In november 1959 leest Truman Capote in The New York Times een bericht over het boerengezin Clutter in Holocomb, Kansas, dat bruut uitgemoord wordt door twee jonge criminelen. Hij stort zich op de zaak en besluit deze tot het onderwerp te maken van een roman. Zes jaar lang doet hij onderzoek, hij interviewt alle betrokkenen en begeleidt de moordenaars tijdens hun laatste gang naar hun executie op 14 april 1965. In koelen bloede is de magistrale reconstructie van een gruwelijke moordzaak, waarin Capote de kunst van de romanschrijver paart aan de techniek van de journalist. Met de publicatie in 1965 van dit overrompelende boek was een nieuw literair genre geboren: de non-fictie-roman, ook wel faction geheten. In koelen bloede is zinloos geweld avant la lettre.
Gelezen in het...
...Engels.
Uitgever
Random House
Uitgever
Random House
Hoe ik het boek vond
Marie (een goed vriendinnetje) en ik dronken koffie en natuurlijkerwijs vloeide ons gesprek naar één van onze favoriete onderwerpen, boeken. Ze was laaiend over dit boek en op het moment dat anderen mij iets aanraden met zo’n groot enthousiasme wil ik het eigenlijk sowieso lezen: het is maar af en toe dat een getipt boek echt teleurstelt. We wandelden naar Athenaeum, ik kocht het, en zo geschiedde.
Wat ik ervan vond
Het was in eerste instantie lastig om in het boek te komen: ik verwachtte er wel veel van maar na een pagina of tien was me nog niet helemaal duidelijk wat er nu zo goed aan was. Dat veranderde snel.
Wat bijzonder is aan dit boek is dat het niet echt fictie is, maar ook niet echt non-fictie. Het is gebaseerd op feiten, maar Capote citeert gesprekken die hij niet heeft kunnen horen. Hij creëerde echter wel een geloofwaardige en krachtige weergave van de gebeurtenissen. Voor je het boek gaat lezen weet je al dat een onschuldige familie op gruwelijke manier wordt vermoord, dit neemt echter niets van de spanning weg. Af en toe heb je hetzelfde als in een film die op feiten is gebaseerd: het stemmetje in je achterhoofd dat roept dat het geen verzinsel is, speelt ook voor zeker twintig procent mee in je ernstbeleving. Het boek leest niet als een thriller, meer als een bijzonder uitgebreid achtergrondverhaal dat stukjes criminologie, psychologie, en gezellig gekwebbel meeneemt.
Capote heeft vanuit verschillende hoeken kritiek gekregen op dit boek. Het zou sensatiebelust zijn, zonder daadwerkelijke interesse in de moordenaars na het schrijven gepubliceerd zijn, en ondanks dat het boek gebaseerd is op echte gebeurtenissen vinden er gesprekken plaats waar hij niets van heeft kunnen meekrijgen. Zelfs wanneer je deze beschuldigingen in je achterhoofd houdt is het een bijzonder boek dat de grens tussen feit en fictie op een interessante manier bevraagt.
Mocht je dit boek ooit tegenkomen op een boekenplank of in een bieb - neem het dan vooral mee. Ik las zelf nog nooit andere boeken van Capote, maar bijvoorbeeld Breakfast at Tiffany's staat nu hoog op mijn lijstje.
Mooie quotes
Het is lastig om in dit boek te strepen aangezien het niet geschreven was om mooie levenslessen in krachtige zinnen te bundelen; desalniettemin vond ik fijne stukjes.
P.54-55: 'Tonight, having dried and brushed her hair and bound it in a gauzy bandana, she set out the clothes she intended to wear to church the next morning: nylons, black pumps, a red velveteen dress - her prettiest, which she herself had made. It was the dress in which she was to be buried.'
P.239: 'Duntz asked Smith. 'Added up, how much money did you get from Clutters?' - 'Between forty and fifty dollars.'
P.179: '[...] and she was afraid of drink - yet she drank.'
Eindoordeel *****
Eindoordeel *****
Geen opmerkingen