijs was in twee rukken uit en daar was het ook prima voor. Wat ik fijn vind aan de stijl van Van Essen, althans, wat ik tot nu toe denk te merken, is dat hij zonder dat je het precies doorhebt van fijne schrijverswaarheden naar absurde teksten gaat op een heel ongedwongen, natuurlijke manier. Op sommige stukken is het hilarisch, op andere stukken onwijs diep en 'waar', en ondanks de grote verschillen voelt het nooit gekunsteld. Ik heb wederom hardop gelachen om de absurde wendingen die het boek aanneemt, en de ideeën die je al dan niet bewust over de verhaallijn vormt worden keer op keer weerlegd en overbodig gemaakt.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ditmaal is mijn recensie een beetje karig, maar dat is omdat ik eigenlijk niets wil verklappen. Als je De goede zoon fijn vond en zin hebt in iets soortgelijks maar behapbaarders kan ik deze enorm aanraden. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Goed, ik kan nog wel even doorgaan, maar ik ga mijn zinnen bewaren voor als ik Visser uit heb.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ajuu! </div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9121640921214822501.post-73720429689301933722019-08-04T19:18:00.003+02:002019-08-04T19:38:29.570+02:00Recensies van de boeken die ik deze vakantie las<div style="text-align: justify;">
O o o, het is weer klaar. Na een jaar van scriptieschrijven, werken, en eigenlijk ook heel veel leuke dingen was het op 15 juli dan eindelijk tijd voor mijn grote vakantie. Samen met vriendinnetje Ishara vertrok ik naar Hannover, Berlijn, Praag, een heel klein dorpje in de buurt van Pilsen, en Soumagne - op deze plekken te vertoefden we in Airbnb's, hostels, en een onwijs mooi chateau. We struinden door de pittoreske en minder pittoreske straten van de steden die we bezochten, dronken wijn (heel veel), soms zelfs een Aperol Spritz, ik ben er niet trots op - en verder lazen we lekker regelmatig. Ik las niet zo veel als tijdens mijn vórige vakantie, maar toen was ik ook alleen in Frankrijk - deze vakantie las ik drie boeken uit, en eentje half.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmvM6bytFwTCFTeXBYU1L8qrMRBCKfDQOcLsQjC0kUj4kXk3qnFwOI8xPBagpAw9Nl1ZBFiBegakh-CKgUZQGnzzSJQ4Rr3d46izKa1tmVPJOfI3kGQ2Duev73gbxhV03CvX5fBAq5Tr4/s1600/2019-08-04+06.53.04+1.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Bonita Avenue - Peter Buwalda</b></div>
<i></i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i><i>Joni Sigerius, de dochter van de rector magnificus van de Twentse universiteit, drijft samen met haar vriend Aaron een handeltje dat ze maar liever voor haar krachtige en briljante vader verborgen houdt. Het is in het jaar van de vuurwerkramp dat ook in het gezin de boel explodeert. Niet alleen lopen Joni en Aaron tegen de lamp, die zomer komt ook de enige en echte zoon van Sigerius vrij uit de Scheveningse gevangenis. Acht jaar later pas – Joni verdient inmiddels miljoenen in Los Angeles – verneemt Aaron wat er zich in 2000 werkelijk heeft afgespeeld. </i></i></div>
<i>
</i>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Bonita Avenue is een boek dat 1) altijd reacties oplevert ('o, die is zo mooi!') ('o, die las ik voor mijn lijst!') en 2) ik eigenlijk al gelezen zou moeten hebben. Het 'al gelezen moeten hebben' van een boek maakt me meestal chagrijniger dan vrolijk, waardoor ik het links liet liggen, maar na een enthousiaste reactie van een boekenvriendinnetje besloot ik toch de stap te wagen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Bonita Avenue is een familieverhaal dat geschreven werd vanuit de perspectieven van rector en vader Siem Sigerius, dochter en duister figuur Joni Sigerius, en getroebleerde vriend Aaron. Het boek springt tussen verschillende tijden waardoor het verhaal zich telkens een beetje meer ontrafelt, wat ervoor zorgt dat de gecompliceerde verhaallijn per pagina intrigerender en spannender wordt. Ik weet niet precies hoeveel meer ik nog moet vertellen over het verhaal zelf - veel mensen zullen het al kennen, en voor anderen verpest ik te veel - maar het heeft te maken met louche industrieën, families die méér geheimen hebben dan je na pagina 1 zou denken, en gekke situaties. Ik heb van het boek genoten, hoewel het zeker een pagina of 150 duurde om echt op gang te komen. Het eind vond ik een tikje onwaarschijnlijk - iets méér dan dat zeggen zou het hele verhaal verpesten - maar ondanks dat vond ik het een kunstig geschreven, móói om te lezen boek dat ik met moeite weglegde. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdy0n-ZOGBWCLiX56dHQ731n-xq6_8lAEkFTWjSaGSQrwc4KhuQtO9RatE5gpXtxwc0l4mf7eYe2BCr4dL_LQFnCVXenZveS2Kl3ATnt1FROrC0xEyeUnqyAmtbcrzUO-SQ-KtTddXzXU/s1600/67381191_1610732205727781_8225039404233765633_n.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Outline - Rachel Cusk</b></div>
<div style="font-style: italic; text-align: justify;">
