In ‘Winter in Amerika’ van Rob van Essen heeft de hoogbejaarde schrijver Winter, de laatst overgeblevene van de Grote Vier, zich teruggetrokken in het oosten van het land, waar hij in een tijdelijk onderkomen aan zijn memoires werkt. Als redacteur van uitgeverij Vreugdenhil moet Katja Ouwehand ervoor zorgen dat Winter zijn memoires voltooit voordat hij zijn geestelijke vermogens kwijtraakt. Tijdens haar bezoeken aan hem realiseert ze zich dat ze niet alleen de greep op zijn boek aan het verliezen is, maar ook op haar eigen leven.
Een tijdje terug was ik in de Scheltema, op zoek naar een kopie van het boek Visser van Rob van Essen. Ik schreef al eerder dat ik erg genoot van De goede zoon (zoals, denk ik, heel Nederland - lees hier mijn recensie). Visser wordt binnenkort opnieuw uitgegeven door Atlas Contact, dus dat kon ik nog niet aanschaffen. Omdat ik toch zin had in een nieuw boek in mijn tas (soms heb je dat) schafte ik spontaan Winter in Amerika aan.
Ik had geen idee wat te verwachten. In het begin dacht ik dat het een verhaal over Amerika zou zijn, over de seizoenswisseling (weet ik veel), maar het gaat over Winter, de vierde schrijver van de eigenlijk grote drie, die hoogbejaard is. De uitgeefster van deze Winter en tevens hoofdpersoon Katja, wil nog een boek uit de arme man persen.
Het boek begint luchtig. Katja vertelt over haar leven, de stagiair die ze heeft aangenomen omdat haar naam dezelfde is als die van haar favoriete kinderboekenschrijver, het uitgeversvak. Ze bezoekt Winter en treft een dementerende man die ook nog eens toevallig op de filmset van haar guilty pleasure-serie woont, en op deze manier kabbelt het boek heel subtiel van een relatief rustig verhaal in de richting van een absurdistisch hersenspinsel.
Het boek was fijn. Ik denk dat ik een beetje Essen-fan aan het worden ben. Het boek is minder gecompliceerd dan De goede zoon, ik las het toen ik een weekend in Parijs was in twee rukken uit en daar was het ook prima voor. Wat ik fijn vind aan de stijl van Van Essen, althans, wat ik tot nu toe denk te merken, is dat hij zonder dat je het precies doorhebt van fijne schrijverswaarheden naar absurde teksten gaat op een heel ongedwongen, natuurlijke manier. Op sommige stukken is het hilarisch, op andere stukken onwijs diep en 'waar', en ondanks de grote verschillen voelt het nooit gekunsteld. Ik heb wederom hardop gelachen om de absurde wendingen die het boek aanneemt, en de ideeën die je al dan niet bewust over de verhaallijn vormt worden keer op keer weerlegd en overbodig gemaakt.
Ditmaal is mijn recensie een beetje karig, maar dat is omdat ik eigenlijk niets wil verklappen. Als je De goede zoon fijn vond en zin hebt in iets soortgelijks maar behapbaarders kan ik deze enorm aanraden.
Goed, ik kan nog wel even doorgaan, maar ik ga mijn zinnen bewaren voor als ik Visser uit heb.
Ajuu!
Geen opmerkingen