Een Nederlandstalige boekenblog door Sjoukje Croux

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Recensie: Een liefde van Sara Mesa

De jonge vertaalster Nat voelt zich niet meer op haar plek in de stad, waar ze het te vluchtig en anoniem vindt. Ze gaat haar geluk beproeven op het platteland en huurt een vervallen huisje in het dorp La Escapa. Dat de huisbaas een opdringerige, nare man is die soms ongevraagd binnen staat, neemt ze op de koop toe.

Wat wél goed gaat is het contact met haar dorpsgenoten. Ze zijn vriendelijk en geven haar het gevoel dat ze welkom is. Maar Nat is ook onzeker en pakt de dingen niet altijd aan zoals de dorpelingen vinden dat het hoort. Dat levert haar een hoop weerstand op, en ondanks haar goede wil brengt haar onhandigheid Nat uiteindelijk juist dieper in de problemen.

Een liefde is een roman vol stiltes, misverstanden en vooroordelen. Sara Mesa portretteert zonder te oordelen een jonge vrouw die soms het verkeerde doet, terwijl ze alleen maar onafhankelijk wil zijn. Ze weet alleen niet precies hoe.



(Let op: volledig doorspekt met spoilers)

In Een liefde verhuist de vertaalster Nat naar het dorpje La Escapa. De naam van dit dorp geeft al een vermoeden van wat de hoofdpersoon hier zoekt: een ontsnapping, en wel aan het stadse leven. Nat huurt een huisje van een man, die onaardig blijkt en haar weinig privacy gunt; ze krijgt een hond die niet ingeënt en slecht opgevoed is; ze leert de dorpsbewoners kennen, die allen levens leiden waar Nat met moeite een onderdeel van lijkt te kunnen worden. Tot daar lijkt het boek nog op iedere typische ontsnap-naar-de-natuur-roman: hoofdpersoon verhuist naar rustige plek, past in eerste instantie slecht bij de gebruiken en mensen, heeft het voor een tijd moeilijk maar overwint dit door in te zien dat de natuur andere ritmes kent dan de stad, net als diens bewoners - maar hierdoor niet minderwaardig is. Dit is echter niet wat Nat overkomt. Nat krijgt onvermijdelijk ook te maken met moeilijkheden - zo overstroomt het huisje, sluit ze een vriendschap met een man waarvan ze niet weet of het nu vriendschap of meer is (terwijl ze niet wil dat het meer is), kan ze zich niet concentreren op haar vertaalklussen en is ze niet in staat haar hond onder controle te krijgen. 

De buren hebben allemaal wel door dat het niet zo goed gaat met de vertaalster en op een dag komt een man aankloppen om een voorstel te doen. De man - 'de Duitser' genaamd, hoewel hij niet Duits is en verder ook weinig met Duitsland te maken lijkt te hebben - stelt voor dat ze seks hebben in ruil voor de reparatie van het kapotte dak dat Nats huis doet overstromen. Hij noemt het beest niet bij de naam, hij vraagt of zij hem even 'binnen zou laten'. Goed, vreemd voorstel dat op allerlei manieren verworpen zou kunnen worden - maar Nat besluit ermee in te stemmen. Ze 'laat hem binnen' en de Duitser repareert haar huis. Klaar is Kees, zou je denken - maar dit is waar alle treurnis pas begint. Nats hoofd slaat op hol, haar vertaalklus wil nog minder vlotten, ze raakt verliefd op de Duitser (die Andreas blijkt te heten). Nat kan het zelf ook niet verklaren, hij zal wel zijn 'gif in haar [hebben] gespoten' - en ze geeft zich eraan over, want, 'waarom zou ze ook weerstand bieden?'. Andreas wil echter geen relatie met Nat en focust zich op zijn werk, iets wat Nat maar niet kan accepteren, want: zij is toch de stadse vrouw die Andreas' simpele wereld eens flink zou doen opschudden? 

We spoelen een tiental pagina's door: Nat glijdt verder af in haar obsessie, Andreas wijst haar steeds duidelijker af, Nats hond bijt een buurkind, Nats buren krijgen een hekel aan haar. 

In de flaptekst staat het volgende: 'Sara Mesa portretteert zonder te oordelen een jonge vrouw die soms het verkeerde doet, terwijl ze alleen maar onafhankelijk wil zijn. Ze weet alleen niet precies hoe.' Met die twee zinnen heb ik wat moeite, allereerst: 'zonder te oordelen -> het verkeerde' (hoe weten we dan, zonder te oordelen, dat Nat het verkeerde doet? goed, verder), 'ze alleen maar onafhankelijk wil zijn' -> dat begrijp ik, dat willen we allemaal, ook denken we allemaal wel eens over verhuizen naar het bos om daar een nieuw bestaan zonder wie dan ook op te bouwen. Ik in elk geval wel. Wat mij dan (en dan oordeel ik wel, vanzelfsprekend) een slimme zet lijkt, in het kader van het waarborgen van de onafhankelijkheid: ruil geen seks voor dakreparaties. Als ik een les uit het boek moet halen zou dat het zijn, want daar schijnt slechts narigheid uit voort te komen. Verder zou ik niets uit dit boek willen onthouden want het enige idee dat ik eraan overhoud is dat de natuur stom is, net als de mensen die ervoor kiezen een semi-afgezonderd bestaan te leven. Hoewel het boek niet het klassieke Thoreau-Walden-achtige-de-natuur-is-fantastisch-verloop kent en dat verfrissend is, ontwaar ik niets van zelfstandigheid of (vrouwelijke) onafhankelijkheid in de houding van het hoofdpersonage. Dat stoort. Ik begrijp niets van wat Nat doet en zou graag roepen dat ze het anders moest doen, maar zo werken boeken niet. Het zou hebben geholpen als de inzichten op het eind wat overtuigender waren, maar ook die zijn wat flauw - het lijkt een cirkel van afhankelijkheid, een onbegrip voor de eigen emoties, en wrok naar alles en iedereen. Als je dan toch een (dun) boek wil lezen over een vrouw die zich afzondert en kracht probeert te vinden in de natuur, lees dan Beer van Marian Engel. 

Geen opmerkingen

zoek!