<i>A woman writer goes to Athens in the height of summer to teach a writing course. Though her own circumstances remain indistinct, she becomes the audience to a chain of narratives, as the people she meets tell her one after another the stories of their lives.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-style: italic;">Beginning with the neighbouring passenger on the flight out and his tales of fast boats and failed marriages, the storytellers talk of their loves and ambitions and pains, their anxieties, their perceptions and daily lives. In the stifling heat and noise of the city the sequence of voice begins to weave a complex human tapestry. The more they talk the more elliptical their listener becomes, as she shapes and directs their accounts until certain themes begin to emerge: the experience of loss, the nature of family life, the difficulty of intimacy and the mystery of creativity itself.</span></div>
<span style="font-style: italic;">
</span>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Outline is voor mij een typisch Instagramboek. Op pagina's van boekenloggers blijven de witomlijnde jaren 60-achtige kiekjes voorbij komen, en hoewel ik er niet gevoelig voor probeer te zijn blijkt dat nog wel eens pittig.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dit boek heeft geen heel duidelijke verhaallijn. Het gaat over een vrouw die in een vliegtuig zit, in een restaurant zit, op een boot vaart, en met mensen praat. Dat is het. Het is een boek haast vol getranscribeerde gesprekken met minimale commentaren en heel mooie zinnen. Voor mij was het iets als de volwassen versie van Conversations with Friends van Sally Rooney (<a href="http://www.lemontierres.com/2019/02/recensie-conversations-with-friends.html">recensie</a>). Wat ik mooi vond is dat de verteller niet heel centraal staat in dit boek, dit an sich veel vertelt over de verteller, en ook ruimte laat om zelf de voorkomende karakters te interpreteren en beoordelen. Ik zou het boek aanraden, níet als je heel erg graag vasthoudt aan een duidelijk verhaal met een moment waar naartoe wordt gewerkt, wél als je geniet van rake zinnen. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeGhUIb_LUPfrPsEOiGkIgFX_xzOm7W0_6C65fM7W1YaMelhyphenhyphenJcoqJFTPbl7qXKYYXWWm-ONJk3c5TDmPGOlflU7JzcnPGN4MBbu6or0G1xAl-rLrfDSiTNk2XKqUjYg1b2NE4NeHS35M/s1600/66421658_1390520171098396_1100777825225869780_n.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Een kiekje van de boekhandel waar ik Outline aanschafte </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Identiteit - Milan Kundera</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Identiteit vertelt het verhaal van een crisis. Een crisis tussen een man en een vrouw, Jean-Marc en Chantal, die veel van elkaar houden. Beiden hebben ze in het bestaan van de ander de voorwaarde voor hun evenwicht en ontwikkeling gevonden. Hij neigt naar een leven in de marginaliteit en heeft een rijke verbeelding. Zij is op haar hoede, fragiel en realistisch. Sinds jaren leven ze samen in de rustige zekerheid van hun geluk. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>De problemen ontstaan uit het niets, althans uit bijna niets. Er is geen ramp, geen overspel en toch belanden Jean-Marc en Chantal in een proces vol misverstanden dat, juist omdat ze van elkaar houden, op hun scheiding lijkt af te koersen. Alleen Milan Kundera kan zo'n verontrustend gegeven in een mooie, heldere liefdesroman omzetten.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Eerder dit jaar las ik het mooie De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van dezelfde auteur. Omdat het origineel een Tsjechische schrijver is en we Tsjechië aandeden, stopte ik ook dit boek in mijn tas. Het was het laatste boek dat ik uitlas tijdens de vakantie. Het verhaal gaat over het koppel Chantal en Jean-Marc dat ondanks sterke liefde uit elkaar drijft. Heel veel méér kan ik niet vertellen zonder van alles te verklappen - het plot kan eigenlijk in vier zinnen worden uitgelegd. Ik weet het niet zo goed met dit boek. Ik vind Kundera's schrijfstijl fantastisch - onwijs scherpe en mooie zinnen worden afgewisseld met heel prima leesbare stukken tekst, het is romantisch, zonder er te dik bovenop te liggen. Ik vond het verhaal van dit boek echter niet zo boeiend, en de ontknoping ronduit saai. Hoewel ik zeker meer ga lezen van Kundera zou ik dit boek niet per se aanraden - lees dan eerst lekker De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (wat een toptitel heeft dat boek toch ook). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfxlC-Dl3B1C8YSc4Rbq_i9GXPrFOs0HFzt3W-flkJghTxQ7ATg9HqVI9huAYN60HJDVdii1oPDA05na6Q1iNm9O0UZdVJvMRy3cAKWwku0ISQBLTdzPXthl9LlWUbhoupLbdzY4aRGN0/s1600/66277219_441521139771403_8119198543713278993_n.jpg" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Mijn uitzicht deze vakantie</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Goed, dat was het weer voor de boeken die ik gedurende de afgelopen drie weken las. Bonita Avenue was het mooist, Outline behaalt een mooie tweede plek, en Kundera een derde. Dit was ook precies mijn leesvolgorde. Momenteel lees ik Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr - volgens mij heb ik dit boek al drie keer geprobeerd te lezen, stop ik telkens even, en moet ik weer van voor af aan beginnen. Of ik het nu uitlees zullen we zien - als ik dat doe horen jullie van me.</div>
Sjoukje Crouxhttp://www.blogger.com/profile/14052581507904300093noreply@blogger.com0